74. Plannetje bedenken

Bas kwam aangelopen en nam plaats aan onze tafel. De spanning was voelbaar, maar het voelde als een cruciaal moment in onze poging om Bill en Elise weer bij elkaar te brengen.
Gustav opende het gesprek, zijn blik gericht op Bas. "Hoe gaat het met Elise, Bas?"
Bas zuchtte, zijn blik nog steeds neergeslagen. "Ze sluit zich af, net zoals Bill. Het lijkt alsof ze allebei vastzitten in hun eigen wereld, en ik weet niet hoe we hen eruit kunnen krijgen."
"Verdomme," mompelde Georg, zijn blik op zijn lege glas gericht. Het was duidelijk dat de situatie ons allen raakte.
Bas wreef even over zijn gezicht en keek toen naar mij. "We moeten echt iets doen, jongens. Dit kan zo niet doorgaan. Ze hebben elkaar nodig, zelfs als ze dat nu niet willen toegeven."
Ik voelde de urgentie van de situatie en besloot mijn voorstel naar voren te brengen. "Ik ben het met Bas eens. We moeten een manier vinden om hen weer met elkaar te laten praten. Ze moeten hun gevoelens uiten en deze impasse doorbreken."
Bas keek op, een vleugje hoop in zijn ogen. "Precies, Tom. Maar hoe gaan we dat aanpakken? Ze lijken zo ver weg van elkaar."
Gustav dacht even na en zei toen, "Misschien moeten we ze in een situatie dwingen waarin praten de enige optie is. Een soort van 'emotionele confrontatie'."
Bas knikte langzaam. "Ja, dat zou kunnen werken. Maar hoe krijgen we hen zover?"
Ik leunde achterover in mijn stoel, mijn gedachten malend over de mogelijkheden. "Wat als we een plan bedenken om hen samen te brengen, ze een beetje op te sluiten, zodat ze wel moeten praten? Het klinkt misschien drastisch, maar als we niets doen, lijkt het alsof ze uit elkaar groeien."
Georg keek bedenkelijk. "En als ze dat niet willen? Het kan hen alleen maar bozer maken."
Bas glimlachte geruststellend. "Ik ken Elise. Ze zal wel begrijpen dat we het beste met haar voorhebben. En voor Bill... soms moeten we risico's nemen."
Gustav dacht even na en knikte toen. "Laten we het proberen. We hebben niet veel andere opties."
Ik keek Bas aan en glimlachte. "Goed, laten we dan een plan smeden. We brengen ze samen, sluiten ze op, en hopen dat de vonk vanzelf overslaat."
We begonnen ideeën uit te wisselen, deels serieus en deels humoristisch, om ervoor te zorgen dat Bill en Elise elkaar onder ogen zouden komen. Het ging van subtiele hints tot meer directe aanpakken. We wilden niet dat het geforceerd aanvoelde, maar we begrepen dat er iets moest gebeuren.
"Oké, laten we het zo doen," besloot Bas uiteindelijk. "We regelen een setting waarin ze niet anders kunnen dan met elkaar te praten. En als het niet werkt, hebben we in ieder geval ons best gedaan."

De volgende dag begon met een mix van zenuwen en opwinding. Ons plan om Bill en Elise weer bij elkaar te brengen, kreeg steeds meer vorm, en ik voelde de druk van de verwachtingen op mijn schouders.
We wilden simpelweg dat Bill en Elise in een kamer werden geplaatst waar ze niet anders konden dan met elkaar praten. Mijn rol was om Bill naar een lege kleedkamer te lokken door te doen alsof ik mijn pet was kwijtgeraakt. Bas zou hetzelfde trucje, niet met een pet natuurlijk, uithalen met Elise. Zodra ze binnen waren, zou de deur achter hen dichtgaan, en dan was het hopen op het beste - dat de afzondering hen zou aanmoedigen om eerlijk met elkaar te praten en die kloof tussen hen te overbruggen.
Met die gedachten begaf ik me op weg naar de hotelkamer van Bas. De gangen van het hotel waren stil, maar mijn voetstappen klonken luider dan ooit. Voor de deur van Bas klopte ik aan en wachtte op zijn teken om binnen te gaan.

Bas opende de deur en ik schrok meteen van de bleke kleur op zijn gezicht. Zijn ogen, die normaal gesproken vol energie waren, keken nu dof en vermoeid. "Excuseer," mompelde hij, en zonder verder iets te zeggen, stormde hij de hotelkamer binnen en rechtstreeks naar de badkamer. De deur viel met een doffe klap achter hem dicht.
Ik stond even verbijsterd in de gang, mijn zorg groeide met elke seconde. Het geluid van braken drong door de gesloten badkamerdeur heen, en ik kon niet anders dan machteloos toekijken. Het was duidelijk dat Bas zich niet goed voelde, en ik wilde niets liever dan hem helpen.
"Alles goed daar?" riep ik, in de hoop dat zijn antwoord geruststellend zou zijn. In plaats daarvan werden mijn woorden overstemd door nog meer onaangename geluiden vanuit de badkamer. Het was pijnlijk duidelijk dat Bas zich fysiek niet goed voelde.
Ik wachtte even, hopend dat de geluiden zouden afnemen, maar ze bleven aanhouden. Met een bezorgde frons op mijn gezicht haalde ik diep adem en besloot ik actie te ondernemen. "Bas, heb je hulp nodig?" riep ik naar de badkamer, terwijl ik langzaam naar de deur toe liep.
Een zwakke stem vanuit de badkamer klonk, "Nee, het gaat wel weer over." Maar de klank ervan liet weinig ruimte voor geruststelling.
Het werd al snel duidelijk dat het vandaag niet zou lukken om ons plan uit te voeren. Met een zucht pakte ik mijn telefoon en belde meteen naar David. We hadden vanavond een optreden, maar het was glashelder dat Bas niet in staat zou zijn om op het podium te staan.