25. Gelukkig weerzien

Simone keek me eerst aan met een geruststellend gezicht, haar blik volgde de lijnen van mijn gezicht alsof ze probeerde te peilen of alles echt wel in orde was. Haar ogen, normaal zo warm en begripvol, leken plotseling te verraden dat er iets aan de hand was. De sfeer in de kamer veranderde, en ik voelde de ongemakkelijke spanning toenemen.
"Wat? Komen de jongens nog naar hier?" vroeg ze plotseling, haar stem klonk bezorgd en een tikkeltje in paniek. "Hebben ze al gegeten? Want we hebben daarnet alles opgegeten, en ik heb niets meer in huis." Ze stond abrupt op, haar stoel krassend op de vloer, en rende haastig naar de keuken alsof ze van plan was om in een oogwenk een gastronomisch feestmaal tevoorschijn te toveren voor haar zonen.
Gorden leunde achterover in zijn zetel en rolde met zijn ogen alsof dit een gebruikelijke reactie was van Simone. Hij liet een lichte zucht horen terwijl hij zijn horloge checkte. "Simone, jouw zonen kennende hebben ze op dit uur al gegeten," probeerde hij met een kalmerende toon, maar het was duidelijk dat Simone op dit moment niet te stuiten was.
Ze reageerde echter niet op zijn woorden en schoot de keuken in alsof ze een marathon wilde winnen. "Ze hebben niets over eten gezegd!" riep ik haar achterna, maar mijn stem werd gesmoord door de geluiden die uit de keuken kwamen. Mijn excuses waren onopgemerkt gebleven.
Met een zucht ging ik naast Gorden in de zetel zitten. De blik in zijn ogen onthulde duidelijk zijn lichte irritatie over Simone's impulsieve reactie in de keuken. "Sorry," fluisterde ik tegen hem. "Ik had misschien beter niets gezegd."
Gorden schudde zijn hoofd terwijl hij een glimlach onderdrukte. "Je hoeft geen sorry te zeggen, hoor. Simone moet eens leren dat niet alles om eten draait." Hij verhief zijn stem iets, alsof hij het bewust luid genoeg zei zodat Simone hem kon horen. "De jongens mogen blij zijn met zo'n goede moeder," voegde ik eraan toe, met een glimlach van begrip op mijn gezicht.
Op dat moment klonk er een luide uitroep uit de keuken. "Dat heb ik gehoord, hoor!" We keken elkaar even aan en barstten toen in lachen uit. Het was duidelijk dat Simone haar eigen prioriteiten had, en eten stond ongetwijfeld bovenaan die lijst.

Niet veel later verschenen Tom en Bill in de woonkamer. Mijn ogen gleden meteen naar Bill, en mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van zijn vertrouwde verschijning. Zelfs in de huidige situatie, waarin onuitgesproken spanningen tussen ons hingen, had zijn aanwezigheid nog steeds het vermogen om me te laten smelten.
Ik stond op uit de zetel en liep meteen op Bill af. Hij opende zijn armen, en ik liet me in zijn omhelzing glijden. Zijn sterke armen sloten zich stevig om me heen, en mijn hoofd rustte op zijn borst. Een warme gloed verspreidde zich door mijn lichaam. Mijn lippen vonden de zijne voor een tedere kus. In dat moment leken alle onenigheden tussen ons weg te smelten.
Toen we onze korte kus verbraken, keek ik recht in zijn ogen. Ik zag de liefde en oprechtheid in zijn blik. Hij fluisterde de woorden "I love you," en ik knipperde met mijn ogen, ontroerd door de intensiteit van het moment. Ik vond zijn hand en gaf er een geruststellend kneepje in. Zonder woorden te wisselen, begrepen we elkaar op dat moment beter dan ooit.
Simone verscheen uit de keuken, haar schort nog aan, en keek naar haar jongens. "Moeten jullie nog eten?" vroeg ze, haar bezorgdheid voor hun welzijn was duidelijk in haar stem te horen.
"Nee, mam, we hebben al gegeten," antwoordde Tom terwijl hij een nonchalante glimlach op zijn gezicht toverde. Gorden keek haar triomfantelijk aan en voegde eraan toe, "Ik zei het toch, Simone, dat ze al gegeten hadden." Simone keek verbaasd, haar wenkbrauwen iets opgetrokken, en vroeg met nieuwsgierigheid in haar stem, "En wat hebben jullie dan gegeten?"
Tom, altijd klaar voor een pittige reactie, grijnsde breed en begon te vertellen, "Pizza natuurlijk." Hij liet zijn woorden even hangen voor het dramatische effect, terwijl Bill met een ondeugende blik aanvulde, "Ja, we hadden pizza besteld, want Georg bleef maar zeuren dat hij honger had." Bill's ogen twinkelden terwijl hij het laatste deel van zijn verklaring uitsprak, alsof hij een geheime missie had volbracht.
Simone, die de eetgewoonten van haar zoons maar al te goed kende, kon een rollende oogbeweging niet onderdrukken. Haar gezichtsuitdrukking verraadde zowel lichte frustratie als amusement. Ze slaakte een zachte zucht en schudde haar hoofd, wetende dat haar missie om gezonde maaltijden op tafel te krijgen weer eens gedwarsboomd was door de verleiding van pizza.
Simone keek teleurgesteld en vroeg, "Dus jullie moeten niets meer hebben om te eten?" De tweeling schudde allebei hun hoofd als teken dat ze voldaan waren. Een zucht ontsnapte aan Simone's lippen. "Dan ga ik maar terug naar de keuken om opnieuw op te ruimen," zei ze met een lichte teleurstelling, draaide zich om en verdween in de keuken.
Gorden, nieuwsgierig naar de gang van zaken, richtte zich tot de broers en vroeg, "Jongens, hoe loopt de repetitie?" Hij verlaagde het volume van de tv, gereed om hun verhaal aan te horen. Tom, altijd met een nonchalante houding, liet weten, "Ik moet eigenlijk niet veel oefenen, want ik ken alles al." Bill, onvermijdelijk aangetrokken tot competitie met zijn broer, haakte er meteen op in, "Hey, bij mij lukt het ook heel goed, hoor." Gorden rolde met zijn ogen, een duidelijk teken dat deze broederlijke rivaliteit een dagelijkse kost was.
"Vandaag hadden we kostuumvergadering!" kondigde Bill enthousiast aan, zijn ogen fonkelend van opwinding. Tom liet een zucht van irritatie ontsnappen, alsof het hele gebeuren hem al begon te vervelen. Voor Bill de kans kreeg te reageren, sprong ik snel in de conversatie. "Je zal er fantastisch uitzien," en ik knipoogde naar Bill, die zijn glimlach niet kon onderdrukken. "Dank je," fluisterde hij, een blijk van waardering in zijn ogen.
Tom, kennelijk ongeduldig en vermoeid, riep naar de keuken, "Mama, we gaan vertrekken. Ik ben doodmoe." De verbaasde reactie van Simone galmde door de keuken, "Hoe zijn jullie nu al weg?" De broers stonden echter al op, klaar om te vertrekken.