88. Bill talk

De deur van kamer 366 opende zich met een ruk, en daar stond ze, een boze vrouw met een tirade over een haartje in de douche. Ze schold me uit, en hoewel ik haar hoorde, drong het niet echt tot me door. Mijn gedachten waren elders, nog steeds gevangen in de ontmoeting met de Bill van deze wereld.
Maar nu werd ik weer met beide benen op de grond gezet door een boze klant die mij de schuld gaf van een haar in de douche. Ik was ervan overtuigd dat het haar eigen haar was maar ze bleef schreeuwen en tieren, en ik hoorde haar woorden amper. Ik verontschuldigde me op de automatische piloot en probeerde het probleem op te lossen, maar mijn hoofd zat vol met verwarrende emoties. Ze smeet de deur met een klap dicht, en ik bleef daar staan, verdoofd en onverschillig voor de situatie waarin ik me bevond.
Terwijl ik wegliep van kamer 366, voelde ik de tranen opkomen. Niet vanwege de boze vrouw, maar vanwege de pijnlijke realiteit dat ik Bill zo erg miste. De Bill van de andere wereld, de Bill die ik miste met elke vezel van mijn zijn. Zijn aanwezigheid, zijn stem, de blik in zijn ogen, alles aan hem. De man in kamer 336, die voor me stond, leek op hem, maar het voelde niet hetzelfde. Het gemis van de andere wereld, mijn Bill, overviel me als een golf van verdriet.
Een tijdje nadat de vrouw uiteindelijk de deur voor mijn neus dicht smeet, ontwaakte ik uit mijn afwezige staat. Ik draaide me om en zocht instinctief naar een toevluchtsoord. Het kleine balkon op de derde verdieping bood de gewenste ruimte. Terwijl ik naar buiten liep, voelde ik de frisse lucht mijn gezicht strelen. Mijn ademhaling versnelde, en ik zocht steun tegen de muur.
De tranen die ik had ingehouden, vonden eindelijk een uitweg. Ik liet me langzaam naar beneden zakken, mijn rug tegen de muur, en de snikken ontsnapten als een zachte symfonie van verdriet. Het gemis van Bill, de onzekerheid over mijn toekomst zonder baan, het drukte allemaal op mijn schouders. Ik dacht aan mijn andere leven, aan de wereld waarin ik als Elise kon zingen op grote podia, waarin ik de liefde had gevonden bij Bill Kaulitz. Ik dacht aan de andere wereld, aan de band, aan de muziek, aan de vriendschap. Mijn hart deed pijn bij de gedachte dat ik dat alles had achtergelaten. Het verdriet overspoelde me, en ik snikte zachtjes tegen de muur, eenzaam en verloren in mijn eigen wereld. In deze realiteit, was ik gedegradeerd tot een dienstmeid die huilend op een balkon zat, haar dromen verloren.

Ik zat daar, tegen de muur van dat kleine balkon, nog steeds doordrenkt van verdriet, toen ik plotseling een bekende stem hoorde. Mijn hoofd schoot omhoog, en daar stond Bill. Zijn aanwezigheid verraste me, en ik veegde snel de tranen van mijn gezicht. "Sigaretje?" vroeg hij, terwijl hij een pakje sigaretten tevoorschijn haalde. Ik schudde mijn hoofd, een zwakke glimlach op mijn gezicht.
Bill nam plaats naast me, zijn rug tegen dezelfde muur. Zijn aanwezigheid bracht een vreemde mix van verwarring en comfort met zich mee. "Ik ken je van The Voice of Germany," begon hij. "Je hebt meegedaan, toch?"
Zijn woorden sneden door mijn gedachten, en ik keek hem verbaasd aan. Mijn verbazing vermengde zich met nieuwsgierigheid, en ik antwoordde oprecht: "Nee, sorry Bill, je verwart me echt met iemand anders." Om een zekere afstand te bewaren, voegde ik snel toe: "Sorry, Meneer Kaulitz," als een soort formaliteit.
"Noem me maar Bill," zei hij met een glimlach, en vervolgde: "Jawel, Elise, met de prachtige stem die zo mooi kon zingen. Jij bent jammer genoeg weggelopen, maar jouw stem bleef in mijn hoofd hangen."
Ik keek hem met verbazing aan, niet begrijpend hoe hij me kon herkennen. Had de andere Elise meegedaan met de Voice of Germany? Mijn verbazing mengde zich met nieuwsgierigheid, en ik vroeg: "Hoe weet je dat ik kan zingen? En waarom denk je dat ik meedeed aan een zangwedstrijd?"
Bill leunde achterover, alsof hij herinneringen ophaalde. "Ik herinner me jouw auditie," begon hij. "Je zong met zoveel passie en emotie. Het viel me op, zelfs tussen alle andere getalenteerde deelnemers. Toen verdween je plotseling, en ik heb me vaak afgevraagd waarom."
Mijn verwarring nam toe. "Ik heb nooit aan een zangwedstrijd deelgenomen, Bill. Misschien ben je echt in de war met iemand anders."
Hij fronste zijn wenkbrauwen, alsof hij mijn woorden probeerde te verwerken. "Dat kan niet," zei hij uiteindelijk. "Ik herken jouw stem. Het is uniek, en ik zou het nooit vergeten."
Ik staarde hem met oprechte verbazing aan. Een zangwedstrijd was iets wat ik nooit overwogen had. "Maar ik heb nooit aan de Voice of Germany deelgenomen," benadrukte ik nogmaals.
Ik stond recht, mijn hartslag versnelde bij het besef dat ik eigenlijk niet met klanten mocht praten. "Eigenlijk mag ik niet met jou praten van mijn baas," flapte ik eruit, terwijl ik besefte hoe belachelijk dat klonk in deze context. Bill keek me aan met een blik die een mengeling van amusement en begrip leek te bevatten. Zijn reactie was een grijns die ook mij deed glimlachen. Bill keek me aan en grinnikte. "Wat een eikel, die vent," reageerde hij met oprechte verbazing.
Een spontane lach ontsnapte aan mijn lippen bij zijn reactie. "Ja, dat is nog zacht uitgedrukt," antwoordde ik, mijn hoofd schuddend. Bill leek oprecht verontwaardigd over de onredelijkheid van mijn baas.
"Ben je nu echt ontslagen?" vroeg Bill met bezorgdheid in zijn stem. Mijn glimlach verdween en ik zuchtte, "Ik ga met hem praten. Hopelijk geeft hij me nog een kans," antwoordde ik, terwijl ik me bewust was van de onzekerheid die voor me lag.
Bill leek oprecht bezorgd en vroeg: "Is er iets wat ik kan doen om te helpen? Heb je een advocaat nodig of zo?" Zijn bereidheid om te helpen verraste me, en ik schudde mijn hoofd. "Nee, het is lief van je, maar ik denk niet dat een advocaat hierbij kan helpen. Ik moet gewoon zien hoe ik het met mijn baas kan regelen."