16. Back home

De deur van Bills appartement piepte zachtjes toen we binnenkwamen, en de spanning in de lucht was voelbaar. Bill stapte vastberaden naar de woonkamer, maar zijn tred vertraagde abrupt toen hij Tom op de bank zag liggen, enkel bedekt met een verkreukeld deken. Een meisje lag dicht tegen hem aan, haar ogen wijd opengesperd van schrik. Het deken trok ze meteen strakker om zich heen, haar blik gericht op Bill en mij.
Tom, nog steeds verbaasd, stond op zonder erbij na te denken. Ik plaatste snel mijn hand voor mijn ogen, maar kon het niet laten om stiekem een glimp op te vangen. Bill was woedend en schreeuwde: "Wat is hier aan de hand?" Tom pakte een kussen om zijn naaktheid te bedekken en riep terug: "Jullie zouden toch bij Elise slapen?"
Bill, met vuur in zijn ogen, reageerde: "Er is ingebroken bij Elise!" Tom keek geschokt. "Wat?" riep hij uit. "Bill," zei ik, "misschien moeten we even naar jouw slaapkamer gaan." "Ja, misschien wel," bromde Bill. Hij pakte mijn hand vast en leidde me naar zijn slaapkamer.

In de slaapkamer barstte ik uit van het lachen, terwijl Bill met een serieuze blik naar me keek. Zijn fronsende voorhoofd en getuite lippen verraadden zijn bezorgdheid over de onverwachte situatie. Hij zuchtte lichtjes en zei, "Elise, denk je dat het leuk is om je broer zo te betrappen?"
Ik probeerde mijn lach in te houden, maar de ondeugende twinkeling in mijn ogen verraadde mijn amusement. "Je moet toch toegeven dat het wel grappig was," plaagde ik hem, wetende dat mijn opmerking hem misschien een beetje zou verzachten.
Bill, nog steeds met een ernstige blik, ging op zijn bed zitten en mompelde, "Hmm." Ik nam plaats naast hem en probeerde de sfeer wat luchtiger te maken. "Hij mag toch ook zijn pleziertjes hebben."
Langzaam verscheen er een kleine glimlach op Bills gezicht, een teken dat hij kon zien dat er ook humor in de situatie zat. "Oke, ik geef het toe," zei hij. "Het was wel een grappig zicht."

De zachte klop op de deur wekte onze aandacht op, en Tom verscheen met een lichte blos op zijn wangen. Zijn ogen schoten snel heen en weer tussen Bill en mij, alsof hij niet precies wist hoe hij zich in deze ongemakkelijke situatie moest gedragen. "Euh, sorry," stamelde hij, terwijl hij zijn ogen op de grond gericht hield.
Bill, echter, leek weinig geduld te hebben voor de lichte humor van de situatie. "Moest het echt in onze nieuwe zetel, ja?" klonk zijn stem met een zweem van irritatie, terwijl de frons op zijn voorhoofd dieper werd.
"Je moest eens weten," grinnikte Tom, zijn eigen amusement nauwelijks verhullend. Bill leek echter weinig humor in de situatie te zien. Hij keek Tom doordringend aan, en ik besloot snel tussenbeide te komen om de ongemakkelijke sfeer te verzachten.
"We denken dat David heeft ingebroken," richtte ik me tot Tom. Mijn stem klonk serieus, en ik keek hem recht in de ogen. "Niet denken," antwoordde Bill resoluut. "We zijn er zeker van." Tom keek verbaasd, zijn lach verdween langzaam. "Wtf," begon hij. "Die vent is echt gestoord. Heb je een idee wat hij wil?"
Ik zuchtte diep en wierp een blik op Bill, die zijn gezicht in een frons had getrokken. "Ik denk dat hij mij gewoon wil," zei ik met een vleugje bitterheid, terwijl Bill dichterbij kwam en zijn arm rond mijn middel sloeg. Zijn aanwezigheid voelde als een beschermende omhelzing.
"Ik zorg er persoonlijk voor dat hij met zijn vuile vingers van je afblijft," zei Bill met vastberadenheid in zijn stem. Zijn ogen fonkelden van woede, en ik voelde me tegelijkertijd bang en gerustgesteld door zijn vastberadenheid. Het was duidelijk dat hij geen enkel risico wilde nemen als het om mijn veiligheid ging.
"We moeten serieus nadenken over wat we nu gaan doen," opperde Tom, zijn stem doordrenkt met bezorgdheid. "We kunnen niet zomaar toestaan dat David onze levens overneemt."
Bill knikte, zijn blik intens. "Ik wil niet dat jij, Elise, ooit nog bang hoeft te zijn. Wat er ook gebeurt, ik zal je beschermen."
"Politie?" vroeg Tom, zijn bezorgdheid duidelijk zichtbaar. Ik schudde mijn hoofd terwijl ik hem aankeek. "Nee, nog niet. Ik wil eerst uitzoeken wat hij van plan is." Tom keek me serieus aan. "Ik zal er ook alles aan doen om je te beschermen," beloofde hij oprecht. Bill knikte instemmend.
"Kunnen we eigenlijk terug naar de woonkamer zonder dat er blote vrouwen liggen?" vroeg Bill met een spottende glimlach, en ineens barstten we alle drie in lachen uit. Ondanks de moeilijke avond voelde ik me op dat moment veilig bij deze twee broers. "De kust is veilig," lachte Tom, wat een welkome noot van lichtheid bracht te midden van alle zorgen.

Bill stelde voor om iets te drinken, en we verzamelden in de keuken. Terwijl Tom de glazen pakte, ving ik een moment van bezorgdheid op in zijn ogen. "Hoe voel je je?" vroeg hij zachtjes, alsof hij vreesde het verkeerde te zeggen.
Ik haalde diep adem en glimlachte. "Ik ben oké, Tom. Echt waar. We gaan dit samen aanpakken." Hij knikte, maar ik kon zien dat hij nog steeds met zijn gedachten bij de dreiging van David was.
Tom's telefoon ging af, en hij slaakte een zucht terwijl hij naar het scherm keek. "Bill," mompelde hij, en ik hoorde een vleugje frustratie in zijn stem. "Mama belt me al voor de tiende keer. Ze vraagt waarom ze jou niet kan bereiken." Het geluid van de rinkelende telefoon vulde de kamer, en ik voelde een knoop in mijn maag bij de gedachte aan de bezorgdheid van Simones moederhart.
Ik keek naar Bill, die eveneens bezorgdheid op zijn gezicht had. Zijn blik ontmoette de mijne, en ik kon zien dat hij dezelfde realisatie had als ik: ons vertrek uit het ouderlijk huis was verre van ideaal geweest. Simone, de bezorgde moeder, verdiende zeker meer dan dit.
Een frons verscheen op Bills gezicht, en hij sloeg zichzelf zachtjes op zijn voorhoofd, een teken van frustratie. "Verdorie," mompelde hij. "Ik ben mama nog uitleg verschuldigd." Hij keek naar Tom en gebaarde naar diens telefoon. Tom gaf hem het toestel, en Bill nam aarzelend op.
"Dag mama," begon Bill met een lichte aarzeling in zijn stem. Hij stond op en liep naar het raam, alsof hij op zoek was naar de juiste woorden.