100. Eten fixen

Niet veel later zaten Tom en ik in de auto, op weg naar mama en Gordon. "Ik kan niet geloven dat je vergeten bent om boodschappen te doen," zuchtte ik, nog steeds geïrriteerd over de lege koelkast.
Tom kaatste de opmerking terug. "Jij had ook eens naar de winkel kunnen gaan," merkte hij op. "Mama zal in ieder geval wel blij zijn dat we op bezoek komen," voegde hij eraan toe, proberend een positieve draai aan de situatie te geven. "We gingen deze avond sowieso langs om daar te eten," zei ik terug.

De rit naar ons ouderlijk huis verliep vlot, met Tom achter het stuur terwijl ik aan het raam zat en naar buiten staarde. Het huis waar we waren opgegroeid doemde snel op in de verte, omringd door een vleugje nostalgie en herinneringen aan onze jeugd.
Tom parkeerde de auto, en we stapten uit. De voordeur piepte een beetje, maar het vertrouwde geluid bracht meteen een glimlach op mijn gezicht. We liepen naar binnen en werden begroet door de bekende geur van mama's zelfgebakken brood, die door de gang zweefde.
Mama, Simone, was alleen thuis, en ze keek verrast op vanuit de keuken. "Jongens, wat een aangename verrassing! Jullie zijn zo vroeg al hier," riep ze uit terwijl ze met bebloemde handen naar ons toeliep.
Tom gaf haar een knuffel. "Hey, mam. Ja, we dachten, laten we onze favoriete chef-kok vereren met een onaangekondigd bezoek."
Ik kon het niet laten om te klagen. "Tom is vergeten boodschappen te doen, mam. We hebben niets te eten thuis." Ik keek Tom uitdagend aan, wetende dat het mijn taak niet was, maar ik kon het niet laten.
Simone keek naar ons beiden en lachte. "Nou, jullie hebben geluk. Ik heb net vers brood gebakken. Er staat ook nog een stoofpotje op het vuur. Jullie timing is perfect."
Een opgeluchte blik verscheen op mijn gezicht. "Dat klinkt heerlijk, mam. Zeker beter dan afhaalpizza op een ochtend."
We schoven aan de keukentafel, waar Simone ons voorzag van warme koppen koffie en versgebakken brood. De geur vulde de keuken, en het voelde als thuis. Ik nam een hap van het brood en glimlachte naar mijn moeder. "Je brood is nog steeds het beste, mam."

Simone zat bij ons aan tafel en begon een gesprek over het recente galabal. "Bill, wat zag je er prachtig uit op het galabal!" zei ze terwijl ze een boekje tevoorschijn haalde. Ze toonde me de cover, waarop ik met Elise danste. Mijn gezicht op de foto onthulde een mix van emoties, waaronder een vleugje verdriet dat ik niet kon verbergen wanneer ik naar die Elise keek. Bij het zien van de foto voelde ik een brok in mijn keel.
Tom reageerde meteen door het boekje van tafel te ritsen en mompelde iets onverstaanbaars. Het was duidelijk dat hij het niet kon verdragen om die beelden te zien. Mijn moeder vroeg naar Elise, hoe het met haar ging. "Ze ziet er ook fantastisch uit," merkte ze op. Tom slaakte luid een zucht, en mijn moeder keek hem streng aan, haar ogen spraken boekdelen, een stille waarschuwing om ermee op te houden.
Ik voelde me ongemakkelijk door de gespannen sfeer. "Met Elise gaat het wel goed, mam. Ze is druk bezig met haar muziek en alles." Proberend om het gesprek op een lichtere noot te brengen.
Tom, nog steeds gefrustreerd, reageerde kortaf. "Ja, vast wel." Hij probeerde zijn ongemak te verbergen, maar de spanning was voelbaar in de kamer.
Simone, altijd een meesteres in het doorgronden van emoties, besloot het onderwerp te veranderen. "En hoe gaat het met jou en Alissa, Bill?"
Ik keek naar Tom, en hij wierp me een blik van frustratie toe. "Het gaat prima, mam," antwoordde ik, hoewel de woorden een holle klank hadden.

Na het ontbijt besloten Tom en ik naar mijn oude kamer te gaan om wat tijd door te brengen met de PlayStation. Mijn moeder, nieuwsgierig als altijd, vroeg: "Waarom nemen jullie dat ding niet mee naar jullie appartement?" Tom reageerde voordat ik kon antwoorden: "We hebben daar al een nieuwe PlayStation staan." Simone schudde lachend haar hoofd terwijl we naar boven liepen.
Terwijl we aan het gamen waren, bracht Tom het nieuws aan me. "Ik heb gisteren nog met Alissa gebeld," zei hij, zonder zijn blik van het scherm af te wenden. Zijn stem klonk gespannen. "Ga toch dood!" brulde hij terwijl hij harder op de toetsen van de console drukte.
Ik keek hem afwachtend aan en vroeg: "En?" Tom hield zich even in met gamen en antwoordde, "We hebben het bijgelegd." Hij keek me kort aan voordat hij zijn aandacht weer op het spel richtte. Dan voegde hij eraan toe: "Haar fotoshoot is afgelast, en ze wilde je vandaag verrassen door naar hier te komen."
Ik legde de console op tafel en drukte op pauze en keek Tom serieus aan. "Wat?" vroeg ik. Tom zuchtte, niet alleen omdat ik het spel had stilgelegd, maar ook vanwege de ernst van de situatie. Hij richtte zich naar mij en vervolgde: "Ja, normaal gezien zou het een verrassing zijn, maar omwille van de situatie wou ik het toch al gewoon zeggen." Ik knikte begrijpend. "Misschien kan het geen kwaad als jullie straks alleen naar het appartement gaan voor het gesprek," opperde Tom. Ik knikte opnieuw, beseffend dat ik het onvermijdelijke gesprek met Alissa niet langer kon uitstellen.
Ik greep naar mijn telefoon om te controleren of Elise al iets van zich had laten horen, maar zoals verwacht had ik nog geen bericht van haar ontvangen. Met een zucht besloot ik haar nog een keer te bellen, hopend op een reactie. Ik hield mijn telefoon gespannen aan mijn oor terwijl de beltoon overging, maar opnieuw kreeg ik geen gehoor. De bezorgdheid begon langzaam toe te nemen, en ik vroeg me af waarom Elise niet reageerde. Wat zou er aan de hand kunnen zijn? Het gevoel van onzekerheid groeide terwijl ik de stilte aan de andere kant van de lijn trotseerde.