78. Wtf David

Onze soundcheck volgde direct na die van Elise. Terwijl ik op de rest van de band wachtte, nam ik mijn positie in op het podium. Met tegenzin kwam de rest eraan, terwijl ze enthousiast spraken over hoe geweldig de gameroom was. De lichten dimden, en we begonnen te spelen. Mijn stem vulde de zaal, maar op het moment dat ik begon te zingen, ontbrak het geluid uit mijn microfoon. Een plotselinge stilte overviel de ruimte, en technici snelden naar voren om het probleem op te lossen.
Ondanks hun inspanningen leek het erop dat het niet meteen te verhelpen was. Mijn reserve microfoon werd aangereikt, maar ook hiermee ondervond ik hetzelfde probleem. "Bill," klonk het door de luidsprekers, en ik knikte bevestigend. "Dit probleem hebben we binnen een half uur opgelost, zullen we dan verdergaan?" vroeg de technicus. Ik knikte terug, beseffend dat ik nu een half uurtje vrij had.
In een impulsief moment besloot ik naar de kleedkamer van Elise te gaan. Ik moest gewoon met haar praten.
In de gangen van de concertzaal klonken de oorverdovende klanken van de instrumenten van mijn bandleden. Terwijl ik richting de kleedkamer van Elise liep, oefende ik de woorden al in mijn hoofd.
'Elise, ik kan niet langer zwijgen. De sfeer tussen ons is ondraaglijk geworden, en ik weet dat ik daar een groot aandeel in heb. Ik mis je, laten we deze avond afspreken in de bar van ons hotel om bij te praten."
De muziek sijpelde door de muren heen, een constante herinnering aan ons aankomende optreden. Mijn hart bonkte in mijn borstkas, niet alleen vanwege de muziek, maar ook vanwege de confrontatie met Elise.
Ik klopte zachtjes op de deur van Elise's kleedkamer, maar het luide geroezemoes van de instrumenten in de gang maakte het twijfelachtig of ze het überhaupt kon horen. Voorzichtig duwde ik de deur open, en een vlaag van nervositeit gleed over me heen. De kleedkamer was leeg, behalve voor wat verspreide kleding en make-upspullen. Ik voelde nog steeds haar aanwezigheid in de ruimte. Mijn ogen scanden de kamer op zoek naar pen en papier. Het leek mij het beste om een briefje voor haar achter later.
Plotseling drong een vloekende mannenstem door het geluid van de muziek. De stem klonk me bekend in de oren, maar te midden van de chaos en het lawaai was het moeilijk te plaatsen. "Bill!" schreeuwde Elise, haar stem doordrenkt van paniek en wanhoop. Op dat moment draaide ik me om en zag ik Elise naar me toe rennen, haar gezicht vertrokken van angst.
Ik reikte mijn armen uit, en ze viel in mijn omhelzing. Haar lichaam trilde van spanning en haar ademhaling was snel en oppervlakkig. Ik voelde de angst die haar beving, en mijn hart kromp ineen bij het zien van haar kwetsbaarheid.
"Help me alsjeblieft," smeekte ze, haar stem gebroken en vol wanhoop. De tranen stroomden over haar wangen, en ik voelde haar trillen in mijn armen. Zonder aarzelen trok ik haar dichter tegen me aan, als een poging om haar te beschermen tegen wat dan ook haar zo bang maakte. "Rustig maar, Elise. Je bent veilig hier," fluisterde ik, terwijl ik haar handen vasthield om haar te kalmeren. Haar ademhaling was gehaast, en ik kon voelen dat er iets ernstigs was gebeurd.
David verscheen plotseling in mijn gezichtsveld, en ik zag meteen dat zijn broek openstond. Mijn maag draaide zich om van afschuw, en ik begreep onmiddellijk wat hier gaande was. Een vuur van woede laaide op in me, maar ik dwong mezelf tot kalmte.
Zonder aarzelen plaatste ik me voor Elise, als een beschermend schild tussen haar en mijn manager. "Wat denk je dat je aan het doen bent, David?" gromde ik, mijn stem doordrenkt met minachting.
David leek zich nauwelijks bewust van zijn schaamteloze daad. "Het is niet wat je denkt, Bill. Elise en ik zijn al langer samen dan jij ooit met haar geweest bent," probeerde hij zijn daden te rechtvaardigen.
Ik snoof minachtend en keek David strak aan. "Ze wil dit zelf ook?" herhaalde ik met bitterheid. "Geloof me, David, je maakt geen schijn van kans als je denkt dat ik je acties zal accepteren."
David draaide zich naar Elise, alsof hij haar medeplichtigheid zocht. "Bill is niet de prins op het witte paard waar je op wacht, Elise. Geloof me, hij is het niet." Zijn woorden drongen nauwelijks tot me door, omdat mijn focus lag op het beschermen van Elise tegen verdere inbreuk.
Plots richtte hij zich weer tot mij, uitdagend. "Weet jij eigenlijk wel wie Elise echt is?" vroeg hij, een sarcastische ondertoon in zijn stem. Een grom ontsnapte aan mijn keel, en ik ontblootte mijn tanden als een wild dier dat zich bedreigd voelde.
Elise, nog steeds geschokt en stil, keek toe terwijl de confrontatie tussen David en mij escaleerde. Mijn geduld raakte op, maar ik wist dat ik mijn woede moest beheersen om de situatie niet verder te laten ontsporen.
Ik wist dat David het over de andere Elise had, degene uit onze eigen wereld. Misschien hadden zij inderdaad een relatie, maar deze Elise hier moest er duidelijk niets van weten.
"Ga weg, David!" brulde ik, mijn stem doordrenkt met woede en afkeer. David ritste zijn broek weer dicht, wierp nog een laatste dreigende blik naar Elise en sneerde, "Dit is nog niet over, meisje. Ik ben degene die jou uit het slijk gehaald heeft, vergeet dat nooit." Met die dreigende woorden verliet hij de kamer en smeet de deur achter zich dicht.
Ik draaide me terug naar Elise, mijn hart bonkend van woede en bezorgdheid. Zachtjes ging ik voor haar zitten, pakte haar voorzichtig vast en liet haar uithuilen. Haar tranen doorwekten mijn schouder terwijl ik haar stevig omarmde, mijn eigen gevoelens van onmacht onderdrukkend om er voor haar te zijn.
"Shh, het komt goed," fluisterde ik zachtjes, haar haren kussend terwijl ze haar emoties de vrije loop liet. "Hij zal je niet meer lastigvallen, ik beloof het je." Mijn handen streelden geruststellend over haar rug, en ik hoopte dat mijn aanwezigheid haar een gevoel van veiligheid gaf te midden van deze tumultueuze situatie.