22. Vergadering

Aangekomen in de studio werden Tom en ik meteen begroet door Georg, die met een lichte grijns opmerkte: "Aah, de tweeling komt ook nog naar de studio." Zijn ogen twinkelden, en ik kon een vleugje nieuwsgierigheid in zijn blik ontwaren.
Stef, die duidelijk al een tijdje op ons wachtte, rolde met zijn ogen en zuchtte lichtjes. Tom, zoals altijd nonchalant, antwoordde, "Och, we zijn hooguit maar 10 minuten te laat." Stef reageerde bitsig, "Een uur en 10 minuten, ja..." Hij kon zijn irritatie nauwelijks verbergen.
Terwijl we verder de studio in liepen, nam ik de tijd om de sfeer te peilen. De spanning hing voelbaar in de lucht, maar ik hoopte dat mijn vrolijke vraag aan Georg over zijn date wat lichtheid in de ruimte zou brengen.
"En, Georg, hoe was je date?" vroeg ik met een oprechte glimlach. Ik wilde koste wat kost voorkomen dat de irritaties tussen Stef, Tom en mij de overhand zouden nemen.
Georg begon enthousiast te vertellen over zijn avond, maar nog voor hij goed en wel kon beginnen, werd hij onderbroken door Stef. "Jongens, geen tijd voor deze koffieklets," klonk Stef streng. "Jullie hebben over een uur een vergadering over de kostuums van de show, en ik wil het nummer 'Alien' nog doornemen. Dus werk aan de winkel!" Stef, altijd gefocust op het werk, liet er geen gras over groeien.
Gustav, die niet echt geïnteresseerd leek in de vergadering, zuchtte luid en liet zich sarcastisch uit: "Mag ik niet gewoon een T-shirt aandoen?" Ik daarentegen kon mijn enthousiasme niet verbergen. "Oh, Gustav, je hebt geen idee hoe geweldig het gaat worden! Ik heb al zoveel ideeën in mijn hoofd," riep ik enthousiast uit. De kostuums waren helemaal mijn ding, en dit liet ik duidelijk merken. Creatief bezig zijn met mode was voor mij een uitlaatklep, een manier om mijn persoonlijkheid en stijl te uiten.

Stef nam het woord, zijn gezicht strak en doelgericht. "Goed, jongens, laten we meteen aan de slag gaan. We hebben een uur om het nummer 'Alien' door te nemen, dus laten we efficiënt werken." Zijn woorden waren doorspekt met een professionele vastberadenheid die de ernst van de komende repetitie benadrukte.
De studio werd gevuld met de karakteristieke klanken van gitaren die werden gestemd en drumsticks die tegen elkaar werden getikt. Ik nam mijn positie achter de microfoon in, mijn vingers kriebelend om de eerste noten van "Alien" aan te raken.
Tom stond naast me, zijn gitaar al omgehangen. Gustav zat achter zijn drumstel, Georg pakte zijn basgitaar, en we keken allemaal naar Stef, wachtend op het startsein. Het moment van creatie was aangebroken.
"Oké, jongens, laten we beginnen," sprak Stef met gezag. Zijn hand zwaaide door de lucht, en de eerste akkoorden vulden de ruimte. De magie van live muziek begon te ontstaan, de melodie van "Alien" nam langzaam vorm aan.
Gustav begon met een zachte beat, waardoor de intro van het nummer werd neergezet. Tom en Georg voegden zich geleidelijk bij, hun gitaren samensmeltend in een harmonieuze symfonie. Ik sloot mijn ogen en voelde de muziek mijn lichaam doordringen, mijn stem zich vermengend met de instrumenten.
Stef hield alles scherp in de gaten, zijn ogen glijdend van de ene naar de andere bandlid. Hij was een dirigent van creativiteit, ervoor zorgend dat elk element perfect op zijn plaats viel. Zijn aanwijzingen waren precies, zijn blik kritisch maar rechtvaardig.
Na een paar maten onderbrak Stef ons, zijn hand omhoog als een teken om te stoppen. "Goed, jongens, dat was een goede start. Maar laten we dit deel verder uitdiepen. Bill, probeer wat meer emotie in de tekst te leggen. Tom, zorg ervoor dat je gitaarriffs scherp en dynamisch zijn. Gustav, blijf de beat vasthouden. En Georg, let op de timing van je baslijn. Laten we het opnieuw proberen."

Na een intensieve repetitie van "Alien" werden we abrupt herinnerd aan de realiteit door een klop op de deur. De styliste stond ongeduldig te wachten, haar gezicht enigszins vertrokken vanwege het wachten.
Stef keek op zijn horloge en liet een lichte zucht ontsnappen. "Oké, jongens, laten we deze muzikale sessie afronden en doorgaan naar het volgende punt op de agenda: de kostuumvergadering."
We verplaatsten ons naar een andere ruimte waar een team van stylisten ons opwachtte met schetsen en stofstalen verspreid over de tafel. Ik nam plaats met een brandende passie voor het creatieve proces, maar ik merkte dat de rest van de band minder enthousiast was.
Mijn ogen scanden de schetsen en stoffen, mijn gedachten overmand door ideeën en suggesties. "Laten we ervoor zorgen dat de kostuums echt opvallen, een visueel spektakel dat perfect aansluit bij de energie van onze muziek," opperde ik, mijn enthousiasme onmogelijk verbergend.
"Bill, we weten dat je gepassioneerd bent over de kostuums, maar laten we praktisch blijven. Het is niet het belangrijkste element van onze show," zei Tom, zijn toon enigszins onverschillig.
Ik voelde een steek van frustratie, maar probeerde kalm te blijven. "Natuurlijk is de muziek het belangrijkste, maar het visuele aspect is wat ons onderscheidt. Het maakt het tot een totaalervaring voor ons publiek."
Tom keek me even aan, een lichte frons op zijn voorhoofd. "Bill, we begrijpen dat je enthousiast bent, maar laten we niet vergeten dat we ook comfortabel moeten zijn tijdens het spelen. Het gaat niet alleen om het uiterlijk, maar ook om hoe we ons voelen op het podium."
Gustav keek op van de schetsen, zijn blik eerder terughoudend. "Ik wil gewoon iets kunnen dragen waar ik me niet ongemakkelijk in voel. Geen tierlantijnen, gewoon functioneel," merkte hij op, waarmee hij mijn enthousiasme probeerde te temperen.
Ik negeerde de opmerkingen van mijn bandleden en ging verder. "Wat denken jullie van een futuristische twist in de kostuums? Misschien metallic accenten of fluorescerende details om de 'Humanoid'-sfeer te benadrukken?"
Marcus, één van onze stylisten knikte instemmend, maar de reacties van de anderen waren lauw. Georg mompelde iets over gewoon een T-shirt willen dragen, en Gustav rolde met zijn ogen.
Mijn inspanningen om de bandleden te betrekken bij het bespreken van kostuumopties liepen op niets uit. De vergadering verliep stroef en het gebrek aan betrokkenheid van de anderen begon me te frustreren. Toch probeerde ik mijn gedrevenheid niet te laten verslappen.

De kostuumvergadering bleek een welkome afleiding te zijn, een kans om mijn gedachten te verzetten en de ruzie met Elise tijdelijk naar de achtergrond te schuiven.
Ondanks de afleiding kon ik echter niet ontkennen dat ik Elise enorm miste. Haar afwezigheid voelde als een leegte, en ik verlangde ernaar haar weer te zien. Ik keek uit naar de avond, hopend dat we de kans zouden krijgen om alles uit te praten en weer nader tot elkaar te komen.
Terwijl ik luisterde naar de discussies over stoffen, ontwerpen en kleuren, dwaalden mijn gedachten af naar haar. Zou ze me net zo missen als ik haar miste?
Ik verlangde naar het moment dat ik haar weer kon vasthouden, haar in de ogen kon kijken en de woorden kon vinden om de kloof tussen ons te overbruggen. Het idee om de ruzie op te lossen, om onze relatie te herstellen, gaf me een sprankje hoop te midden van de banddynamiek en de drukte van de voorbereidingen voor de show.