Het verleden roest niet.

Met trillende vingers druk ik de tv uit.
Ik strompel weer terug naar mijn stoel en laat me er in zakken.
Ik puf uitputtend.
Ik kijk uit het raam en ik voel een traan lang mijn gerimpelde wang gaan.

"Louise!Vlug!Ga in naar de kleder!
En blijf stil,muisstil!"Roept moeder en ze duwt me zachtjes naar mijn grote broer en zus.
"Wij komen zo!"Zegt vader.
"Mien,Peter snel neem je zuster me!"Roept Vader.
Peter neemt me bij mijn hand en trekt me mee de trap af.
Ik kijk nog achterom maar vader wuift dat ik om moet draaien.
Mien opent een deur en rent er door heen.
Peter trekt me mee en sluit daarna de deur.
We rennen achter Mien aan.
Aan het eind van de gang is een poort.
Mien opent de poort en rent door en slaat vervolgens rechts af.
"Louise!Ren achter Mien aan!Ik sluit de poort!"Roept Peter en hij duwt me de donkere gang op.
Ik kijk achter om maar Peter roept
"Vlug!Ga Louise!".
Ik begin dan te rennen,Mijn bruine lange lokken dwarrelen langst mijn gezicht.
Ik sla ook rechts af en opeens sta ik voor een muur.
Geen deur,geen raam en geen Mien.
"Mien?"roep ik.
"MIEN?PETER!"Roep ik nu hard.
Opeens vlugt er een hand voor mijn mond en iemand trekt me naar achter.
Mijn hart gaat tekeer en dan gaat de hand weg.
Ik draai me om en zie Mien staan.
"Mien,waar was je nou?"Snik ik.
"Ik ben hier,Kom we moeten snel verder"Sust Mien en neemt mijn hand.
Ik laat me door Mien mee trekken en uiteindelijk sta ik voor één grote deur.
"Waar zijn we?"Fluister ik.
Mien bukt zich en haalt een paar bakstenen uit de muur.
Er ontstaan een klein openingentje en ze duwt me er in.
Het is zo klein dat ik op mijn knieën moet gaan zitten en me vervolgens bukken.
Mien komt er vervolgens ook in en zet de bakstenen weer opzijn plaats.
"Kom"fluisterd ze en duwt me naar voren.
Ik klauter door de tunnel.
"Hoe ver nog?"vraag ik als ik naar een talloze tijd nog steeds geen uitgang zie.
"Nog even"sust Mien en ze duwt me verder naar voren.
"Waar is Peter?"vraag ik als Mien weer andere stenen weghaald.
"Die komt zo"Zegt ze en trekt me weer in die tunnel.
Die is veel groter.
Ik kan nu gaan staan en Mien zet de stenen weer terug.
"Waar zijn we?"vraag ik met een verbazing en kijk rond.
"Ssstt!niet zo hard!Ga maar op dat bed zitten!"Fluisterd Mien en ze duwt me op een bed.
Ik ga zitten en kijk naar mijn ballerina's.
Veelste koud in dit weer,maar iets anders hadden we niet.
"Ga maar ff slapen"Fluisterd Mien.
Ik ga liggen en sluit mijn ogen.
"Ik kan niet slapen"Jammer ik.
"Probeer het"Sust Mien.
Ik ontspan weer en val langzaam in slaap.

'BOEM'.
Ik schrik wakker van die ongelovelijke harde knal en kijk Mien verschrikt aan.
"Niks aan de hand"Fluisterd Mien en ze neemt me in haar armen.
Maar dan weer een 'Boem' en de muren breken.
Vele mannen met helmen komen binnen en trekken mij uit Mien's handen.
"Hoe haar niks aan"Huilt Mien.
De mannen trekken me mee naar buiten.
"MIEN!"Huil ik.
Ik wordt hardhandig aan een andere mand overgegeven en ik wordt in een busje gegooid.
Ik kijk om me heen en zie andere kinderen huilend in het busje zitten.
Ik begin ook weer te huilen en hou me stevig vast aan mijn jurkje.
Dan begint de bus te rijden.
Met snelle vaart gaat hij door de bochten.
Ik hou me vast aan een meisje.
Het meisje klemt haar armen om mij heen.
Ik hou der ook stevig vast.

Naar een lange bustocht,wordt de deur hard opengemaakt.
"Eruit!"Roept een man.
Ik klim er voorzichtig uit en de man pakt mij bij mijn arm.
"Bind de kinderen aan elkaar vast!"Brult de man naar een andere man.
De man doet het en hij bind ons vast met touwen.
"En nu meekomen!"Riep de man en duwde ons richting een barak.
Ik liep moeilijk door de touwen om mijn enkels.
"Naar binnen jullie!"brult weer een andere.
We lopen de barak binnen.
De deur wordt hard dicht gesmeten.
Wat is het benouwd hier!
En ook nog eens erg klein!

Dagenlang,Wekenlang misschien maandenlang zat ik gevangen in dit warme kleffe kamertje.
Veel kinderen zijn overleden,maar ik blijft sterk.
Maar zo gezond ben ik nou ook weer niet.
Maar dan denk ik weer terug aan Vader en Moeder,Waar zijn ze?
En Peter en Mien?
Ik begin te snikken.
Ik ben helemaal alleen,hier in dit kleine Barakje,zonder Vader,Zonder Moeder,Zonder Peter,Zonder Mien en tussen gestorven kinderen.

Ik knipper met mijn ogen en ga met mijn handen die nu nog erger trillen langs mijn ogen.
Ik sta op en strompel naar de kast met het raampje er in.
Daar staan foto's in.
Van Kees en mij,Onze trouwfoto.
Van Hilde mijn lieve dochter met haar lieve kinders.
Van Max mijn zoon en mijn andere lieve klein kinders.
Maar vooral staan er foto's op van Vader,Moeder,Peter,Mien en ik.
Zo gelukkig,Zo teder.
Althans ik.
Want ik wist niet dat ik naar een paar maanden al mijn familie leden zou kwijt raken