2. Verontschuldigingen

De straten van de stad waren nog rustig toen Bill en ik hand in hand liepen. De middagzon wierp een warme gloed over de gebouwen, maar mijn gedachten waren verre van kalm. We hadden afgesproken met Alissa in een charmante bistro, een plek die een zekere sereniteit uitstraalde, een toevluchtsoord waar we hoopten de verontschuldigingen te uiten die nodig waren om de gekwetste gevoelens te helen. Bill, die mijn nervositeit opmerkte, kneep zachtjes in mijn hand. "Gewoon jezelf blijven," fluisterde hij bemoedigend.
De deur van de bistro klingelde zachtjes toen we naar binnen stapten. Het warme licht binnenin omhulde ons terwijl we de gezellige sfeer van de kleine eetgelegenheid in ons opnamen. De geur van versgemalen koffiebonen en gebak zweefde in de lucht, maar het was de spanning die onze aandacht trok. Alissa zat al aan een tafeltje bij het raam, haar blik verloren in de straten buiten. Ze droeg een onopvallende outfit, maar de kringen onder haar ogen en de lichte afdruk van tranen op haar wangen spraken boekdelen. Haar blik ontmoette die van ons toen we naderden, en ze probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren, maar de pijn was onmiskenbaar.
We namen plaats tegenover haar aan de tafel, de stoelen schoven geruisloos over het tegelvloer. Het was een moment van bezinking voordat Bill begon met zijn verontschuldigingen. "Alissa," begon hij, zijn ogen vastberaden op de hare gericht, "ik wil mijn oprechte excuses aanbieden voor de verwarring en pijn die ik heb veroorzaakt. Het spijt me oprecht dat ik niet eerder de moed had om de waarheid met je te delen."
De stilte die volgde, vulde de ruimte en ik voelde een knoop in mijn maag. Mijn ogen zochten die van Alissa, wachtend op haar reactie te midden van de ingetogen ambiance van de bistro.

Het interieur van de bistro voelde als een stille getuige van de emotionele wendingen die zich ontvouwden. Alissa keek naar Bill met een blik die meer zei dan haar woorden ooit zouden kunnen. "Ik heb eigenlijk altijd geweten dat je nog steeds gevoelens had voor Elise," sprak ze rustig. "De manier waarop je naar haar keek, verraadde genoeg." Haar blik gleed van Bill naar mij, en ik voelde me als een prooi onder haar doordringende ogen.
"Maar van jou, Elise," begon ze, haar stem doordringend. "Ik dacht dat als ik jou te vriend hield, jij nooit met mijn lief zou gaan lopen. Maar eigenlijk denk je echt alleen maar aan jezelf, he?" Haar woorden sneden door de lucht, en ik kon de pijn in haar stem horen. Ik voelde me verschrikkelijk terwijl ik beschaamd naar de grond keek, onzeker hoe ik hierop moest reageren. De andere Elise had zich weer van haar slechtste kant laten zien.
Alissa keek terug naar Bill, haar ogen peilend. "Zijn jullie nu terug samen of hoe moet ik dit zien?" Bill knikte kort terwijl hij onder de tafel mijn hand vastgreep. Duizend vlinders gierden door mijn lijf, ook al was het niet het moment om deze vlinders te voelen.
Alissa stond plotseling op, en Bill probeerde haar tegen te houden. "Alissa, laten we erover praten," smeekte hij, maar ze schudde resoluut haar hoofd. "Nee, Bill, ik heb niets meer te zeggen tegen jullie. Jullie verdienen elkaar." Ze gooide een briefje van 10 euro op tafel en vertrok, de deur van de bistro zachtjes achter zich sluitend. Ik keek Bill ongemakkelijk aan, maar hij aaide geruststellend over mijn been en zei: "Dat was niet gemakkelijk."

Onderweg naar huis, in de stille straten verlicht door de zwakke stralen van de straatlantaarns, vroeg ik voorzichtig aan Bill of er nog mensen boos waren op Elise. We vertraagden onze pas, en Bill keek me recht aan. Zijn ogen weerkaatsten het zwakke licht, en een frons verscheen op zijn voorhoofd. "Goh ja, misschien zijn Georg en Gustav wel een beetje kwaad op jou," bekende hij ten slotte.
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. "Hoezo?" vroeg ik, niet begrijpend waarom ze boos zouden zijn.
"Ze weten van het contract dat Elise met David heeft gesloten," onthulde Bill, zijn stem zwaar van de last van dit geheim. "En ze zijn er niet blij mee." Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen. Natuurlijk niet. Het was begrijpelijk dat zoiets voor onvrede zou zorgen. Ik wilde verder wandelen, mijn gedachten verdrinkend in de complexiteit van de situatie, maar Bill pakte mijn hand vast, waardoor ik stopte en hem aankeek.
"Maar geen zorgen, Elise," verzekerde hij me met een geruststellende glimlach. "Als ze zien hoe gelukkig jij mij maakt, zullen ze snel van mening veranderen." Zijn woorden brachten een glimlach op mijn gezicht en een sprankje hoop in mijn hart. Samen vervolgden we onze weg naar huis, hand in hand, en smoorverliefd.

Toen Bill en ik aankwamen in het appartement van Tom en Bill, werden we begroet door de verbaasde blikken van Georg, Gustav en Andreas, die in de living zaten. Ze keken op van hun gesprek en staarden ons aan terwijl we binnenkwamen.
Een ongemakkelijke stilte vulde de ruimte, en ik voelde de spanning toenemen terwijl we het middelpunt van hun aandacht werden. Georg en Gustav wisselden betekenisvolle blikken uit, alsof ze een stil overleg voerden over wat te zeggen.
"Hé, jongens," begroette Bill, zijn toon licht ongemakkelijk terwijl hij mijn hand stevig vasthield. De blikken van Georg, Gustav, en Andreas schoten van Bill naar mij, en ik voelde me onder de loep genomen.
Georg brak de stilte. "Wat is hier aan de hand?" vroeg hij, zijn stem doordrenkt met nieuwsgierigheid en een vleugje irritatie.
Bill nam het voortouw, zijn stem vastberaden maar vredelievend. Ik begrijp dat jullie vragen hebben, en we zijn hier om ze te beantwoorden."
Georg fronste zijn wenkbrauwen en vroeg direct, "Wat is er gebeurd met het contract dat Elise met David heeft gesloten? En waarom wist niemand hier iets van?"
"Ik was een bitch" Zei ik op een rustige toon. "Maar ik heb hier veel uit geleerd en heb er oprecht spijt van."
Bill nam het woord terug en legde uit: "Elise en ik hebben besloten om samen verder te gaan." Hij keek naar de jongens, zijn blik vastberaden.
Er volgde een ongemakkelijke stilte, waarin de jongens leken te overwegen wat ze met deze nieuwe informatie moesten doen. Het was op dat moment dat Andreas zijn aandacht richtte op Georg. "Heb je nog iets gehoord van het meisje dat je gisteren tijdens het uitgaan hebt leren kennen?" vroeg hij.
Georg keek op, verrast door de plotselinge verandering van onderwerp. "Nee, nog niets," antwoordde hij. "Ik wacht op haar bericht."
De spanning in de kamer verminderde lichtjes, en Bill nam opnieuw het woord. "We begrijpen dat dit verwarrend is, maar Elise is hier om te blijven. We hopen dat jullie ons kunnen steunen."
Tom voegde eraan toe: "Ze maakt Bill gelukkig, en dat is alles wat telt."
Langzaam maar zeker leek er begrip in de ogen van Georg, Gustav en Andreas te dagen. Er volgde een moment van stilte, waarin de jongens elkaar aankeken, een knik van goedkeuring uitwisselden, en uiteindelijk leek het erop dat ze akkoord gingen met onze beslissing. De lucht klaarde op, en we konden voorzichtig ademhalen.