97. Tom Talk

Met mijn nieuwe kleren aan stapte ik onze woonkamer binnen. De sfeer voelde meteen gespannen aan. Tom, Alissa, en Andreas zaten aan tafel, pratend over iets wat abrupt stopte zodra ik binnenkwam. "Goeiemiddag," begroette ik iedereen, terwijl ik mijn best deed om niet te laten merken dat er iets mis was.
Alissa stond meteen op uit haar stoel en kwam naar me toe. Ze gaf me een kus, een gebaar dat normaal warmte en liefde uitstraalt, maar nu voelde het eerder als een ongemakkelijke handeling. Ik voelde me er slecht bij, wetende wat er de vorige avond was gebeurd.
"Jullie zagen er gisteren allebei heel mooi uit," fluisterde ze in mijn oor, haar stem zacht en bemoedigend. Het voelde als een poging om de spanning te doorbreken, maar het bleef hangen als een onuitgesproken waarheid.
Tom zat met zijn rug naar mij toe, maar ik hoorde hem meteen reageren, "Jij hebt nooit gezegd dat zij daar ook ging zijn." Hij draaide zich om, zijn blik doorboorde de mijne, en ik kon de verontrusting in zijn ogen lezen. "What the..." mompelde hij, zijn zin halfvoltooid terwijl hij mijn blik vasthield.
Tom's woede brak los met een luide brul, "Meekomen nu!" Zijn stoel schoof hard over de vloer terwijl hij opstond. Andreas probeerde te sussen, "Tom, alsjeblieft, we hebben hier al over gepraat." Maar Tom was niet te stoppen. Hij greep mijn arm en sleurde me zonder pardon mee naar zijn slaapkamer, zonder acht te slaan op Andreas' smeekbeden.
In het voorbijgaan wierp ik een verontschuldigende blik naar Alissa. Haar gezicht vertolkte een mix van bezorgdheid en verwarring. Dit was niet hoe ik me had voorgesteld dat mijn dag zou beginnen, vooral niet na de gebeurtenissen van de vorige nacht.
Tom smeet de deur dicht zodra we in zijn slaapkamer waren. Zijn ogen schoten vuur terwijl hij me aanstaarde. "Wat denk je wel?" barstte hij uit. Zijn stem was luid, gevuld met verontwaardiging en teleurstelling. Ik stond daar, schuldig en zonder een behoorlijk antwoord.
Tom hoefde niet te vragen wat er gisteravond was gebeurd; hij had slechts mijn blik nodig om de waarheid te kennen. Er waren geen woorden nodig tussen ons. Liegen had geen zin, niet tegen mijn tweelingbroer, die me beter kende dan wie dan ook. De blik in zijn ogen zei meer dan genoeg, en het was duidelijk dat ik heel wat uit te leggen had.
Ik slikte en probeerde mijn gedachten te verzamelen. "Tom, ik..." begon ik, maar hij liet me niet uitspreken. Hij sloeg met zijn vuist op een tafel, een uitbarsting van frustratie. "Hoe kon je dit doen, Bill? Je hebt een vriendin, verdomme!"
Tom schudde zijn hoofd, alsof hij de woorden niet kon vinden om zijn frustratie uit te drukken. "Wat dacht je? Dat je zomaar met Elise kunt..." Zijn stem stokte, alsof hij niet eens de naam van Elise wilde uitspreken.
Ik probeerde iets zinnigs te zeggen, maar mijn mond leek op slot te zitten. Mijn hart klopte sneller, de confrontatie met Tom was onvermijdelijk. Hij had gelijk, en dat maakte het des te moeilijker om onder zijn intense blik uit te komen.
"Ik weet niet wat er gebeurde. Het was stom, ik had nooit..." probeerde ik uit te leggen, maar Tom liet me niet uitspreken.
"Dit is niet zomaar iets, Bill. Alissa houdt van je. Ze vertrouwde je. En jij hebt het allemaal verpest." Zijn woorden raakten me als stoten, elke zin dieper dan de vorige.
Ik liet mijn hoofd zakken, niet in staat om Tom in de ogen te kijken. "Ik weet het, Tom. Het spijt me zo." Mijn stem klonk gebroken, maar het was de waarheid. Ik had nooit gewild dat dit zou gebeuren.
Tom stopte even en keek me aan met een mengeling van woede en teleurstelling. "Ik kan dit niet geloven, Bill. Ik kan dit echt niet geloven."
Tom's stem sneed door de lucht als een scherp mes, vol van woede en teleurstelling. "Wanneer ga je nu eens leren dat die Elise niet te vertrouwen is? Ze heeft één keer een mooi kleedje aan, schudt met haar heupen, en jij valt gelijk als een blok voor haar."
Ik probeerde mezelf te verdedigen, "Nee Tom, zo ging het niet. We hadden te veel gedronken en..."
"Geloof je dat nu zelf, Bill?" onderbrak hij me, zijn stem scherp. "Elise heeft waarschijnlijk gepland dat jij zoveel ging drinken. DOE JE OGEN OPEN!" brulde hij bijna.
Ik zuchtte, wetende dat Tom niet zou luisteren naar wat ik te zeggen had. Het was alsof hij een muur had opgetrokken, en geen van mijn excuses of verklaringen zou erdoorheen breken.
"Hoe ga je het aan Alissa vertellen?" vroeg hij, alsof hij de onvermijdelijke gevolgen al voor zich zag. "We hebben besloten niets te zeggen," fluisterde ik bijna onhoorbaar, wetende dat dit alles alleen maar erger maakte.
Tom schudde zijn hoofd, een mix van teleurstelling en frustratie op zijn gezicht. "Je denkt echt dat je hiermee wegkomt? Dat je Alissa aan het lijntje kan houden? Zij verdient beter dan dit, Bill."
Er viel een ongemakkelijke stilte. Ik probeerde de juiste woorden te vinden, maar er was geen verklaring die het rechtvaardigde. Ik had gefaald, niet alleen in mijn relatie met Alissa, maar ook in de band met mijn tweelingbroer. Het voelde als een val, een diepe put waar ik mezelf had ingebracht en niet meer uit kon klimmen.
Tom schudde zijn hoofd, teleurstelling en verdriet geschreven over zijn gezicht. "Je moet het haar vertellen, Bill. Eerlijkheid is het minste wat je nu kunt doen."
"Oke, oke, Tom, ik snap het," zei ik, de zwaarte van de situatie drukkend op mijn borst. "Ik ga het aan Alissa vertellen. Maar laat me alsjeblieft even met Elise overleggen voordat ik dit doe."
Tom keek me met doordringende ogen aan, zijn gezicht nog steeds getekend door boosheid en teleurstelling. "Je hebt één kans, Bill. Maar als je dit verknalt, zal ik niet aarzelen om het haar zelf te vertellen."