15. Het appartement.

POV Elise

De autorit met Bill was gevuld met de opgewonden energie van een dag vol repetities. Terwijl Bill enthousiast vertelde over de muzikale ontwikkelingen en de sfeer tijdens de repetitiedag, dwaalden mijn gedachten af naar het onbekende terrein van mijn eigen appartement. Een mix van nervositeit en opwinding borrelde op, en ik vroeg me af welke verrassingen mijn nieuwe plek in petto had.
In de auto was het gezellig, het geluid van Bill zijn stem vermengd met de zachte achtergrondmuziek die uit de speakers kwam. De zon begon langzaam onder te gaan, en het warme licht zorgde voor een gouden gloed in de wagen. Mijn gedachten over mijn appartement werden onderbroken toen Bill plotseling zei: "Georg heeft een date met iemand." Mijn aandacht werd weer gericht op het hier en nu. Ik besloot een pokerface op te zetten en reageerde verbaasd: "Is dat zo?" Bill, altijd alert, doorzag mijn act en vroeg: "Heeft hij ook gezegd met wie?" Ik pakte zijn hand, die nonchalant op de versnellingspook rustte, en speelde het spel mee: "Nee, dat heeft hij niet gezegd. Ik hoop dat hij een leuke tijd heeft." Bill beaamde dit met een knik, en ik kon de twinkeling van begrip in zijn ogen zien.
De auto verminderde snelheid en parkeerde ergens in een rustige buurt. Mijn buik vulde zich met vlinders toen ik me realiseerde dat we waren aangekomen bij mijn nieuwe appartement. Bill stapte uit en snelde naar mijn kant van de auto om de deur voor me te openen. Samen liepen we naar het gebouw, en ik voelde een mix van opwinding en nervositeit. Met de sleutel in mijn hand opende ik de voordeur, en we stapten naar binnen.

De opwinding van het ontdekken van mijn nieuwe appartement veranderde plotseling in een koude rilling van angst toen Bill en ik de voordeur openden. De ruimte die bedoeld was om mijn thuis te zijn, was getransformeerd in een slagveld van vernieling. Bill, als mijn beschermer, ging meteen voor me staan en liet mijn hand niet meer los. We staarden met ongeloof naar de chaos die voor ons lag. De kastdeuren stonden open, lades waren doorzocht. Alles was vernield, en Elise haar persoonlijke spullen lagen verspreid over de vloer. Een onaangename steek van angst nestelde zich in mijn maag. "Bill," fluisterde ik, en zijn blik ontmoette de mijne terwijl hij mijn hand stevig vastpakte.
Het besef drong tot ons door. Er was ingebroken. Onze privacy, mijn nieuwe thuis, geschonden door ongenode gasten. Een gevoel van kwetsbaarheid overviel me terwijl we de schade opnamen. "Verdomme, Elise, wat is hier gebeurd?" sprak Bill uit wat we allebei dachten.
We hoorden niets anders dan onze eigen ademhaling en het bonzen van ons hart terwijl we langzaam de verwoesting inspecteerden. Gelukkig was de inbreker niet meer aanwezig, maar de schade was al aangericht. Bill keek me bezorgd aan en vroeg: "Gaat het met je?" Ik knikte zwijgend, nog steeds in shock door wat we aantroffen. Bill's grip op mijn hand werd sterker, een geruststellend gebaar in deze onzekere situatie.
We liepen door naar de badkamer, en daar werd de nachtmerrie nog erger. Met lippenstift was op de spiegel geschreven: "Ik vind je wel, Bitch." Mijn adem stokte in mijn keel. We hoefden geen woorden uit te wisselen om te weten dat dit het werk van David was. De dreiging die van deze boodschap uitging, deed me beven.
Bill's armen sloten zich beschermend om me heen. Zijn aanraking was als een schild tegen de kwade krachten die hier hadden huisgehouden. "We moeten de politie bellen," stelde Bill voor, maar een vlaag van angst deed me aarzelen. "Nee," zei ik, mijn gedachten razendsnel werkend. "Wat als David iets heeft dat hij tegen me kan gebruiken? We weten niet wat hij in handen heeft om me te beschadigen."
Bill begreep het. Zijn bezorgdheid weerspiegelde de mijne. "Dan bellen we niet," zei hij, zijn hand onder mijn kin. "Maar we kunnen hier niet blijven." Tranen prikten achter mijn ogen terwijl ik naar de vernietiging van mijn nieuwe begin staarde.
"Ik moet meteen beginnen met opruimen," zei ik met tranen in mijn ogen, maar Bill hield me tegen. "Nee, we moeten hier zo snel mogelijk weg. Ik regel het wel, zodat dit appartement snel weer verhuurd kan worden. We blijven hier geen seconde langer dan nodig." Zijn woorden waren als een geruststellende belofte, en ik knikte instemmend.

De terugrit naar Bill's appartement was doordrongen van spanning. Zijn greep om het stuur was krachtig, zijn blik vastberaden. "Als ik David ooit te pakken krijg," mompelde Bill dreigend, zijn kaken op elkaar geklemd. Zijn beschermende houding bracht een zowel geruststellend als zenuwslopend gevoel met zich mee. Ik staarde uit het raam, de lichten van de stad flitsten voorbij. De terugkeer naar deze wereld bracht geluk met zich mee, maar de aanwezigheid van David vormde een donkere wolk die mijn vreugde overschaduwde. Hij zou niets schuwen om zijn grip op mij terug te krijgen, en een ongemakkelijke rilling liep over mijn rug terwijl ik dacht aan de pijnlijke herinneringen aan zijn obsessieve gedrag.
Bill's hand rustte beschermend op mijn been. "Elise, ik bescherm je met mijn leven, lieve schat," verzekerde hij me, zijn ogen vastberaden op de weg gericht. "Ik laat David niet in jouw buurt komen."
Een flauwe glimlach speelde om mijn lippen, doordrongen van liefde en vertrouwen. "Die klootzak heeft al genoeg pijn veroorzaakt," antwoordde ik. Ik pakte zijn hand vast, bracht deze naar mijn lippen en gaf hem een tedere kus.
Bill drukte nogmaals op het gaspedaal, zijn ogen gefocust op de weg. In de beschutting van zijn liefdevolle aanwezigheid vond ik troost. Wat er ook op ons pad zou komen, we zouden het samen trotseren.