12. Georg

Georg nam plaats op de comfortabele bureaustoel van Bill, terwijl ik met een zachte zucht neerplofte op de rand van het bed. Een lichte aarzeling was zichtbaar in zijn blik, alsof hij zorgvuldig de woorden koos die hij met me wilde delen. Zijn diepe ademhaling verried een innerlijke spanning die ik herkende.
"Ik heb je goede raad nodig, Elise," brak Georg ten slotte het stilzwijgen. Mijn nieuwsgierigheid werd meteen gewekt, en ik knikte uitnodigend voor hem om verder te gaan.
"Ik heb een paar dagen geleden een meisje leren kennen tijdens het uitgaan," vervolgde Georg, terwijl zijn blik even afdwaalde naar een onzichtbaar punt in de kamer. Het was alsof hij zijn gedachten op een rijtje zette voordat hij verderging. Ik voelde dat mijn schouders zich automatisch begonnen te ontspannen. Ik was ergens opgelucht dat dit het onderwerp was waarover hij met mij wilde spreken. "En ze heeft gevraagd om af te spreken, maar ik weet niet goed wat ik moet doen," ging Georg verder. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn borst. Het was duidelijk dat hij met zichzelf overhoop lag.
"Oh, Georg, waarom twijfel je?" vroeg ik, met een bemoedigende glimlach. Hij zuchtte opnieuw, en zijn antwoord kwam zachtjes, bijna fluisterend, "Ik ben bang dat ze mij enkel ziet zitten door Tokio Hotel."
De teleurstelling in zijn ogen was tastbaar, alsof hij eerder teleurstellingen had ervaren die hem achterdochtig maakten. Mijn hart ging uit naar hem, en ik nam een moment om te overdenken wat ik hem kon adviseren. "Hoe is het als jullie berichtjes sturen naar elkaar?" vroeg ik uiteindelijk, op zoek naar een lichtpuntje in zijn verhaal.
"Geweldig," zei hij meteen, en een sprankeling van enthousiasme gloeide op in zijn ogen. "We sturen veel berichtjes," voegde hij eraan toe, en ik kon de oprechte blijdschap voelen.
"Ik zou haar een kans geven," sprak ik oprecht om hem aan te moedigen. "Ga met haar iets drinken. En als je merkt dat ze heel de tijd over Tokio Hotel bezig is, bedank je haar vriendelijk voor de date, betaal je de drankjes en ga je naar huis."
Zijn ogen lichtten op, alsof mijn woorden hem de geruststelling gaven die hij zocht. "Je hebt gelijk, Elise," zei hij met overtuiging. Het was alsof een last van zijn schouders viel. Vliegensvlug pakte hij zijn gsm en stuurde een berichtje. Even keek hij op, "Het is geregeld, we hebben morgen een date. Dankjewel, Elise!!"
Een glimlach verspreidde zich op mijn gezicht terwijl ik Georg zag opleven. Hij stond op, aarzelde een moment alsof hij me wilde omhelzen, maar bedacht zich toen. "Ik zal je maar niet knuffelen nu zeker?" grinnikte hij. "Haha, nee, best niet, volgende keer als ik wat meer kleren aanheb," plaagde ik hem met een knipoog.
Een lichte humor vulde de kamer, en Georg gaf me een dankbare glimlach.
"Elise," zei hij weer, zijn toon serieuzer, "Kan je dit misschien nog geheim houden voor de jongens? Ik heb geen zin om meteen geplaagd te worden." Ik knikte begrijpend, "Tuurlijk, Georg, we houden het onder ons." Op dat moment werd er zachtjes op de deur geklopt, en Bill kwam binnen met twee waterflesjes, zijn nieuwsgierigheid duidelijk zichtbaar.

"Hey Georg, de voetbalmatch gaat zo weer beginnen, hè!" zei Bill met een grijns op zijn gezicht.
De voetbalmatch ging op het punt van starten, en Georg, nog vervuld van opwinding, riep uit dat hij geen moment van de actie wilde missen. In zijn enthousiasme rende hij de kamer uit. Bill kwam naast me zitten in bed en vroeg nieuwsgierig: "Waar ging het eigenlijk over?" Ik kon een lach niet onderdrukken en antwoordde, alsof het de meest normale zaak van de wereld was, "Georg had wat goede raad van een meisje nodig."
Bill knikte begrijpend. "Dat dacht ik al. We hebben allemaal gemerkt dat hij veel met zijn gsm bezig is. Heeft hij iemand leren kennen?" Hij keek me vragend aan. Ik liet me achterover op het bed vallen en trok speels de badjas van Bill, die ik nog aanhad, uit. Met een ondeugende glimlach zei ik, "Gaan we niet gewoon verder waar we gebleven waren?" Een plagende blik in mijn ogen zorgde ervoor dat Bill niet kon weerstaan aan de verleiding.
Hij keek me grijnzend aan terwijl hij zijn hand op mijn heup legde. "Oh ja?" zei hij speels. Ik knikte met een glimlach en trok hem naar me toe, waardoor hij naast me op bed belandde. Hij boog zich voorover en gaf me een zachte kus op mijn lippen. "Is dit waar we gebleven waren?" vroeg hij, zijn ogen twinkelden met ondeugendheid.
Ik liet mijn vingers langs zijn nek glijden en plaagde hem, "Misschien wel, misschien niet." Hij keek me uitdagend aan en gaf me nog een kus. Zijn lippen volgden een spoor langs mijn kaaklijn, terwijl mijn handen zijn rug streelden. De spanning tussen ons groeide en ik voelde zijn ademhaling versnellen.
Zijn ogen vonkelden van verlangen terwijl hij mijn hals zachtjes kuste, zijn lippen lieten een spoor van tintelingen achter. Ik genoot van het intieme moment, de connectie tussen ons groeiende met elke aanraking. Bill tilde zijn hoofd op en keek me opnieuw aan, zijn ogen vol liefde en passie.
"Misschien moeten we inderdaad verdergaan waar we gebleven waren," fluisterde hij zachtjes. De kamer was gevuld met een zachte spanning, en we wisten allebei dat dit moment speciaal was.