84. Gesprek met Elise

Een maand gleed voorbij, en de spanning was nog steeds voelbaar. Ik had Bas op de hoogte gesteld van Elise's terugkeer, en zijn reactie was niet anders dan de mijne: ongenoegen en frustratie. Georg en Gustav waren intussen ook ingelicht over het verraderlijke contract dat Elise met David had afgesloten. Gelukkig was er licht aan het einde van de tunnel, aangezien deze tour nog maar drie weken duurde en we daarna een welverdiende rustperiode tegemoet gingen. David vertoonde zich gelukkig minder vaak, en Elise leek ook bewust afstand te houden. Ik kon niet wachten tot het moment waarop ik hen allebei niet meer onder ogen hoefde te komen.

Onze vrije dag brak aan, en we hadden nog twee dagen in het hotel voordat we onze tour zouden verder zetten. De vermoeidheid van de afgelopen shows begon zwaar te wegen op de band en de crew, en velen van ons besloten deze dag te gebruiken om eens goed uit te slapen. Zelf werd ik 's middags wakker, maar ik had geen zin om de hele dag in bed te blijven liggen.
Ik besloot me op te frissen en me klaar te maken om iets lekkers te eten in het hotel. Ik had gehoord dat dit hotel bekend stond om zijn culinaire kunsten, en dat wekte mijn nieuwsgierigheid. Terwijl ik naar het restaurant liep, genoot ik van de rust die de vrije dag met zich meebracht. Het geluid van mijn voetstappen weerkaatste in de gangen, het had een kalmerend effect op mij.
Eenmaal aangekomen bij het restaurant, werd ik begroet door de verleidelijke geur van heerlijk bereid voedsel. De ober begeleidde me naar een comfortabele tafel bij het raam, waar ik kon genieten van een prachtig uitzicht op de omgeving.
Terwijl ik het menu bestudeerde, werden mijn zintuigen geprikkeld door de gevarieerde culinaire aanbiedingen. De chef-kok had duidelijk aandacht besteed aan de keuze van ingrediënten en de presentatie van de gerechten. Na lang delibereren besloot ik iets te proberen wat ik nog nooit eerder gegeten had, een lokale specialiteit waar het hotel om bekendstond.
Het eten dat voor me werd neergezet was een waar kunstwerk. De kleuren en aroma's prikkelden mijn smaakpapillen, en ik nam de eerste hap met een mengeling van nieuwsgierigheid en opwinding. De smaken dansten op mijn tong, en ik kon de vakmanschap van de chef proeven in elk detail.

Terwijl ik genoot van mijn maaltijd, werd mijn aandacht plots getrokken door het geluid van gekuch aan mijn tafel. Ik keek op en tot mijn verrassing stond Elise voor me.
Mijn wenkbrauwen fronsten zich terwijl ik probeerde te begrijpen waarom ze plotseling voor mijn neus stond. Met een zwakke glimlach zei ze, "Hey... mag ik er even bij komen zitten?"
Zonder een woord te zeggen, maakte ik met mijn hand een gebaar dat ze plaats kon nemen. Ze schoof de stoel naar achteren en ging zitten, haar blik gericht op de tafel. Er hing een gespannen sfeer tussen ons, alsof de stilte gevuld was met onuitgesproken woorden en onopgeloste spanning.
"Bill," begon Elise voorzichtig, haar ogen nog steeds gericht op het tafelkleed. "Ik... ik wilde met je praten." Haar stem trilde een beetje, en ik kon de aarzeling in haar woorden voelen.
Ik keek haar zwijgend aan, wachtend op wat ze te zeggen had. De geluiden van het restaurant om ons heen leken te vervagen terwijl we midden in onze eigen kleine bubbel van ongemak zaten.
"Ik begrijp dat je boos op me bent," vervolgde Elise, haar ogen eindelijk de mijne ontmoetend. "En eerlijk gezegd, ik kan je niet kwalijk nemen. Wat er is gebeurd, de manier waarop ik gehandeld heb, het spijt me." Haar woorden klonken oprecht, maar er was nog steeds die afstand tussen ons.
Ik zuchtte diep en keek haar recht aan. "Waarom ben je hier, Elise?" vroeg ik, mijn stem kalm maar doordringend. "Wat wil je zeggen?"
Elise slikte even en ontweek mijn blik. "Ik wilde gewoon... ik wilde je laten weten dat ik spijt heb. Spijt van hoe alles is gelopen." Ik keek haar aan, mijn expressie neutraal. Het was duidelijk dat Elise iets op haar hart had, maar ik wachtte af tot ze verder zou gaan. Haar oprechte woorden lieten me nadenken over de situatie, maar ik wilde meer begrijpen voordat ik reageerde.
Elise keek neer naar de tafel, haar vingers speelden zenuwachtig met een servet terwijl ze haar excuses aanbood. "Het spijt me, Bill," begon ze aarzelend. "Ik heb echt geprobeerd om mijn leven te verbeteren, en ik dacht dat reality shifting de oplossing was. Maar het heeft niet gewerkt, integendeel."
Een zucht ontsnapte aan haar lippen voordat ze verderging, "In de andere wereld was het niet beter. Ik heb spijt van de manier waarop ik gehandeld heb, vooral tegenover jou. Ik besef nu dat ik eigenlijk maar één echte vriend had, en dat was jij."
Ik keek haar aandachtig aan, mijn frons iets verzachtend terwijl ik probeerde te begrijpen wat ze doormaakte. "Waarom heb je al die dingen gedaan om mij te kwetsen?" vroeg ik voorzichtig.
Elise ontmoette mijn blik niet, haar ogen gefixeerd op de tafel. Ze ademde diep in voordat ze begon, haar stem zacht en bevend, "Ik heb nooit een gemakkelijk leven gehad. Mijn ouders waren junkies, en toen ik tien was, namen ze allebei een overdosis. Ik werd in pleeggezinnen geplaatst waar het niet veel beter was. Uiteindelijk liep ik daar weg en probeerde ik op straat te overleven."
Ze bracht haar hand naar haar mond, een teken van haar ongemak terwijl ze vervolgde, "Op veertienjarige leeftijd verkocht ik mezelf om te overleven en begon ik regelmatig cocaïne te gebruiken. Een paar jaar later ontmoette ik David, terwijl ik mijn lichaam probeerde te verkopen en onder de coke zat. En hij... hij ontdekte me, denk ik. Hij zag iets in me en heeft me onder zijn vleugels genomen. Hij ontdekte dat ik kon zingen en beloofde me een beter leven. Ik wist niet beter, Bill. Ik dacht dat dit de enige manier was om te overleven."
Een zachte huivering trok over haar huid terwijl ze haar verhaal deelde, en ik voelde een golf van medeleven. Haar kwetsbaarheid bracht een nieuwe dimensie aan het beeld dat ik van haar had. Het was een rauwe, eerlijke bekentenis van de demonen waarmee ze had gevochten, en ik kon niet ontkennen dat het mijn perspectief veranderde.