75. Angst

POV Elise

De afgelopen dagen waren als een emotionele achtbaan. Ik had mezelf min of meer opgesloten, bang voor het moment dat David weer voor mijn deur zou staan. En alsof dat nog niet genoeg was, miste ik Bill verschrikkelijk. Het besef dat ik misschien te streng voor hem was geweest, begon langzaam door te dringen. Waarom kon hij niet doorgaan met zijn leven? Het was onrealistisch van me om te verwachten dat hij zijn liefdesleven on hold zou zetten totdat ik mijn weg terug had gevonden. Maar ondanks deze inzichten had ik nog niet de moed gevonden om het bij te leggen met hem. De angst dat ik meteen weer als een blok voor hem zou vallen en het naar huis gaan bemoeilijken, hield me tegen.
Ik had talloze manieren geprobeerd om terug te keren naar mijn eigen wereld, maar tot nu toe was elke poging mislukt. Ik gaf echter niet op; de vastberadenheid brandde nog steeds in me. Op een dag, hield ik mezelf voor, zou ik ontwaken in mijn vertrouwde kamer, omringd door mijn eigen realiteit.
Ik lag nog in mijn hotelbed, omringd door de stilte. Het was een zeldzaam moment van rust te midden van de chaos die mijn gedachten teisterde. Ik staarde naar het plafond, mijn geest gevuld met gedachten over wat geweest was en wat nog kon komen. De warmte van het bed en de kalmte van de kamer boden een tijdelijke ontsnapping aan de complexiteit van mijn situatie.
Ineens werd er op mijn deur geklopt, en ik veerde recht in bed, mijn hart bonzend in mijn borstkas. Het was al vaker gebeurd dat David op mijn deur stond te kloppen, waardoor ik muisstil bleef zitten, zodat het leek alsof ik er niet was.
"Elise? Ben je daar?" hoorde ik ineens Paul roepen. Een zucht van opluchting ontsnapte uit mijn mond. "Ja, wacht even!" riep ik terug. Ik schoot uit bed, trok snel een badjas aan en opende de deur.
Paul stond voor mijn deur met een bezorgde frons op zijn gezicht. "Alles goed met je?" vroeg hij, zijn blik vol met zorg.
Ik dwong een glimlach op mijn gezicht. "Ja, alles prima. Gewoon even wat rust nodig," antwoordde ik, mijn stem proberend zo normaal mogelijk te laten klinken.

Paul keek me bezorgd aan en zuchtte even voor hij sprak. "Elise, ik moet je iets vertellen. Bas is ziek, hij heeft voedselvergiftiging opgelopen volgens de dokter." Mijn hart kromp samen bij het nieuws over Bas, een mix van bezorgdheid en teleurstelling.
"Is hij oké?" was mijn eerste reactie, en Paul knikte geruststellend. "Ja, de dokter zegt dat het niets ernstigs is, maar hij moet rusten."
"Kan ik naar hem toe?" vroeg ik bezorgd, maar Paul schudde zijn hoofd. "Nee, het is besmettelijk, en we willen niet dat jij of iemand anders van de crew ook ziek wordt. We nemen geen risico's."
De realisatie dat ik Bas niet kon opzoeken deed pijn, maar ik begreep het belang van voorzorgsmaatregelen. "Dus, wat gaan we doen met het optreden?" vroeg ik, me afvragend hoe de show kon doorgaan zonder Bas.
Paul forceerde een glimlach. "Het optreden gaat door, maak je geen zorgen. We hebben besloten om een live versie van Bas' gitaar af te spelen. Jij zult alleen op het podium staan." "Maar..." begon ik, en Paul onderbrak me snel. "We gaan straks samen met Tokio Hotel naar het concertgebouw. We vertrekken vroeger voor een extra soundcheck, zodat jouw optreden vlekkeloos verloopt."
Ik zuchtte, de afgelopen dagen had ik er alles aan gedaan om confrontaties met David en Tokio Hotel te vermijden. Maar vandaag leek ik geen keuze te hebben. "Oké, Paul," zuchtte ik uiteindelijk, "ik zal me klaarmaken en dan kom ik naar de lobby."

Ik haastte me naar de tourbus, ervoor zorgend dat ik niemand tegen het lijf liep. In de bus plofte ik neer aan het raam, terwijl ik de jongens van Tokio Hotel naar buiten zag komen en in hun eigen bus stapten. David, hun manager, volgde hen, en een golf van afkeer spoelde door me heen. "Vetzak," mompelde ik bij mezelf, mijn gevoelens vermengd met frustratie en woede.
Ik zette mijn koptelefoon op, het volume hoog genoeg om de buitenwereld te blokkeren, en probeerde me te concentreren op het komende optreden. De muziek vulde mijn oren, en ik sloot mijn ogen.
De bus zette zich in beweging, en ik liet mijn gedachten afdwalen naar de uitdagingen die voor me lagen. Het gemis van Bas, de spanning met Tokio Hotel, en bovenal het feit dat David ook in dat gebouw rondliep bezorgde mij koude rillingen.

Eenmaal aangekomen in de concertzaal, dropte ik snel mijn spullen in de kleedkamer. Mijn focus lag meteen op het podium voor mijn soundcheck. Daar voelde ik me omringd door mensen, wat de angst en spanning wat verzachtte.
Terwijl ik langs de kleedkamer van Tokio Hotel liep, voelde ik een prikkeling langs mijn ruggengraat bij het zien van Bill. Het was alsof de tijd even stilstond. Onze ogen ontmoetten elkaar kort, maar de woorden die op het punt stonden uitgesproken te worden, verdwenen in de lucht. Bill's mond opende even, maar sloot zich vervolgens zonder geluid. Hij keek naar de vloer en ik vervolgde mijn weg naar het podium. Het was duidelijk dat hij niets meer te zeggen had tegen mij.
De soundcheck verliep over het algemeen soepel. In het begin was het even wennen om alleen Bas' gitaar uit de speakers te horen. Maar na een paar keer oefenen raakte ik eraan gewend en was mijn soundcheck voorbij. Toen een assistent van de zaal me terugbracht naar mijn kleedkamer, vroeg ik of ik de sleutel kon krijgen. Tot mijn verbazing gaf hij aan dat deze niet werden uitgedeeld vanwege brandveiligheid. Ik voelde meteen een beklemmend gevoel op mijn borst. Tokio Hotel zou nu bezig zijn met hun soundcheck, en normaal gesproken was David daar altijd bij. Ik kon dus even opgelucht ademhalen in mijn kleedkamer.
Eenmaal binnen liet ik de deur openstaan om enigszins een gevoel van vrijheid te behouden. Ik liep naar het raam en staarde naar buiten, waar de contouren van de stad zich aftekenden tegen de schemering. Mijn gedachten dwaalden af naar de situatie met Bill en hoe ik me nu, zonder de bescherming van een afgesloten kleedkamer, ongemakkelijk voelde.