77. How can i connect to you?

POV Bill

De wekker ging af, en ik opende mijn ogen, starend naar het plafond van een willekeurige hotelkamer. In de war van de vele steden die als een blur aan me voorbij waren gegaan, voelde ik me verloren in een doolhof van emoties. De afgelopen dagen waren in een waas voorbijgegaan.
Ik had mezelf teruggetrokken in de kille omhelzing van mijn eigen verdriet, een schaduw die elk facet van mijn zijn omhulde. De sfeer binnen de groep was gespannen, doordrenkt van een onuitgesproken pijn die als een onzichtbare muur tussen ons in stond. Mijn broer Tom had geprobeerd tot me door te dringen, maar ik had me afgesloten, gehuld in de duisternis van mijn eigen gedachten.
Elise was duidelijk geweest in haar laatste woorden tegen me. Ik moest haar met rust laten. Ik begreep het, maar begrijpen en accepteren waren twee verschillende dingen. Haar afwezigheid woog als een loodzware last op mijn hart, en ik miste haar, meer dan ik ooit had kunnen voorstellen.
Terwijl ik mijn bed uitstapte en de gordijnen opende, liet het zonlicht een kille schittering achter op de stad beneden. De wereld buiten mijn raam leek verder te gaan, en ik stond stil. Misschien had ik het anders moeten aanpakken, haar niet laten gaan zonder te vechten voor wat we hadden. Maar trots en angst hadden me verlamd, en nu leefde ik met de gevolgen.
De spiegel in de badkamer reflecteerde een versie van mezelf die ik nauwelijks herkende. Mijn ogen, ooit vol leven, waren nu doordrongen van een vermoeidheid die dieper ging dan alleen fysieke uitputting.
Terwijl ik me aankleedde, hoorde ik het geluid van stemmen buiten mijn hotelkamer. De bandleden waren waarschijnlijk al wakker, bezig met de routine van een nieuwe dag. Een dag die voor mij als een onzekere mist vooruitlag. Elke dag was in principe het zelfde, maar omdat wij altijd ergens anders waren voelde het nooit als een routine.
Ik verliet mijn hotelkamer en liep door de gangen, mijn gedachten een warboel van onzekerheid. Elise had gelijk gehad - ik moest haar met rust laten. Maar hoe kon ik dat doen als elke vezel in mijn lichaam schreeuwde om haar nabijheid?

Na een ontbijt dat meer als een verplichte routine dan een genot voelde, betraden we onze tourbus. Tot mijn grote verbazing stond ook de bus van Elise en Bas al gereed, iets wat normaal gesproken niet het geval was. Normaal arriveerden ze later, terwijl wij nog bezig waren met interviews en meet-and-greets.
Ik ging aan het raam zitten en staarde verbaasd naar hun bus. Tom, alsof hij mijn gedachten kon lezen, begon zonder omhaal te vertellen. "Weten jullie het al? Bas is ziek!" Mijn wenkbrauwen fronsten automatisch. Georg vroeg meteen naar details. "Wat heeft hij?" Tom antwoordde met een simpele "voedselvergiftiging" en begon aan een gedetailleerd relaas over hoe hij Bas die ochtend had aangetroffen.
Mijn aandacht werd echter afgeleid door de gedachte aan ons voorprogramma. "Hoe zit het met ons voorprogramma?" onderbrak ik Tom. De rest van de band keek verbaasd naar mij. Mijn plotselinge interesse in het reilen en zeilen van het voorprogramma verbaasde hen, dat was duidelijk. Tom knipperde even met zijn ogen, aarzelend om te antwoorden. "Elise treedt vandaag alleen op," zei hij, zijn stem doordrenkt met twijfel, bijna alsof hij bang was om haar naam in mijn bijzijn uit te spreken.
"Oke," antwoordde ik kortaf, mijn blik gefixeerd op de voorbijgaande omgeving. De bus begon in beweging te komen, maar mijn gedachten waren elders. Elise die alleen optrad. Ik was er zeker van dat Elise hiervoor zenuwachtig was.

Aangekomen in het concertgebouw werden we meteen naar onze kleedkamer geleid. De rest van de band was niet te houden om naar de game room van het gebouw te gaan. Tom smeekte dat ik mee zou komen, maar eigenlijk wilde ik liever even mijn spullen uitpakken en op mijn gemak bekomen. In mijn tas zocht ik naar het T-shirt dat ik vandaag wilde aandoen voor het optreden.
Terwijl ik in mijn tas zocht, hoorde ik plotseling het karakteristieke geluid van klikkende hakken op de gang. Mijn hart stond stil. Ik keek op en ontmoette de ogen van Elise. Een golf van emoties overspoelde me, en ik wilde haar begroeten. Ik opende mijn mond, maar tot mijn verbazing kwam er niets uit. Ik staarde naar de grond terwijl ik haar voorbij hoorde lopen.
Waarom kon ik niet gewoon iets zeggen? Waarom leek het alsof mijn stem me plotseling in de steek liet? Een gevoel van machteloosheid overviel me. Ik had Elise willen begroeten, willen vragen hoe het met haar ging, willen zeggen dat ik haar gemist had. Maar in plaats daarvan stond ik daar, als een standbeeld, verlamd door mijn eigen onvermogen om te spreken. Ik hoorde haar hakken langzaam wegsterven, en ik vroeg me af waarom ik plotseling zo'n moeite had om normaal te doen in haar aanwezigheid. Wat was er met me aan de hand?

Ik besloot om naar haar soundcheck te gaan kijken, een gewoonte die ik eigenlijk al elke keer had sinds onze ruzie. Ik verstopte me op een plek waar ze me zeker niet kon zien. Deze momenten waren voor mij kostbaar, de enige momenten waarop ik haar nog kon zien. Ik zag haar op het podium staan, en het was duidelijk dat ze nerveus was. Ze had dezelfde blik in haar ogen als toen ze voor de eerste keer moest zingen. Het moet vreselijk eng zijn om alleen op een podium te staan, dat kon ik me goed voorstellen.
Maar na een paar keer oefenen leek ze erin te groeien. God, wat klonk haar stem prachtig. Het was bijna betoverend. Ik kon niet anders dan geboeid toekijken terwijl ze zich door de soundcheck bewoog, haar stem als een instrument dat de ruimte vulde.
Ik moest met haar praten, dat besefte ik maar al te goed. Na onze soundcheck zou ik nog even tijd hebben voordat het optreden begon. Het kon niet zo verder blijven gaan. De spanning tussen ons was voelbaar en het leek alsof er een onzichtbare muur tussen ons stond die met de dag groter werd. Ik kon niet langer zwijgen en doen alsof alles normaal was. We moesten het uitpraten, hoe moeilijk dat ook zou zijn.