Bella, and a strange meeting in the train

Elf jaar later, vanuit de ogen van Bella:

Eindelijk mocht ik ook naar Zweinstein!! Ik had er zo’n zin in! Mijn ouders hadden er van alles over verteld. Hoe leuk het was, maar ook hoe moeilijk. De vrienden die ik nu had waren allemaal een flink stuk ouder dan ik, en waren allemaal al afgestudeerd. Ik had geen broers of zussen, maar dat vond ik niet erg. Ik had er zin in. Ik stond op perron 9¾ met mijn hutkoffer. ‘Pas je goed op lieverd?’vroeg mijn moeder. Ik knikte. ‘Goed. Doe geen domme dingen, en onthoud: in welke afdeling je ook terecht komt, wij vinden het niet erg.’ Ik rolde met mijn ogen; dit had ze al duizend keer verteld. ‘Jullie zaten allebei bij Griffoendor toch?’ Mijn ouders knikten allebei. ‘Betekend dat dat ik ook in Griffoendor kom?’ ‘Dat weten we niet schat. Je kunt ook in Zwadderich terechtkomen, waar mijn ouders hebben gezeten.’zei mijn moeder. ‘Maar dat wil ik niet!.’riep ik. Mijn moeder glimlachte. ‘Bella, het maakt niet uit waar je terechtkomt, als je het er maar naar je zin hebt.’ Mijn moeder zorgde er altijd voor dat ik me weer goed voelde. Ik omhelsde haar. ‘Bedankt mam.’ En toen omhelsde ik mijn vader. ‘Let goed op mama en zorg dat ze geen domme dingen doet, oké?’ Mijn vader glimlachte. ‘Is goed Bella. Zorg jij voor jezelf?’ Ik knikte. ‘Ai Ai sir!!’ We lachten allebei. ‘Kom op Bella, de trein vertrekt bijna.’zei mijn vader. Hij hielp me om mijn hutkoffer in de trein te zetten. Mijn moeder had ontslag genomen als leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten ofzoiets. Ze wou niks meer te maken hebben met Zwarte Kunsten. Ik omhelsde mijn ouders voor de laatste keer en zocht toen een coupé. Een heleboel was al bezet, maar toen vond ik een coupé met een lege plek. Ik deed de deur los. ‘Ik die plek bezet?’vroeg ik. Een meisje met lang, blond haar schudde van nee en gebaarde dat ik mocht gaan zitten. Er zaten nog vier anderen in de coupé. Een jongen met blond haar en groene ogen, een jongen met zwart haar en donkere ogen, een meisje met inktzwart haar, net als het mijne, en een meisje met heel licht haar en hele lichte ogen. ‘Ik ben Bella.’zei ik. ‘Bella Lubbermans.’ ‘Is Bella je hele voornaam?’vroeg het meisje met het hele lichte haar. Ze was een tijdschrift aan het lezen en keek niet op toen ze het vroeg. ‘Nee, ik heet Bellatrix Lies Lubbermans, maar mijn roepnaam is Bella.’ Het meisje lachte zachtjes. ‘Wat?!’vroeg ik. ‘Oh, niks. Het is alleen, wie noemt zijn kind nou Bellatrix.’ De vier anderen in de coupé begonnen te lachen. ‘Hoe heet jij dan?vroeg ik. Ik trok me niks aan van iedereen die lachte. ‘Paulina.’zei ze. ‘Een veel betere naam dan de jouwe.’ Iedereen begon weer te lachen. ‘Haha, erg grappig.’zei ik droog. De rest begon nog harder te lachen. Ik werd woedend van binnen. Paulina keek eindelijk op van haar tijdschrift. ‘Oeh! Pas op, iemand ontploft zo van woede!’zei ze. Iedereen begon weer te lachen. ‘Dit.. is.. niet.. om.. te.. LACHEN!!!’schreeuwde ik. Iedereen werd stil en keek geschokt. De hele coupé werd koud, en ik snapte niet hoe het kon. ‘H..hé, rustig maar, het was maar een grapje.’ Ik wist niet wat me overkwam. Ik voelde me zo raar. ‘Gaat het wel?’vroeg het meisje met het blonde haar. Ze liep naar me toe. ‘Bella?’ Ik voelde dat ze bang was. ‘Moet ik iemand halen?’ Ik wist niet hoe, maar ik schudde mijn hoofd en wees naar Paulina. ‘Ik denk dat jij iemand moet halen Paulina.’zei het meisje naast me. ‘SNEL!!’schreeuwde ze toen Paulina niet bewoog. Ik hoorde haar wegrennen. ‘Zitten.’zei het meisje tegen me. Langzaam ging ik zitten. ‘Gaat het wel?’ Ik kon geen antwoord geven. Wat gebeurde er met me? Toen leek het alsof mijn hoofd openspleet. Ik gilde het uit van pijn. Het meisje schrok. ‘Zoë, komt het wel goed met haar?’vroeg een jongensstem geschokt. ‘Ik hoop het.’zei het meisje bij me, dat dus Zoë heette. Ik hoorde dat er iemand binnenkwam. ‘Hier is ze.’zei de stem van Paulina. Iemand anders kwam bij me staan. Ik lag op het bankje, met mijn handen om mijn hoofd. Het deed zo’n zeer! Ik voelde een toverstok tegen mijn slaap en de pijn ebde langzaam weg. Ik kon ook weer helder denken. Ik trilde helemaal. ‘Gaat het weer?’vroeg degene die Paulina had opgehaald. Ik knikte. Ik werd omhoog geholpen, zodat ik weer zat. Ik moest me even oriënteren. Ik zag iedereen bezorgd kijken. ‘Dit is heel zeldzaam.’zei de vrouw die bij me zat. Ze zag er oud uit. ‘W..wie bent u?’fluisterde ik. ‘Ik ben het schoolhoofd.’zei de vrouw. Toen wist ik het weer. Minerva Anderling, schoolhoofd van Zweinstein. Ze had Albus Perkamentus opgevolgd. ‘Deze leerlingen hier zijn nogal bezorgd, zie ik. Hoe is dit gebeurt?’ Omdat ik mijn spraakvermogen nog niet helemaal terughad, vertelde Zoë wat er gebeurd was. ‘Dat verklaard een heleboel.’zei professor Anderling. ‘Wat verklaard het?’vroeg ik, iets krachtiger. ‘Waarom het in een keer zo koud werd, en waarom je zo’n last had van je hoofd. Het is een heel zeldzaam iets, mevrouw Lubbermans, en ik moet dit aan je ouders melden. Loop je even mee?’ Ze stak haar hand uit. Ik pakte haar hand en liet me rechtop helpen. Ik trilde even op mijn benen, maar stond toen wat steviger. Ik liep mee met professor Anderling. De enige die nu nog bezorgd keek, was Zoë. Professor Anderling nam me mee naar een andere coupé, die vol zat met leraren. Ik moest blijven staan voor de coupé. Zelf liep Anderling naar binnen. Ze overlegde even met de leraren, en liep toen weer terug naar mij. ‘Bella,’zei ze, ‘wat er net gebeurde is heel speciaal. Doordat je zo boos werd op die mensen in jouw coupé, kreeg je de kracht om elke spreuk die je maar zou doen te versterken.’ Ik keek Anderling vragend aan. ‘Elke spreuk die je zou doen zou tien keer krachtiger zijn dan normaal.’ Ik snapte het al. ‘Hoe kan het dat ik dat heb?’vroeg ik. ‘Het is erg bijzonder. Ik weet toevallig dat jouw oma, Bellatrix van Detta, het ook had. Of je moeder het heeft weet ik niet, want ik heb haar nog nooit echt boos gezien.’ Ik ook niet. ‘Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden had het ook.’zei Anderling. ‘U bedoelt Voldemort?’ Anderling keek geschrokken. ‘Spreek die naam niet uit!’siste ze. ‘Waarom? Hij is toch dood? Waarom mag ik zijn naam dan niet uitspreken?’vroeg ik verbaasd. Mijn ouders deden het immers ook, al noemde mijn moeder hem soms ‘de Heer van het Duister’, maar dat was omdat ze een dooddoener was, maar wel een goede. ‘Macht der gewoonte. Ik ga al behoorlijk lang mee, snap je?’ Ik knikte. Ze zag er inderdaad behoorlijk oud uit. ‘Waarom moest u eerst met de andere leraren overleggen?’vroeg ik. Dat was een ding dat ik niet snapte. ‘Of we het je moesten vertellen of niet. Maar iedereen was het met me eens dat we het gewoon konden vertellen.’ Ik zag ook niet waarom het niet had gekund. ‘Mag ik weer terug naar mijn coupé?’vroeg ik. ‘Ik moet me nog omkleden.’ Anderling knikte. ‘Dan zie ik je weer bij de indelingsceremonie.’zei ze, en ze liep de coupé weer in. Ik liep terug naar de coupé waar ik eerst was gaan zitten. Iedereen was stil en keek naar mij. ‘Wat?’vroeg ik. ‘Heb ik iets van jullie aan?’ Alleen Zoë keek me niet zo aan. Die wenkte me en klopte op de lege plek naast haar op de bank. De rest keek weer gauw in ene tijdschrift of ging verder met kaartten. ‘Gaat het weer?’vroeg Zoë. Ik knikte. ‘Het gaat al weer, dank je.’ Ik keek eens rond naar de rest. ‘Waarom doen ze zo raar?’vroeg ik. Zoë wachtte even voordat ze antwoord gaf. ‘Ze weten het. Dat je moeder een dooddoener was, bedoel ik.’zei ze toen ik haar raar aankeek. ‘Waarom doen ze dan zo raar?’ Zoë schudde haar hoofd. ‘Ze willen niet omgaan met de dochter van een dooddoener. De oma van Paulina is vermoord door een dooddoener, en ze heeft de rest tegen je opgezet. Maar mij niet hoor.’ Ze keek naar Paulina, die terugkeek. ‘Dus daarom doen ze allemaal zo raar en maken ze grapjes over mijn naam.’ Zoë knikte instemmend. ‘Inderdaad. En ik zou maar op je hoede wezen. Het verbaast me niet als ze je op school nog een lesje willen leren.’ Ik nam het advies van harte aan. Ik geloofde Zoë. Ze leek me een eerlijk meisje. We waren alweer bijna aangekomen bij school en iedereen kleedde zich om. Het viel me wel op dat iedereen (behalve Zoë) naar mijn linker onderarm keek.