99. Goed maken met Tom

Er werd op mijn deur geklopt, en ik riep zachtjes binnen. Tom opende de deur en bleef even in de deuropening staan. "Mag ik?" vroeg hij. Ik gebaarde dat hij binnen mocht komen en ging samen met hem op mijn bed zitten.
"Sorry," begon hij. "Ik had niet zo mogen uitvliegen."
Ik knikte begrijpend. "Geen probleem, Tom. Het was gewoon een ongemakkelijke situatie."
Tom zuchtte. "Ik weet dat ik soms te fel reageer als het op Elise aankomt, maar ik kan het gewoon niet helpen. Ze heeft in het verleden al zoveel misdaan, en ik vertrouw haar voor geen haar meer."
Ik keek Tom aan en voelde een mengeling van frustratie en begrip. "Ja, ik snap het, Tom. Ze heeft inderdaad dingen gedaan die niet door de beugel konden, en ik ben ook niet vergeten wat ze ons heeft aangedaan. Maar voor mij ligt het anders. Ik ken Elise op een andere manier. We hebben ook goede tijden gehad, en je kan niet van mij verwachten dat ik niet meer met haar omga."
Tom keek me doordringend aan. "Ik maak me gewoon zorgen om je, Bill. Ik wil niet dat je weer gekwetst wordt."
Hij keek me daarna ernstig aan, zijn ogen doorboorden de mijne met bezorgdheid. Zijn woorden wogen als lood op mijn schouders, en ik voelde een zekere beklemming in mijn borst.
"Ik weet zeker dat ze iets in haar schild voert, Bill," zei hij, zijn stem doordrenkt met een vleugje wantrouwen. "Je weet niet wat je van haar kunt verwachten. Ze is sowieso nog bezig met David."
Mijn ogen rolden onbedoeld, een reflex op de gedachte dat Elise nog steeds betrokken was bij David. Ik wist dat dit niet het geval was, maar ik koos ervoor niet te reageren, wetende dat dit slechts één van Toms vele zorgen was.
Hij ging verder met zijn kruisverhoor, alsof hij de verdedigingslinie van mijn emoties probeerde te doorbreken. "Hoe reageerde ze op het feit dat jij het tegen Alissa gaat vertellen?" vroeg Tom, zijn blik onverbiddelijk.
Ik zuchtte diep en legde uit dat ik Elise had proberen te bellen, maar dat ze niet opnam. Tom, met zijn typische directheid, analyseerde haar gedrag als een overdreven dramatische actie.
"Typisch Elise, nu een beetje de dramaqueen uithangen," merkte hij op, zijn stem doordrenkt van cynisme.
"Tom, kom op," protesteerde ik, mijn blik vermoeid van alle complicaties. Hij verontschuldigde zich meteen, en ik voelde zijn bezorgdheid, hoewel verpakt in scherpe woorden.
"Sorry, maar zie je niet wat ze aan het doen is? Ze reageert nu niet om het allemaal nog dramatischer te maken," vervolgde hij, zijn bezorgdheid om mijn welzijn duidelijk zichtbaar.
Ik nam even de tijd om zijn woorden te laten bezinken. "Ik denk trouwens dat ik het wil uitmaken met Alissa," zei ik ten slotte, mijn stem bijna fluisterend. Tom's ogen verwijdden zich, zijn mond half open van verbazing.
"Toch niet om terug samen te gaan met dat mens mag ik hopen?" vroeg hij, zijn toon nu doordrongen van een dreigende ondertoon.
"Nee, Tom, wees gerust," antwoordde ik, mijn stem vastberadenheid uitstralend. "Ik ga niet terug naar Elise." "Beloofd?" vroeg hij, en ik knikte als een teken van wederzijds begrip. "Beloofd," bevestigde ik.
Tom en ik gaven elkaar een korte knuffel, waardoor de gespannen sfeer tussen ons langzaam vervaagde. "Tom," begon ik voorzichtig, "je zou wel je excuses aan Alissa moeten aanbieden."
Hij keek me aan en knikte instemmend. "Ja, je hebt gelijk," antwoordde hij bedachtzaam. "Ik zal haar bellen en mijn excuses aanbieden." Ik knikte begrijpend, wetende dat dit een stap was in de goede richting om de situatie te herstellen. "En misschien moet ik Andreas ook eens bellen," voegde hij eraan toe.
"Dat zou een goed idee zijn," bevestigde ik. "Misschien helpt het als we allemaal eens rustig kunnen praten, zonder al te veel drama."
"Ben je echt zeker dat je het wilt uitmaken met Alissa? Het is zo'n lief meisje," zei Tom, zijn bezorgdheid duidelijk merkbaar in zijn stem.
Ik knikte, een mix van vastberadenheid en twijfel. "Ze verdient beter, Tom. Ik kan haar niet blijven voorliegen en haar hart breken. Het is niet eerlijk tegenover haar."
Tom knikte instemmend, begrijpend dat eerlijkheid in deze situatie cruciaal was. "Misschien ben je na Elise te snel begonnen met daten," opperde hij voorzichtig.
"Ja, misschien wel," gaf ik toe. Het besef dat ik nog niet volledig over de andere Elise heen was, drong langzaam tot me door.
"Voor ik je laat uitkateren," zei Tom nog met een plagerige ondertoon, "mama heeft gevraagd wanneer we langskomen." "Morgen?" stelde ik voor. "Ik ben nu te moe om nog iets te doen vandaag," klaagde ik. De vermoeidheid van de afgelopen gebeurtenissen begon zijn tol te eisen.
"Is goed," zei Tom begripvol, "slaapwel, broertje." Hij verliet de slaapkamer en sloot de deur achter zich. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen, en ik liet me achterover vallen op het bed. Met een zucht sloot ik mijn ogen en liet de duisternis van de slaap me omhullen.

De ochtendzon sijpelde door de gordijnen toen ik ontwaakte, mijn gsm als eerste reflex in de hand. Teleurstelling vulde me toen ik opnieuw vaststelde dat Elise nog steeds niet had gereageerd. Ik herhaalde haar nummer, maar het bleef akelig stil aan de andere kant van de lijn. Een diepe zucht ontsnapte me terwijl ik uit bed stapte en mijn badjas aantrok; de honger kriebelde nu in mijn buik.
In de keuken aangekomen, opende ik de ijskast, hopend op een voedzaam ontbijt. De lege rekken staarden me echter zwijgend aan. "Tom?" riep ik kwaad, in de hoop dat hij wakker genoeg zou zijn om mijn geroep te horen.