82. De confrontatie met de echte Elise

POV Bill

Uiteindelijk braken we de kus, mijn ademhaling gejaagd. Stilletjes opende ik mijn ogen, vol verwachting om in de ogen van Elise te kijken, maar wat ik zag, deed mijn hart bevriezen. "Elise?" fluisterde ik, mijn ogen vergroot van verbazing en ongeloof.
Voor me stond niet de Elise die ik zojuist had gekust, maar de Elise van mijn eigen wereld. Haar ogen, normaal zo warm en vertrouwd, waren donkerder dan ik me herinnerde. Een diepe afkeer borrelde op in mijn binnenste. Hoe kon dit gebeuren? Hoe kon ik zo verraden worden door het lot?
De kamer leek plotseling gevuld met een gespannen stilte, die alleen doorbroken werd door het zachte zoemen van de verlichting boven ons. Elise's blik leek te dansen tussen verwondering en opwinding, alsof ze genoot van de intrigerende draai die deze ontmoeting nam. Haar lippen krulden lichtjes omhoog, en haar ogen straalden een ondeugende nieuwsgierigheid uit.
Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik Elise aanstaarde, mijn ogen zoekend naar een verklaring voor dit bizarre tafereel.
"Dag Billy," antwoordde Elise, alsof er niets aan de hand was. "Heb je me gemist?" vroeg ze met een grijns die me koude rillingen bezorgde. Mijn maag keerde om bij de aanblik van 'mijn' Elise. Ze leek onaangedaan door de situatie, terwijl ik met verbijstering en woede worstelde.
Een intens verlangen om de tijd terug te draaien en deze surrealistische ontmoeting te vermijden, overspoelde me.
Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, mijn emoties onder controle te houden, maar mijn hoofd tolde als een wervelwind van verwarring.
Mijn handen, die eerst onvast trilden, sloten zich nu tot vuisten, mijn nagels diep in mijn handpalmen gedrukt. Ik probeerde mijn ogen af te wenden, maar iets in haar blik hield me gevangen. Een ongrijpbare kracht die me dwong om te blijven kijken.
"Waar is ze?" siste ik naar de Elise die voor mijn neus stond. Mijn stem klonk schor, doordrenkt van emoties die ik niet volledig kon bevatten. Ik voelde me bedrogen, verward door de plotselinge wisseling tussen twee versies van dezelfde persoon.
De Elise van mijn wereld leek te genieten van mijn verwarring. Ze stapte dichterbij, haar donkere ogen boorde zich in de mijne. "Die mislukte versie van mij? Die is terug waar ze thuis hoort, in haar miezerige wereld."
De woorden sneden door me heen als messen. Mijn gevoelens waren een chaos, een mengeling van verlies, woede en teleurstelling. Het was alsof mijn eigen hart in tweeën was gescheurd, verscheurd tussen twee realiteiten.
De woede die in me opwelde, overspoelde me als een ontembare golf. Ik staarde met opengesperde ogen naar de Elise van mijn wereld, mijn vuisten gebald van frustratie. "Hoe durf je," brulde ik, mijn stem gevuld met een intensiteit die ik zelf niet kende. "Je hebt met mijn gevoelens gespeeld, me bedrogen!"
Maar in plaats van zich te verontschuldigen of spijt te betuigen, lachte ze minachtend. Het was een lach die me tot in mijn kern raakte, een lach doordrenkt met onverschilligheid. "Ach, Bill, waar maak jij je toch druk over?"
Ik balde mijn vuisten, mijn nagels drongen in mijn handpalmen terwijl ik vocht tegen de drang om haar aan te vallen. "Ik wil niets met je te maken hebben," snauwde ik. "Wat je hier doet, het manipuleren van mijn gevoelens, het spelen met mijn leven, het is weerzinwekkend. Ik zal je nooit vergeven voor wat je hebt aangericht."
Elise haalde nonchalant haar schouders op, alsof mijn woorden geen enkel effect op haar hadden. "Billy, Billy, altijd zo dramatisch," lachte ze, alsof mijn gevoelens een bron van vermaak voor haar waren. "Je denkt dat je geluk kunt vinden bij dat meisje, maar dat zal nooit gebeuren. Jij hoort bij mij."
Ik voelde mijn geduld op de proef gesteld, en de verleiding om haar de waarheid in het gezicht te slingeren was overweldigend. "Laat me met rust, Elise. Je hebt hier geen zeggenschap over."
In plaats van te zwijgen, bracht ze zichzelf nog dichterbij. "Denk je echt dat jij een leven kunt opbouwen met een gewoon schoonmaakstertje? Ze zal nooit begrijpen wie je werkelijk bent, wat je werkelijk nodig hebt." De Elise van mijn wereld lachte spottend. "Ze kan je nooit geven wat ik je kan bieden."
Ik hapte naar adem, haar provocaties drongen door tot mijn kern. Maar diep van binnen wist ik dat ik niet langer wilde luisteren naar de destructieve stem van de Elise uit mijn wereld. Ze was een echo uit het verleden, een schaduw die me belette vooruit te kijken.
"Je hebt geen idee wat ik nodig heb," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen haar.

De deur zwaaide open met een vloeiende beweging, waardoor de intensiteit van het moment tussen Elise en mij abrupt onderbroken werd. Tom stond in de deuropening, zijn gebruikelijke zelfverzekerde grijns op zijn gezicht.
Tom's onverwachte verschijning doorbrak de verstikkende atmosfeer, alsof hij een frisse wind meebracht. We keken allebei op, mijn blik vol afkeer en de hare vol arrogantie.
"Sorry dat ik jullie onderbreek," verkondigde Tom met zijn typische grijns, zijn blik tussen Elise en mij heen en weer bewegend, "maar Bill, je moet nu echt terugkomen. Je microfoon is gerepareerd en we hebben je nodig."
De opluchting die ik voelde was tastbaar. Ik knikte kort naar Tom, mijn broer die zoals altijd de timing beheerste. Terwijl ik me van Elise afwendde, probeerde ik de gemene opmerkingen die ze net had gemaakt te negeren. Tom begroette haar met zijn gebruikelijke vriendelijkheid. "Dag Tom," zei ze, maar haar toon was meer doorspekt met arrogantie dan vriendelijkheid. Het leek alsof ze genoot van het feit dat ze net een conflict had ontketend. Ze draaide zich vervolgens terug naar mij met een vileine glimlach. "Wist je dat je tweelingsbroer beter is in bed?" Ik liep haar straal voorbij en richtte me op Tom. "Bedankt voor het melden, Tom. Ik kom eraan," zei ik zonder Elise een blik waardig te keuren. Tom trok even zijn wenkbrauwen op bij haar opmerking, maar hield zich verder stil terwijl we samen de ruimte verlieten.