24. Etentje bij Simone en Gorden

De avond was gevallen, en na een gezellig diner bij Simone en Gorden bevonden Simone en ik ons in de keuken. We hadden van het dessert genoten en de tafel afgeruimd, maar de afwas was een klusje dat niet kon wachten. Ik had besloten om niets te vertellen aan Simone over de ruzie met Bill. Ik wilde haar niet belasten met onze problemen, en bovendien wilde ik proberen de avond zo aangenaam mogelijk te maken. Terwijl we omringd werden door dampende borden en de geur van afwasmiddel, voelde ik de spanning van de voorbije dag weer naar de oppervlakte komen.
Simone, die de sfeer goed aanvoelde, doorbrak de stilte met een bedankje voor mijn hulp. "Bedankt dat je me wilt helpen met de afwas," begon ze. "Alissa deed deze moeite niet, hoor." Haar opmerking was onschuldig bedoeld, maar trof me onverwacht. Ik glimlachte en probeerde haar gerust te stellen. "Geen probleem, Simone. Dit is het minste wat ik kan doen om jullie te bedanken voor het lekkere eten," antwoordde ik met een glimlach.
Simone leek zich bewust te worden van haar onbedoelde opmerking. "Ooh, sorry. Ik had misschien niet over Alissa moeten beginnen," merkte ze op. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Maakt niet uit, echt waar." Simone glimlachte opgelucht. "Ik ben gewoon zo blij dat je terug bent, Elise."
Toch bleef de onzekerheid over mijn relatie met Bill als een schaduw over me hangen. Terwijl ik daar stond, met mijn handen in het sop, kon ik niet voorkomen dat mijn gedachten afdwaalden naar Bill. Hoe zou hij reageren als ik thuiskwam? Zou hij openstaan voor een gesprek, of zou de afstand tussen ons alleen maar groter worden?
Simone merkte op dat ik verzonken zat in mijn gedachten terwijl ik haar het volgende bord aanreikte om af te drogen. Ze keek me bezorgd aan en vroeg, "Elise, alles goed met je?" Op dat moment kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. De broze façade waarachter ik mijn emoties verborg, begon te scheuren.
Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen, en ik voelde de brok in mijn keel groter worden. Simone legde de afwas neer en kwam naar me toe, haar vriendelijke ogen vol bezorgdheid. "Wat is er aan de hand, lieverd?" vroeg ze op een geruststellende toon.
Ik keek naar beneden, probeerde mijn emoties onder controle te houden, maar de tranen stroomden onverbiddelijk over mijn wangen. "Het is gewoon... Bill en ik hebben ruzie gehad," fluisterde ik, terwijl ik mijn gevoelens probeerde te uiten.
Simone sloeg een arm om me heen en trok me voorzichtig dichter naar zich toe. "Oh, Elise, dat spijt me te horen," zei ze op een kalme toon. "Wil je erover praten?" Haar vriendelijkheid en medeleven gaven me de steun die ik op dat moment zo hard nodig had.

"Door omstandigheden moet ik uit mijn appartement," zei ik, terwijl ik ervoor koos Simone niet de volledige waarheid te vertellen. Ik wilde haar niet bezorgd maken over de inbraak en David. "Bill heeft aangeboden om bij hem en Tom in het appartement te komen wonen," vervolgde ik, "maar ik ben er nog niet klaar voor, Simone," snikte ik verder.
Simone gebaarde dat ik even moest gaan zitten aan de keukentafel, en ik volgde haar aanwijzing. Ze nam plaats naast me en keek me vriendelijk aan. "Oh, liefje toch," begon ze. "Bill kan soms een beetje te hard van stapel lopen, hè?" Ik knikte, wetende dat zijn enthousiasme soms overweldigend kon zijn. Simone deelde een anekdote uit Bills kleuterjaren. "Toen hij in de kleuterklas zat, had hij ook een liefje. Hij maakte zelfs een papieren ring voor haar en speelde trouwerijtje. Hij kan soms wat te vooruitstrevend zijn." Mijn zichtbare zorgen over trouwen werden opgemerkt, en ik slikte even.
Simone legde haar hand op de mijne en sprak geruststellend. "Geen zorgen, liefje. Ik heb Bill inmiddels wat getemperd op dat gebied. Ik weet zeker dat als jullie eens goed praten, jullie er samen uitkomen." Ik veegde mijn tranen af en forceerde een glimlach. "Bill is soms echt overenthousiast, maar dat betekent wel dat hij jou graag ziet," voegde Simone toe.
Haar woorden brachten enige troost, en ik waardeerde de steun van Simone. "Dank je wel, Simone. Ik hoop dat we eruit kunnen komen, want ik geef ook om Bill, maar ik wil gewoon wat ruimte voor mezelf," legde ik uit.
Simone knikte begrijpend. "Iedereen heeft zijn eigen tempo en ruimte nodig, Elise. Neem de tijd om na te denken over wat jij wilt en bespreek het rustig met Bill. Hij zal het begrijpen."

Ik voelde mijn gsm in mijn broekzak trillen en haalde deze naar boven. "Bill belt," zei ik tegen Simone. "Pak maar op," antwoordde ze en gebaarde dat ze terug naar de woonkamer ging, zodat ik in alle rust kon bellen met hem.
Ik aarzelde even voordat ik op de groene knop drukte en de telefoon aan mijn oor bracht. "Hoi," zei ik, terwijl ik mijn stem zo rustig mogelijk probeerde te houden.
"Elise, hey," klonk Bills stem aan de andere kant van de lijn. Er zat een zweem van bezorgdheid in zijn stem, wat me op een vreemde manier geruststelde.
Er was een korte stilte, alsof we beiden niet precies wisten hoe we moesten beginnen. Bill doorbrak als eerste de impasse. "Ik wilde je zeggen dat het me spijt als ik je overstuur heb gemaakt. Ik besef nu dat ik misschien te snel ga."
Ik ademde diep in en uit en waardeerde zijn oprechtheid. "Dank je, Bill. Het betekent veel dat je dat zegt." Ik voelde een mix van emoties en begreep dat dit het moment was om de situatie op te helderen. "Ik denk dat we moeten praten."
"Ik ben het ermee eens," antwoordde hij. "Waar ben je nu eigenlijk?"
"Ik ben bij Simone en Gorden," antwoordde ik na een korte aarzeling.
"Mama en Gorden?" herhaalde Bill. "Tom en ik komen je ophalen, goed?"
Ik knikte, hoewel hij dat natuurlijk niet kon zien. "Ja, dat is prima."
"Ik mis je, Elise," zei Bill toen, zijn stem zacht en oprecht.
Een warm gevoel verspreidde zich door mijn borstkas bij die woorden. "Ik jou ook," fluisterde ik, bijna alsof ik bang was dat iemand het zou horen.
Het gesprek eindigde met een zachte klik, en ik legde mijn telefoon neer.
Met een zachte glimlach op mijn gezicht keerde ik terug naar de woonkamer. Ik knikte nauwelijks merkbaar naar Simone, die me bezorgd aankeek. "Tom en Bill komen me zo ophalen," deelde ik mee, een stem die rustiger klonk dan eerder.