6. Voorprogramma

Na de vergadering verlieten we de kantoorruimte, en ik wendde me tot Elise. Terwijl we langzaam door de gang liepen, vroeg ik haar met een oprechte glimlach: "Zie je het eigenlijk wel zitten om weer ons voorprogramma te zijn?"
Elise keek me enthousiast aan, haar ogen sprankelend van opwinding. "Absoluut, Bill! Ik zou ontzettend blij zijn," antwoordde ze. "Optreden heb ik echt gemist, en ik kan niet wachten om weer op het podium te staan."
Ik voelde een golf van vreugde en dankbaarheid door me heen gaan. Het vooruitzicht om weer met Elise op te treden, bracht niet alleen plezier in haar ogen, maar ook in de mijne. Terwijl we verder liepen, richtte ik me tot de rest van de jongens.
"Jongens, ik wil jullie echt bedanken," zei ik, terwijl ik mijn waardering voor hen uitte. "Ik ben zo blij dat ik altijd op jullie kan rekenen."
Tom lachte breed en antwoordde op zijn kenmerkende speelse manier: "Ik had er echt geen zin in om maanden aan een stuk te horen hoe hard jij Elise miste." Hij gaf me een plagende stomp op mijn schouder.
Gustav mengde zich in het gesprek, zijn glimlach onderstreepte de diepe band die we deelden. "Dat is waar, Bill. We staan altijd als één blok achter elkaar, ongeacht wat er gebeurt."
Terwijl we verder liepen door de gangen, hield ik Elise's hand stevig vast. De gedachte aan maandenlang samen touren bracht een ongekend gevoel van geluk naar boven. Elise doorbrak de stilte en fluisterde een oprechte "bedankt". Mijn hart vulde zich met warmte, en ik kneep wat harder in haar hand. Op dat moment leek niets anders er toe te doen dan dit moment van gedeeld geluk. Eindelijk had ik het gevoel dat mijn leven compleet was, omringd door vrienden, passie en de vrouw van wie ik hield.

De repetitieruimte baadde in het zachte licht van de TL-buizen terwijl we binnenkwamen. Stef stond in het midden van de ruimte, omringd door instrumenten en apparatuur van onze band. Zijn aanwezigheid alleen al straalde professionaliteit uit. Hij droeg een leren jas die getuigde van de vele tours en optredens die hij had meegemaakt. Zijn gezicht, doorgroefd door de jaren in de muziekindustrie, straalde vastberadenheid uit.
"Goedemorgen, heren en dame," begroette Stef ons met een glimlach. Zijn stem, doordrenkt met een scherp gevoel voor humor, klonk als een vertrouwde melodie. Hij wees naar een stoel met een gebaar dat een mix van vriendelijkheid en autoriteit uitstraalde. "Jongedame, u mag hier plaatsnemen terwijl ik met de jongens aan de slag ga."
Elise glimlachte en nam enthousiast plaats op de aangewezen stoel. Voor ze ging zitten, gaf ik haar snel een tedere kus op haar wang.Stef bewoog zich soepel door de ruimte, zijn ogen gleden over de instrumenten, en zijn oren leken elk geluid te absorberen. Als muzikaal regisseur speelde hij een cruciale rol in het vormgeven van ons geluid en het perfectioneren van onze liveoptredens.
Ik nam mijn vertrouwde positie achter de microfoon in, klaar om te worden geleid door Stef's ervaren leiding. "Oke, we starten met 'Noise'!" kondigde hij aan. De ruimte vulde zich met de kenmerkende klanken van het nummer, en Stef leidde ons door de complexe arrangementen met het gemak van een ervaren kapitein die zijn schip door bekende wateren manoeuvreert.
Langs mijn ooghoeken merkte ik op dat Elise zachtjes meelipte met de tekst terwijl ik het nummer zong. Stef gaf een teken dat we even moesten stoppen en liep naar Tom om wat aanwijzingen te geven. Georg, die aan mijn linkerzijde stond, fluisterde me toe: "Heb je dat gezien? Elise zit mee te zingen, terwijl onze CD nog niet eens uit is."
Ik besloot een kleine leugen om de sfeer licht te houden en glimlachte naar Georg. "Ik heb het voor haar al eens gezongen," zei ik met een knipoog. Georg knikte begrijpend, en Stef keerde terug naar zijn positie.
Stef gaf het teken om opnieuw te beginnen. "Vanaf het begin, jongens!" riep hij, en de repetitie hervatte met hernieuwde energie. De noten vulden de ruimte terwijl we samenwerkten om de perfecte uitvoering te bereiken.
Terwijl ik de songtekst zong, kon ik niet nalaten om af en toe naar Elise te kijken. Haar betrokkenheid en passie voor de muziek waren duidelijk zichtbaar. Ze leefde op in de melodie, haar ogen glinsterend van oprechte vreugde. Het was inspirerend om haar zo enthousiast te zien, zelfs tijdens repetities.

Terwijl ik vol overgave aan het zingen was, sprong Elise plotseling op van haar stoel. Met haar telefoon aan haar oor verliet ze snel de repetitieruimte. Ik stopte met zingen en maakte een gebaar naar Stef dat ik een korte pauze wilde. Ik liep de gang op en zag Elise druk aan het bellen. "Ja, geen probleem, Paul. Dan kom ik meteen af," hoorde ik haar zeggen. Ze legde haar telefoon neer, merkte mij op en kwam enthousiast op me afrennen.
"Bill!" riep ze uit. "Ik kreeg net telefoon van Paul om te vragen of we het zagen zitten om jullie voorprogramma te zijn!" Terwijl ze dit vertelde, maakte ze een paar vreugdesprongetjes. "Het is officieel, wij gaan mee op tour!" Ik pakte haar vast en voor ik haar kuste, feliciteerde ik haar. "Proficiat lieverd, ik ben zo blij." Op dat moment zwaaide Stef de deur open en onderbrak ons moment. "Bill, we hebben niet heel de dag tijd voor pauze," zei hij streng. Ik brak de kus met Elise en richtte me tot Stef. "Ik kom eraan!" Toen keek ik weer in de ogen van Elise.
"Ik moet gaan," zei ze tegen mij. "We moeten contracten ondertekenen, en ze willen ook dat we met een paar nieuwe nummers komen. Omg, Bill, ik ben zo dankbaar dat je dit geregeld hebt." Ze stond op haar tenen en gaf me nog een kus op mijn wang. "Oke, Elise," antwoordde ik. "Veel succes en de groetjes aan Bas." Ze glimlachte. "Doe jij het hier ook nog maar goed," voegde ze eraan toe met een knipoog. Ze draaide zich om en vertrok. Ik keek terug naar Stef, klaar om er opnieuw in te vliegen.