81. Terug waar ik thuis hoor

In de weken die volgden in mijn eigen wereld, hield ik het geheim van mijn reality shifting nauwlettend voor mezelf. Zelfs mijn moeder had ik de waarheid niet verteld. In deze tijd was er meer bekend geworden over dit fenomeen, waardoor ik zeker was dat mijn andere leven geen droom was.
Mijn gedrag werd toegeschreven aan een tijdelijke identiteitscrisis door degenen die me kenden en getuige waren van mijn vreemde gedragingen. En eerlijk gezegd vond ik het prima dat mensen dat dachten. Hoe kon ik hen uitleggen dat ik daadwerkelijk tussen twee werelden heen en weer bewoog? De complexiteit van reality shifting was niet iets wat gemakkelijk te delen was, en ik koos ervoor om het voor mezelf te houden.
Ik hervatte mijn werk in het hotel en probeerde mijn dagelijkse routine weer op te pakken. Hoewel ik nu bewust was van het feit dat er andere werelden bestonden, probeerde ik me te concentreren op mijn leven hier.
Mijn terugkeer naar het werk ging niet onopgemerkt voorbij, en ik had veel moeite moeten doen om daar terug te kunnen beginnen.

Het was geen gemakkelijke beslissing om terug te gaan en om mijn oude baan te smeken, maar de realiteit van mijn financiële situatie dwong me tot deze stap.
Meneer De Vries, de eigenaar van het hotel, keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan toen ik zijn kantoor binnenkwam. "Elise, wat brengt jou hier na al die tijd?" vroeg hij nors.
Ik haalde diep adem, probeerde mijn zenuwen onder controle te houden en vertelde hem over mijn situatie. Hoe mijn leven de afgelopen weken een onverwachte wending had genomen en hoe ik nu met beide benen terug op de grond wilde staan. Ik smeekte om mijn oude functie terug te krijgen.
Meneer De Vries leunde achterover in zijn stoel en bekeek me met een beoordelende blik. "Je hebt hier een behoorlijk rommeltje achtergelaten, Elise. En we hebben hier geen plek voor mensen die zomaar komen en gaan."
Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat ik weer toegewijd zou zijn, dat ik bereid was hard te werken om de verloren tijd in te halen. Hij staarde me even zwijgend aan, maar uiteindelijk stemde hij in onder bepaalde voorwaarden.
"Goed, je kunt terugkomen. Maar je begint onderaan, met het minimumloon. En ik verwacht dat je extra shiften draait om je waarde te bewijzen."
Ik knikte instemmend, wetende dat ik weinig andere keuzes had. Terugkeren naar mijn oude werk voelde als een bittere pil, maar het was een noodzakelijk kwaad om mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik verliet het kantoor met een ongemakkelijk gevoel, wetende dat deze baan niet meer hetzelfde zou zijn.
De eerste dagen op mijn oude werk waren als een duik in koud water. Collega's die me met argusogen bekeken, geruchten die door de gangen gonsten over waarom ik was vertrokken en teruggekeerd. Het was alsof ik een paria was geworden, een label dat moeilijk af te schudden was.
Mijn taken waren drastisch veranderd. Nu vond ik mezelf terug met de vuilste klusjes, het opruimen na feesten en het schoonmaken van de kamers die niemand anders wilde aanraken. Mijn werkgever leek genoegen te scheppen in mijn vernederende taken, waarschijnlijk als straf voor mijn onaangekondigde vertrek.

Ik moest regelmatig dubbele diensten draaien, zonder enige vorm van compensatie. Het voelde als een eindeloze cyclus van uitputting en vernedering. Toch knikte ik braaf ja, wetende dat elk teken van weerstand me mijn baan zou kosten.
Mijn werk was een hel geworden, maar ik had weinig keus. Ik sleepte mezelf door de dagen heen.

Op de voedselbank waren ze blij me weer te zien. Ze hadden ervoor gezorgd dat mijn moeder tijdens mijn afwezigheid nog steeds van voedsel werd voorzien. Het was hartverwarmend om te zien hoe de gemeenschap hier samenkwam om elkaar te ondersteunen. In het begin was de reactie van de mensen daar echter niet bepaald vriendelijk; velen waren echt boos vanwege mijn roekeloos gedrag. En eerlijk gezegd kon ik ze geen ongelijk geven.

Toen ik de voedselbank binnenliep, voelde ik de zware blikken van mensen die hun afkeuring nauwelijks verborgen konden houden. Ik wist dat ik hun vertrouwen had geschonden door zomaar weg te gaan, zonder uitleg. De vrijwilligers achter de balie keken me streng aan, maar ik besefte dat dit een verdiende reactie was.
Naarmate ik me door de rijen schuifelde om mijn voedselpakket op te halen, werd ik geconfronteerd met verschillende blikken. Sommige mensen wendden hun gezicht af, anderen keken me recht in de ogen met een blik van teleurstelling. Het was duidelijk dat mijn gedrag impact had gehad op deze kleine gemeenschap die afhankelijk was van de steun van de voedselbank.
Een van de vrijwilligers, een vriendelijke oudere dame genaamd Maria, kwam naar me toe. Haar blik was niet zo streng als die van de anderen; in plaats daarvan zag ik een mengeling van begrip en bezorgdheid in haar ogen. "Elise, we hebben ons zorgen gemaakt," zei ze zachtjes.
Ik haalde diep adem en keek haar recht aan. "Maria, het spijt me. Ik had niet zomaar moeten vertrekken zonder iets te zeggen. Er zijn dingen gebeurd, en ik weet dat ik verantwoording schuldig ben."
Maria legde haar hand op mijn schouder. "Het is niet aan mij om te oordelen, lieverd. We zijn hier om te helpen, en we willen dat je weet dat we er voor je zijn. Maar wees alsjeblieft eerlijk als er iets is waar we rekening mee moeten houden."
Ik knikte dankbaar en bedankte haar voor haar begrip.

Na verloop van tijd begonnen mensen hun oordeel los te laten en accepteerden ze me opnieuw als een lid van de gemeenschap. De voedselbank bood niet alleen fysieke steun, maar ook een gevoel van gemeenschap dat ik op prijs stelde. Ik besefte dat ik mijn ervaringen met reality shifting met niemand kon delen, maar hier vond ik steun op een andere manier, in de warmte van de mensen om me heen.

Het gemis van Bill en de rest van Tokio Hotel steeds zwaarder te wegen. Hoewel ik mijn leven hier in mijn eigen wereld probeerde op te bouwen, kon ik de herinneringen aan mijn tijd met hen niet loslaten.
De avonden werden het moeilijkst. Ik miste de dynamiek van de tourbus, de lachende gezichten na een geslaagd optreden, en zelfs de kleine ruzies die inherent zijn aan het delen van zo'n intense ervaring. Het voelde als een leegte die niet gevuld kon worden, alsof een deel van mijn identiteit zich nog steeds vastklampte aan die andere wereld. Ik kon niet ontkennen dat ik Bill miste, meer dan ik ooit had verwacht. Ik miste zijn zachte aanrakingen. Zijn aanwezigheid, zijn stem, de manier waarop hij me begreep zonder veel woorden - het leek allemaal verder weg dan ooit. Het deed pijn als ik aan hem dacht, het gemis was zo groot en ik wist niet eens of ik hem ooit nog ging zien.
Ook al probeerde ik mezelf af te leiden met werk en dagelijkse verplichtingen, er waren momenten waarop het verlangen naar mijn andere leven overweldigend werd. Ik bekeek oude foto's en video's van Tokio Hotel, stilletjes hopend dat ik ooit weer terug zou keren naar die tijd.