18. Mama Kaulitz

De avondzon wierp haar gouden gloed over de straten terwijl we naar het huis van Bill en Tom reden. Een lichte spanning hing in de auto, vooral omdat we niet wisten hoe Simone, de moeder van de tweeling, zou reageren op ons nieuws. Ik pakte de hand van Bill vast en gaf hem een geruststellende glimlach. Hij knikte naar me, een mix van nervositeit en vastberadenheid in zijn ogen.
Bij aankomst opende Bill de deur en ik volgde hem naar binnen. De vertrouwde geur van het huis omhulde me; het voelde als een tweede thuis na die keer dat ik hier was geweest. Simone kwam de gang in lopen, haar gezicht oplichtend bij het zien van haar zoons. "Bill, Tom!" riep ze uit en omhelsde hen stevig. Haar ogen richtten zich daarna op mij, en ze opende haar armen voor een knuffel. "Elise, het is altijd fijn om je weer te zien."
Ik omhelsde haar stevig. "Dank je wel, Simone. Het is ook fijn om jou weer te zien."
"Ga zitten, ga zitten," zei Simone terwijl ze ons naar de woonkamer leidde. Een gezellige sfeer vulde de kamer, en de geur van bloemen en kaarsen gaf een warme toets aan het geheel. We namen plaats op de comfortabele bank, en Tom serveerde ons glazen wijn.
Simone keek ons aan met een vriendelijke glimlach terwijl ze vroeg: "Hebben jullie al gegeten?"
"Nee nog niet. We hadden nog geen tijd om iets te eten," antwoordde Tom voordat we iets konden zeggen. Simone glimlachte begripvol en haastte zich naar de keuken. Ze kwam terug met drie dampende bordjes quiche. Tom dook er meteen op als een hongerige wolf, zijn mond volproppend met groententaart alsof hij dagen niet had gegeten. Bill en ik keken elkaar even glimlachend aan voordat we begonnen te eten, zij het met iets meer terughoudendheid dan Tom.
Terwijl we genoten van de hartige taart, bracht Simone het gesprek weer op gang. "Zo vertel eens, wat is er allemaal aan de hand?" Ze keek ons nieuwsgierig aan, wachtend op opheldering.
Tom, met zijn mond vol groententaart, begon te praten. "Iets met een vonk op het galabal," mompelde hij tussen happen door. Bill wierp hem een waarschuwende blik toe. "Mogen wij ons verhaal nog zelf vertellen, ja?" siste Bill, terwijl Simone knikte en ons allebei aankeek.

Bill nam mijn hand vast, zijn vingers verstrengeld met de mijne, en begon met een zachte glimlach ons verzonnen verhaal te vertellen. Zijn ogen, gevuld met liefde en oprechtheid, keken recht in de mijne terwijl hij sprak.
"Op het galabal," begon hij op een bedachtzame toon, "zag ik Elise op de dansvloer. Ze was betoverend, stralend. Het leek alsof de hele wereld om haar heen vervaagde, en er was alleen zij, omgeven door de muziek en de magie van het moment. En daar, te midden van de dansende menigte, sloeg de vonk weer over."
Zijn woorden waren doordrenkt van emotie, en terwijl hij sprak, keek hij diep in mijn ogen, alsof hij zich de betoverende nacht opnieuw voor de geest haalde. Zijn hand omklemde de mijne, en ik voelde de warmte van zijn aanraking, een geruststellend teken van de oprechtheid van zijn gevoelens.
"Het was onvermijdelijk," vervolgde hij. "We konden onze gevoelens niet langer negeren. De vonk tussen ons was weer tot leven gekomen, sterker dan ooit tevoren."
Simone zat op het puntje van haar stoel, haar blik vol medeleven. Ze begreep de complexiteit van menselijke emoties en de onvoorspelbaarheid van liefde. "Het is zeker niet netjes hoe jullie gehandeld hebben naar Alissa toe," merkte ze op na Bills uitleg. Haar stem was zacht, maar er zat een vleugje strenge bezorgdheid in, als een moeder die haar kinderen vermanend toespreekt.
Bill knikte instemmend, zijn gezicht vertrokken door een mengeling van spijt en oprechte liefde. "We hebben nooit de intentie gehad om Alissa pijn te doen," voegde hij toe, zijn blik vol berouw. "Maar soms kunnen gevoelens niet beheerst worden. We konden niet ontkennen wat er tussen ons groeide, en we moesten eerlijk zijn met onszelf."
"Ik heb altijd geweten dat de gevoelens van mijn zoon naar jou toe nooit zijn weggegaan, Elise," richtte Simone zich nu tot mij, haar ogen vol liefdevolle wijsheid.
Ze stond op van haar stoel en kwam tot bij mij. "Ik ben super gelukkig dat jullie elkaar weer gevonden hebben." Simone's stem trilde van oprechte blijdschap. Ze omhelsde me stevig, haar handen rustten troostend op mijn rug. "Je bent als een dochter voor mij," fluisterde ze, en haar woorden drongen door tot in de diepste vezels van mijn ziel. "Welkom terug."

Tom mengde zich met een lichte zucht in ons gesprek. "Pfff, al die romantische zever," mompelde hij met een speelse blik in zijn ogen. Simone glimlachte naar haar zoon en nam opnieuw plaats op haar stoel. Tom, altijd op zoek naar humor, voegde er snel aan toe, "Ja, en ze hebben het zelfs overleefd ondanks mijn pogingen om hun liefde te ondermijnen."
"Hoe gaat het tussen jou en Elise? De ruzie al kunnen bijleggen?" vroeg Simone, haar aandacht nu op Tom gericht. Hij sloeg nonchalant een arm om mijn schouder en nam een slok van zijn wijn voordat hij antwoordde. "Tuurlijk," zei hij met een knipoog naar mij. "We hebben een goed gesprek gehad, en Elise is echt als een zus voor mij." Ik glimlachte dankbaar naar Tom. Hij begreep het spel en speelde het perfect mee. Simone leek tevreden met het nieuws. "Ja," voegde ik eraan toe, "Tom en ik komen weer goed overeen."
Simone knikte, dankbaar voor de harmonie die hersteld leek te zijn. "Dan zijn we weer een gelukkig gezin," zei ze met een warme glimlach.

Simone keek ons afwisselend aan terwijl ze de vraag stelde. "Komen jullie morgen ook graag eten?"
Maar nog voor ik kon antwoorden, schudde Bill resoluut zijn hoofd. "Nee, morgen moeten we langer in de studio blijven, want we lopen wat achter op ons schema," verkondigde hij vastberaden.
Tom greep de gelegenheid aan om een beetje te klagen. "Allemaal de schuld van Georg," zei hij met een dramatische zucht. "Als hij niet eerder moest doorgaan voor zijn date, hoefden we morgen niet over te werken."
Bill rolde met zijn ogen en kaatste de bal terug, "Tom, dat is helemaal niet waar. Jij was de enige die geen plannen had voor vanavond."
Tom begon zichzelf te verdedigen, "Euh, excuseer. Ik heb mijn plannen aan de deur gezet voor jullie." Hij leek tevreden met zijn weerwoord, maar Bill liet niet los. "Door jou kan ik dus niet meer in onze nieuwe zetel gaan zitten."
Simone, die genoeg had van het gekibbel, wendde zich tot mij. "Als je zin hebt, mag je morgen gerust komen eten, hoor." Haar vriendelijke uitnodiging bracht een glimlach op mijn gezicht en ik bedankte haar. "Graag, Simone. Ik kijk er naar uit," antwoordde ik beleefd.