83. Alleen maar woede

Tom keek me onderzoekend aan terwijl we de gangen van de concertzaal doorkruisten op weg naar de soundcheck. "Wat was dat?" vroeg hij, zijn nieuwsgierigheid duidelijk hoorbaar in zijn stem.
Ik zuchtte diep en probeerde mijn frustratie te onderdrukken. "Niks," mompelde ik kortaf, hopend dat Tom het onderwerp zou laten rusten. Het laatste wat ik wilde, was mijn gemoedstoestand delen, vooral niet met betrekking tot Elise.
Tom liet het echter niet zomaar gaan. Hij kende me te goed om te weten wanneer er iets aan de hand was. "Kom op, Bill, je kunt me niet vertellen dat er niks aan de hand is. Die blik in je ogen spreekt boekdelen."
Ik wierp een vluchtige blik op mijn broer en kon zijn fronsende gezichtsuitdrukking zien. Hij was vastbesloten om meer te weten te komen. "Het is gewoon... Elise," gaf ik aarzelend toe.
Tom keek me aan met een vragende blik. "Ik dacht echt dat jullie het zouden bijleggen," zei hij, zijn stem doordrenkt met zorgen.
"Bijleggen?" herhaalde ik, en mijn gezicht vertrok van frustratie. "Nee, Tom, ik wil haar nooit meer zien!" Mijn emoties kookten vanbinnen, en ik kon mijn woede nauwelijks onder controle houden.
Tom probeerde me tot bedaren te brengen. "Rustig, Bill. Laten we dit niet uit de hand laten lopen."

Op het podium was mijn woede nog steeds niet gezakt, vooral nu ik realiseerde dat de andere Elise misschien voorgoed was verdwenen en mijn eigen Elise was teruggekeerd. Mijn focus was weg. In plaats van de tekst te zingen, riep ik de songtekst kwaad door de microfoon. De frustratie en verwarring stonden op mijn gezicht te lezen.
David liep ook rond in de zaal en brulde plotseling, "Bill, verdorie! Doe nu eens professioneel!" Zonder een moment van aarzeling stormde ik kwaad het podium af en beende naar de kleedkamer. De deur smeet ik met een klap dicht, proberend mijn gedachten en emoties onder controle te krijgen.
Ik liet me op een stoel vallen en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Mijn vuisten waren gebald, en ik voelde de adrenaline door mijn aderen razen. Het idee dat mijn persoonlijke leven het professionele begon te beïnvloeden, maakte me nog woedender.
Tom kwam even later de kleedkamer binnen. "Bill, wat is er in hemelsnaam aan de hand?"
Ik keek hem aan, mijn ogen nog steeds vol woede. "Dit is allemaal te veel, Tom. Ik wil gewoon dat alles teruggaat naar hoe het was."
Ik keek mijn broer aan, mijn ogen nog steeds vol woede en frustratie. "Ik kan haar niet zien, Tom. Niet na alles wat er gebeurd is. Het maakt me gek."
Tom zuchtte begripvol en legde zijn hand op mijn schouder. "Ik ben blij dat er eindelijk weer klank uit je komt, Bill," zei hij op een geruststellende toon. Maar al snel merkte hij mijn gespannenheid op en fronste zijn wenkbrauwen.
"Wat is er allemaal tussen jullie gezegd?" vroeg Tom bezorgd. "Waarom ben je nu toch zo boos, Bill?"
Ik zuchtte diep en besloot mijn broer de halve waarheid te vertellen. "Elise heeft een contract gesloten met David, Tom. Een contract dat haar verplicht om een relatie met mij te hebben om zelf beroemder te worden en nu moest ze van David onze relatie onderbreken. Hij heeft haar onder druk gezet, en ik kan het gewoon niet verkroppen."
Tom keek me geschokt aan. "Een contract? Serieus?"
Ik knikte ernstig. "Ja, Tom." Tom liet zijn hand van mijn schouder glijden en ging zitten. "Dus, David speelt hier een vuil spelletje?"
Ik knikte, mijn handen balden zich tot vuisten. "Ja, en ik wist van niks. Ze heeft zich verbonden aan David, niet alleen professioneel, maar ook op persoonlijk vlak. Ik voel me bedrogen, Tom."
"Wauw, wat een bitch," reageerde Tom, zijn verbazing en afkeuring duidelijk merkbaar. "Bill, toch, je had toch al veel eerder naar mij kunnen komen met dit probleem?"
Voordat Tom zijn zin kon afmaken, zwaaide de deur open en stond David in onze kleedkamer. Zijn aanwezigheid alleen al zorgde voor een gespannen sfeer. Hij keek van Tom naar mij en grijnsde op een manier die mijn bloed deed koken.
"Problemen, jongens?" vroeg David, terwijl hij nonchalant tegen de deurpost leunde.
Tom keek hem nors aan. "Ja, er zijn problemen. Problemen die jij hebt veroorzaakt."
David lachte schamper. "Oh, kom op, Tom. Bill en ik hebben gewoon een klein meningsverschil. Dat gebeurt wel vaker in de muziekindustrie, nietwaar, Bill?"
Ik kon de minachting in zijn stem niet verdragen. "Dit gaat niet alleen over muziek, David. Dit gaat over vertrouwen en respect, iets wat jij duidelijk niet begrijpt."
Tom keek me kort aan, wetende dat dit niet het moment was om de confrontatie aan te gaan. "Laten we dit oplossen na het optreden," zei hij, zijn blik weer gericht op David.
David knipoogde naar mij voordat hij de kleedkamer verliet. "Veel succes op het podium, jongens. Probeer je persoonlijke problemen niet mee te nemen op het podium. Het publiek verdient beter."
Zodra hij weg was, liet Tom zich op een stoel vallen en wreef vermoeid over zijn gezicht. "Ik heb een hekel aan die vent."
"Ik ook," beaamde ik. "Maar laten we ons concentreren op het optreden. Daarna zullen we dit op de juiste manier aanpakken."

Het was het slechtste optreden dat ik in jaren had gegeven. Maar op dat moment kon ik mezelf dat even niet kwalijk nemen. Terwijl we van het podium afliepen, zag ik Elise en David bij elkaar staan. Een gevoel van bitterheid en teleurstelling welde in me op. Op de een of andere manier bedacht ik me dat deze twee elkaar eigenlijk wel verdienden.
Ik liep zonder iets te zeggen langs hen, maar Elise zag me en haar ogen ontmoetten de mijne. Haar blik was ondoorgrondelijk, en ik voelde een mengeling van boosheid en verdriet. David merkte mijn aanwezigheid ook op en wierp me een triomfantelijke grijns toe.
Tom liep naast me en legde een geruststellende hand op mijn schouder. "Laat ze maar, Bill. We lossen dit later wel op."
Ik knikte, maar de frustratie woedde nog steeds in me. We gingen terug naar de kleedkamer, waar de sfeer gespannen was. De rest van de band keek me vragend aan, maar ik kon niets anders doen dan een geforceerde glimlach op mijn gezicht toveren. Mijn gedachten waren elders, verstrikt in een wirwar van emoties.
Tom probeerde het gesprek luchtiger te maken. "Nou, dat was een optreden om snel te vergeten, nietwaar?" De anderen stemden in, maar ik kon mijn gedachten niet van Elise en David afhouden.