101. Onverwacht bezoek

De dag vloog voorbij terwijl Tom en ik druk bezig waren met gamen op de playstation. De virtuele wereld absorbeerde onze aandacht, waardoor we even de realiteit konden ontvluchten. Plotseling werden we opgeschrikt door de schelle klank van de deurbel die van beneden weerklonk.
Tom keek me veelbetekenend aan en fluisterde: "Doe alsjeblieft alsof je verbaasd bent, oké?" Simone, onze moeder, riep van beneden naar boven: "Tom, Bill, doe de deur eens open! Ik ben druk aan het koken." Terwijl we de trap afdaalden, vertelde Tom me dat Simone deel uitmaakte van een complot.
Met een lichte aarzeling opende ik de deur en daar stond Alissa, stralend en vol enthousiasme. Ze had duidelijk moeite gedaan voor deze onverwachte ontmoeting. Mijn hart zonk even, wetende dat ik haar binnen moest laten in deze ingewikkelde situatie.
"Verrassing!" kondigde ze vrolijk aan, en ik forceerde een glimlach. Ze stapte naar binnen en gaf me een kus.
"Wat doe jij hier?" vroeg ik, mijn stem enigszins gespannen. Alissa leek niets door te hebben, nog steeds stralend van vreugde.
"Ik had een vrije middag en dacht, waarom niet even langs bij mijn favoriete mannen?" Ze keek tussen Tom en mij met een sprankeling in haar ogen. Ze knipoogde naar Tom, die met een gespeelde verraste blik haar begroette.
Simone stond in de gang en begroette Alissa hartelijk. Ze draaide zich naar mijn moeder en vroeg meteen: "Je vindt het toch niet erg dat ik mee-eet, hé?" Mijn moeder verzekerde haar dat het geen probleem was. Ondertussen kwam Tom de gang in en vroeg nieuwsgierig: "Wat eten we eigenlijk?"
Mijn moeder antwoordde enthousiast dat ze lasagne voor ons had klaargemaakt. Een golf van ongemak trok door me heen bij het horen van dit gerecht. De herinneringen aan de andere Elise, die ooit probeerde lasagne voor ons te maken en zichzelf in haar vinger sneed, schoten onmiddellijk terug in mijn gedachten. Ik kon niet anders dan naar de grond staren, terwijl een knoop zich in mijn maag vormde. De herinneringen aan die avond waren nog steeds levendig en lieten een bittere nasmaak achter.
"Kom," zei Alissa met een vriendelijke glimlach, "we gaan in de woonkamer zitten." Haar uitnodigende gebaar zorgde ervoor dat we haar volgden naar de woonkamer. Mijn moeder, een tikkeltje teleurgesteld omdat Alissa niet had voorgesteld om te helpen in de keuken, keerde terug naar haar bezigheden.
In de woonkamer nestelden we ons op de comfortabele bank. Alissa keek rond en merkte op: "Wat een gezellige plek heb je hier, Bill." Haar oprechte bewondering voor ons ouderlijk huis deed me glimlachen, hoewel mijn gedachten nog steeds werden overschaduwd door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.
We probeerden een ontspannen gesprek aan te knopen om de spanning te doorbreken. Alissa begon over haar werk en vertelde enkele leuke anekdotes om de sfeer luchtiger te maken.
"Ik heb met Tom ook geregeld dat we na het eten alleen naar jullie appartement kunnen," zei Alissa met een knipoog, haar ogen glinsterend van opwinding. Terwijl ze dit zei, probeerde ik zo normaal mogelijk te reageren, maar vanbinnen voelde ik een steek van pijn. Het was hartverscheurend om te zien hoe enthousiast en hoopvol ze was, totaal onwetend dat ik binnenkort haar hart zou breken.

Gordon was thuisgekomen, en we zaten allemaal gezellig aan tafel om de lasagne op te eten. Ondanks de ongemakkelijke spanning in mijn borst probeerde ik de schijn op te houden en deel te nemen aan het schijnbaar vrolijke samenzijn. Het was een gezellige bedoeling, met de geur van het smakelijke gerecht dat in de keuken was bereid en het geluid van lachende stemmen die door de eetkamer zweefden.
Gordon leek zich van geen kwaad bewust en mengde zich in het gesprek alsof er niets aan de hand was. Mijn moeder, hoewel ze ongetwijfeld mijn zorgen voelde, deed haar best om de sfeer luchtig te houden. Alissa, aan de andere kant van de tafel, straalde van blijdschap en genoot van het gezelschap. Ze nam vrolijk deel aan de gesprekken en lachte oprecht om de grappen die werden gemaakt.

Na een warm en gezellig etentje namen Alissa en ik hartelijk afscheid van mijn moeder en Gordon. De sfeer aan tafel had weliswaar de schijn van vrolijkheid, maar mijn innerlijke onrust bleef voelbaar. Tom fluisterde me nog een zachte "succes" toe, een bemoedigende knipoog die de zwaarte van de komende confrontatie niet verlichtte. We begaven ons richting ons appartement, en ik voelde de zenuwen zich als een strakke knoop in mijn maag samenballen bij elke stap die we zetten.
In de gang aangekomen trokken we onze jassen aan, maar de lichte ongemakkelijkheid hing als een sluier om ons heen. Tom's zachte aanmoediging gaf me enige steun, maar het vooruitzicht van het aankomende gesprek met Alissa drukte als een loden last op mijn schouders.
De stilte werd plotseling doorbroken door de schelle klank van de deurbel. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt, en mijn gedachten raasden door mogelijke scenario's. Had Tom misschien nog een afspraak geregeld? Was er een onverwachte gast? "Ik doe wel open!" riep ik richting de living, terwijl ik me naar de deur haastte.
De deur kraakte lichtjes toen ik hem opende, en tot mijn grote verbazing stond Elise daar, in al haar onverwachte glorie. De aanblik van haar figuur, beladen met herinneringen en emoties, zorgde voor een ogenblik van verstilling. "Elise?" ontsnapte het vol verbazing uit mijn mond, terwijl mijn hartslag versnelde bij de onverwachte wending van de avond.