80. Terug in mijn wereld

POV Elise

Stilletjes liet ik de lippen van Bill los en opende ik mijn ogen. Maar tot mijn grote verbazing stond ik niet recht tegenover Bill, maar voor een poster van Bill in mijn eigen kamer. Het duurde een seconde voor ik besefte dat ik terug in mijn eigen wereld was. De realiteit sijpelde langzaam door, en ik keek verbijsterd naar de vertrouwde omgeving van mijn kamer.
De warme gloed van de lampen, de bekende meubels en de geluiden van het dagelijkse leven buiten mijn deur bevestigden dat ik niet langer in die andere wereld was. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik rondkeek, mijn ademhaling versnelde van de plotselinge overgang tussen realiteiten.
Ik liep naar het raam en staarde naar buiten, alsof ik op zoek was naar bevestiging. De straten, de gebouwen, alles was zoals het hoorde te zijn. Toch voelde het alsof ik uit een intense droom ontwaakte, een droom die meer dan echt had aangevoeld. Maar de herinneringen waren levendig en helder, alsof ik echt een ander leven had geleid.
Mijn hart bonkte in mijn keel, en ik realiseerde me dat ik weer terug was in mijn eigen realiteit. Hoe was dit mogelijk?
Ik stond op en liep naar de spiegel in mijn kamer. Mijn eigen reflectie staarde me aan, en ik zag de verwarring in mijn ogen. Hoe kon het dat ik een heel ander leven had geleefd in een andere wereld en nu plotseling weer hier was? Een golf van emoties overspoelde me, van verwarring tot opluchting. Ik strekte mijn hand uit naar de poster van Bill en raakte zijn afbeelding aan, alsof ik moest bevestigen dat alles echt was.

Met voorzichtige stappen liep ik de trap af naar beneden, op weg naar de woonkamer waar mijn moeder zich bevond. Het verlangen om haar te zien overtroefde mijn eigen verwarring over de recente gebeurtenissen. Mijn voetstappen weerklonken zachtjes op de trap terwijl ik me afvroeg hoe het met mijn moeder zou zijn.
Ik opende de deur naar de woonkamer en daar zat ze, mijn moeder, in de zetel. Haar blik was gericht op iets voor haar en ze had een verdrietige blik in haar ogen, maar toen ik binnenkwam, keek ze op en ontmoetten onze ogen elkaar. Een glimlach verscheen op haar gezicht, een glimlach die een mengeling van opluchting en vreugde leek te zijn. Ik rende op haar af en pakte haar stevig vast.
Ik liet haar na een tijdje los en keek haar bezorgd aan. "Wat is er gebeurd? Waarom zie je er zo verdrietig uit?" vroeg ik, mijn hart bonzend in mijn keel.
Mijn moeder zuchtte diep en nam mijn handen in de hare. "Het spijt me, schat. Ik wilde je niet ongerust maken. Het is gewoon... de laatste tijd zijn er veel dingen gaande, en het heeft me een beetje overweldigd."
Ik fronste mijn wenkbrauwen en nam plaats naast haar op de zetel. "Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is. Je hoeft niet alles alleen te dragen, mama."
Ze zuchtte. "Het is niets, liefje, maak je geen zorgen. Ik ben gewoon blij dat je terug bent."
Verwarring vulde mijn gedachten. Terug? Terug van waar? Heeft ze door gehad dat ik niet in deze wereld aanwezig was? "Je was weg, Elise. Niemand wist waar je was. We maakten ons zorgen."

Ik luisterde aandachtig naar mijn moeder terwijl ze vertelde over mijn eigen gedrag in de periode dat ik hier weg was geweest. Het voelde als een vreemd verhaal dat niet bij mijn herinneringen paste. Ze beschreef een Elise die ik herkende van de andere wereld, iemand die zich anders gedroeg dan ik me kon voorstellen. "Je gedroeg je eerst zo vreemd," begon mijn moeder. "Van de ene op de andere dag leek je compleet veranderd. Je nam ontslag van je werk, weigerde naar de voedselbank te gaan. Kortom, ik herkende je niet meer." Ze zuchtte, haar blik gericht op een punt in de verte terwijl ze verderging met haar relaas.
"En toen was je weg. Gisterenavond verscheen je plotseling weer thuis, maar je gedroeg je nog steeds zo anders." Haar stem klonk bezorgd en liefdevol tegelijkertijd.
Ik slikte even, proberend de puzzelstukjes van mijn afwezigheid en gedragsverandering in elkaar te passen. Het was moeilijk te geloven dat zij, zonder dat ik er iets aan kon doen, mijn leven zo overhoop had gehaald. Het verhaal van mijn moeder klonk als een vreemde droom.
"Ik herinner me niets van wat je vertelt," zei ik voorzichtig. "Het lijkt wel alsof ik in een andere wereld was." Mijn moeder keek me aan met een mengeling van bezorgdheid en begrip. "Misschien was dat ook zo, lieverd. Maar nu ben je hier, en dat is het enige dat telt."