98. Poor Alissa

We gingen ondertussen terug naar de woonkamer bij onze gasten zitten. Alissa gaf me een subtiele blik of alles oké was tussen ons, en ik gaf haar een geruststellende knik.
"Bill?" vroeg Alissa. "Mag ik eens iets vragen?"
"Natuurlijk," antwoordde ik.
"Andreas kwam met het idee om op een dubbele date te gaan met Elise."
Mijn hart stopte even. Het was als een koude douche. Het idee van een dubbele date voelde plotseling als een confrontatie met alles wat er gebeurd was. Ik wist niet hoe ik moest reageren, maar ik probeerde kalm te blijven.
"Een dubbele date, huh?" herhaalde ik, terwijl ik probeerde de knoop in mijn maag te verbergen.
"Ja," zei Alissa met een glimlach. "Ik dacht dat het leuk zou zijn. Wat denk je ervan?"
Tom kwam er meteen tussen, zijn stem doordrenkt van frustratie. "Aah nee, Andreas, waar zit je met jouw verstand?" Hij keek met samengeknepen ogen naar mij, en ik kon de woede in zijn blik voelen. Alissa, die duidelijk genoeg had van Toms voortdurende argwaan jegens Elise, liet haar stem klinken.
"Tom, nu is het genoeg! Ik ben dat negatieve gedoe over Elise zo beu. Ik weet dat Elise in het verleden wat heeft mispeuterd, maar laat het nu in godsnaam eens los." Haar toon was vastberaden, een poging om de toenemende spanning te doorbreken.
Tom reageerde scherp, zijn zorgen over Elise onverminderd. "Je kunt haar niet vertrouwen," snauwde hij Alissa af, alsof hij probeerde haar te waarschuwen voor iets waar zij zich niet bewust van was.
Ik stond op, vastbesloten om tussenbeide te komen en de groeiende spanning te doorbreken. Het was alsof er een elektrische lading in de lucht hing, en ik voelde de druk om de situatie te verzachten. "Zo is het genoeg," zei ik tegen Tom, die nog steeds met gefronste wenkbrauwen keek. Zijn ogen boorden zich in de mijne, gevuld met een mix van frustratie en verontwaardiging.
Alissa, niet bereid om verder deel te nemen aan de discussie, antwoordde kalm, "Laat maar, Bill. Ik moet toch vertrekken. Ik heb nog een vergadering." Haar stem klonk beheerst, maar ik kon de onderliggende teleurstelling voelen. Ze stond op, haar stoel schrapend op de vloer, en pakte haar tas. Een snelle kus was alles wat ze me nog gaf voordat ze zich naar de deur begaf.
Ik volgde haar en bood mijn excuses aan voor Toms gedrag. Alissa keek me aan met een mengeling van begrip en bezorgdheid. "Is niets, Bill. Ik bel je straks wel," zei ze.
Ik stond ongemakkelijk bij de deur, mijn handen in mijn zakken, terwijl Alissa haar jas aantrok. De spanning hing voelbaar in de lucht, en ik wist dat er dringend duidelijkheid moest komen. "Alissa," zei ik voorzichtig, mijn stem iets aarzelend, "zou het mogelijk zijn om morgen even te praten?"
Ze keek me aan met een mengeling van verwarring en lichte bezorgdheid. "Morgen wordt lastig, Bill. We hebben een fotoshoot gepland en ik heb ook afgesproken om met Elise uit eten te gaan. Maar overmorgen zou wel moeten lukken."
Ik knikte begrijpend, hoewel teleurgesteld. "Oké, overmorgen dan," stemde ik in.
De laatste glimlach op haar gezicht was een bemoedigend gebaar. "Overmorgen dan," zei ze en ging op haar tippen van haar tenen staan om me een extra kus te geven voordat ze vertrok en met dat verliet ze het appartement. De deur klikte dicht en ik bleef even alleen in de gang achter, nadenkend over het aanstaande gesprek.
Terug in de woonkamer viel het me op dat ook Andreas op het punt stond te vertrekken. "Ben je al weg?" vroeg ik hem, en hij knikte bevestigend. "Tom is echt niet te doen vandaag," gaf hij toe met een zucht. "We spreken een ander moment nog wel eens af."

In mijn kamer zat ik, nadat Andreas vertrokken was, voelde ik de drang om Elise te bellen. De telefoon in mijn hand trillend, toetste ik haar nummer in en bracht de telefoon naar mijn oor. Het geluid van overgaande tonen vulde de stilte van mijn kamer terwijl ik wachtte op een reactie aan de andere kant van de lijn.
Maar toen gebeurde het onvermijdelijke: mijn hoop vervloog toen de oproep onbeantwoord bleef. Mijn hart zonk een beetje dieper in mijn borstkas, een knagend gevoel van bezorgdheid drong zich op. Waarom nam ze niet op? Een wirwar van gedachten begon zich te vormen in mijn hoofd. Was er iets aan de hand?
Misschien was ze druk bezig, had ze de telefoon niet gehoord of bevond ze zich op een plek zonder bereik. Toch kon ik de onzekerheid niet van me afschudden. Mijn gedachten raasden voort terwijl ik me afvroeg of ze wel wilde praten of dat er iets anders aan de hand was.
In de schijnbare eenzaamheid van mijn kamer leek de tijd te vertragen terwijl ik daar zat, de telefoon in mijn hand, wachtend op een teken van haar.
Mijn hart sloeg een slag over toen de beltoon van mijn gsm de kamer vulde. Snel reikte ik naar het toestel en bracht het naar mijn oor. Tot mijn grote verbazing en teleurstelling hoorde ik de stem van Alissa aan de andere kant van de lijn. "Hallo, lieverd," begroette ze me. Haar stem klonk zacht, bezorgd, en ik voelde de spanning in mijn schouders toenemen.
"Is Tom een beetje gekalmeerd?" vroeg ze, haar bezorgdheid doorsijpelend in elke woord. Ik kon haar horen zuchten aan de andere kant van de lijn, alsof ze zelf ook overweldigd was door de gebeurtenissen van die middag. "Niet echt," antwoordde ik, mijn stem een fluistering in de schaduw van alles wat er was gebeurd. "Hij is... nogal gefrustreerd."
Alissa's stem klonk begripvol. "Ik snap het, Bill. Hij heeft het moeilijk met... Elise. Maar jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag."
"Over Elise gesproken," ging Alissa verder. "Heb jij haar nog gehoord? Ik probeer haar te bellen, te sturen, maar ze reageert gewoon niet meer."
Ik voelde een steek van ongemak. "Vreemd," antwoordde ik, mijn gedachten racend terwijl ik probeerde een verklaring te bedenken. "Is er iets gebeurd op dat galabal?" vroeg ze, haar bezorgdheid duidelijk in haar stem. Ik antwoordde iets te snel, bijna betrapt. "Wat bedoel je?"
"Heeft ze misschien te veel gedronken en een kater vandaag?" vroeg ze bezorgd.
"Ooh, ja," antwoordde ik haastig, "ja, ze had redelijk veel gedronken. Misschien is ze haar roes aan het uitslapen. Dat zal het zijn," bevestigde ik.
"Oké," zei Alissa met een zucht. "Ik maak me gewoon een beetje zorgen. Ik hoop dat ze snel reageert."
Ze was even stil aan de andere kant van de lijn, alsof ze mijn woorden overwoog.
Ik knikte, zelfs al wist ik dat ze me niet kon zien. "En trouwens, hoe was de vergadering?"
Ze lachte zachtjes. "Voorspelbaar. Veel heen en weer gepraat, maar we komen er wel uit. Maak je geen zorgen, Bill. Focus op wat belangrijk is."
Het gesprek ging verder, en Alissa wist me op de een of andere manier gerust te stellen. Maar ergens diep vanbinnen bleef de onrust sluimeren, en ik vroeg me af hoe ik alles recht kon zetten.
"Ik ga je laten, lieverd. Dikke kus," zei ze.
Ik nam afscheid met een knoop in mijn maag. Mijn gedachten waren een warboel van emoties, en ik voelde me gevangen tussen de waarheid vertellen en de leugen bewaren om Alissa te beschermen. De gedachte aan Elise en de complicaties die zich aan het opstapelen waren, achtervolgden me terwijl ik de telefoon neerlegde.