73. Pain of Love

POV Tom

We zijn nu een paar weken verder sinds de breuk tussen Bill en Elise, en de sfeer binnen de band is doordrongen van een voelbare spanning. De dagen lijken te kruipen, elke seconde gevuld met een stille pijn die niemand durft te uiten. Bill, eens zo open en sprankelend, heeft zichzelf volledig afgesloten, gehuld in een stilzwijgen dat elke toenadering afwijst.
In de dagen die volgden, ontweek Bill elk gesprek dat niet over de muziek ging. Zijn ogen, ooit stralend van passie, waren nu doordrongen van een schaduw die weigerde te verdwijnen.
Ik maakte me serieus zorgen over Bill. Hij weigerde met me te praten, zijn gezichtsuitdrukkingen verhulden de pijn die hij voelde. Zelfs tijdens repetities of op het podium leek hij afwezig, zijn gedachten ergens ver weg. Ik wist dat ik iets moest doen om hem te helpen, maar ik wist niet hoe.
In zijn notitieboekje, dat ik stiekem heb kunnen bekijken, vullen pagina's zich met de woorden "Pain of Love". Het zou misschien een krachtig nummer kunnen worden, maar mijn grootste zorg gaat uit naar Bill zelf.
Bill was een schim van zichzelf geworden, een teruggetrokken wezen dat zich had opgesloten in de donkere hoeken van zijn eigen gedachten. Mijn broer, met wie ik altijd alles deelde, wilde niet langer zijn gevoelens delen. Het voelde alsof er een muur tussen ons was opgetrokken, een muur die zelfs de krachtigste woorden niet konden doorbreken.
Elise was ook niet veel aanwezig. Haar verschijning was vluchtig, een glimp opvangen van haar na het optreden en dan zag ik haar niet meer. Het was alsof de breuk een onzichtbare muur tussen haar en onze band had opgetrokken. Ze vermeed oogcontact, vermijdt elke vorm van interactie, en vertrok snel na haar optreden.

Ik besloot om met Bill te praten, om door de barrière heen te breken die hij om zich heen had opgebouwd. "Klop klop", zei ik zachtjes op de deur van zijn kamer. Geen reactie. Ik probeerde het nog een keer, iets luider, maar opnieuw geen teken van leven. Bezorgd opende ik de deur en vond Bill zittend aan een bureau op zijn hotelkamer, omringd door de scherven van zijn gebroken hart.
"Bill, we moeten praten," zei ik, mijn stem doordrenkt van bezorgdheid. Hij keek niet op, maar er gleed een schaduw van herkenning over zijn gezicht.
"Tom, ik wil niet praten. Er valt niets te zeggen," mompelde hij zonder me aan te kijken. Zijn ogen waren dof, de vonk die ooit zo kenmerkend voor hem was, gedoofd.
Ik nam plaats op het bed tegenover hem, wachtend op een teken dat hij klaar was om zijn muur neer te halen. "Je kunt niet voor altijd zo doorgaan, Bill. Onze muziek is jouw uitlaatklep, maar dit... dit zal je uiteindelijk verslinden. We maken ons allemaal zorgen om je."
Hij zuchtte diep, zijn blik op iets ver weg gericht. "Het doet te veel pijn, Tom. Ik kan niet eens naar een mirco kijken zonder haar gezicht voor me te zien. De pijn van liefde is verdomme ondraaglijk."
Ik wist dat hij gelijk had, maar ik kon niet lijdzaam toezien hoe mijn broer wegzonk in zijn eigen verdriet. "Misschien moet je haar gewoon vertellen wat je voelt. Het kan niet erger worden dan dit."
Bill keek me voor het eerst aan, zijn ogen doorboorden de mijne met een intensiteit die me deed rillen. "Ze wil niet met me praten, Tom. En ik kan haar niet dwingen."

Die avond hadden we afgesproken in de bar van het hotel, een plek waar we normaal gesproken samenkwamen om te ontspannen. Het was echter een trieste gewaarwording dat Bill weer had geweigerd om mee te komen. Ondanks mijn smeekbeden en de dringende noodzaak om samen te zijn, bleef hij zichzelf opsluiten in zijn eigen emotionele gevangenis.
Ik stapte de bar binnen, waar Georg en Gustav al aan een tafeltje zaten. Het gedempte geluid van stemmen en het zachte geroezemoes van de bar vulden de ruimt. Ik ging zitten aan het tafeltje waar Georg en Gustav al hun frisdrank dronken. De ober kwam naar me toe en vroeg vriendelijk wat ik wilde drinken. "Cola," antwoordde ik met een zekere mate van irritatie. Het alcoholverbod, ingesteld vanwege Bill's incident op het podium, zorgde voor extra frustratie en maakte de avond er niet gezelliger op. Ik zuchtte diep en mompelde iets over het 'stomme alcoholverbod', wetende dat het eigenlijk een noodzakelijke maatregel was.
Terwijl ik mijn frustraties de vrije loop liet, keek Georg me bezorgd aan. "En heb je met Bill kunnen praten?" Zijn blik vroeg om geruststelling, maar ik schudde mijn hoofd.
"Ja, maar er is weer niet veel uitgekomen," antwoordde ik met een gefrustreerde blik in mijn ogen. "Hij sluit zich volledig af, Georg. We moeten iets doen, dit kan niet blijven duren." De zwaarte van de situatie drukte op mijn schouders, en ik wist dat we met iets moesten ondernemen om Bill uit zijn emotionele isolatie te trekken.
Gustav, die zijn Cola al aan zijn lippen had gezet, knikte instemmend. "We kunnen echt niet zo verder." De stilte die volgde, vulde de ruimte met onuitgesproken bezorgdheid.
Na een moment van stilte stak ik van wal. "Jongens, Bas heeft nog steeds contact met Elise. Ze hebben een goede band, ik denk dat hij kan helpen, als tussenpersoon, om hen weer met elkaar te laten praten," vervolgde ik, terwijl ik een onderzoekende blik wierp op mijn bandleden.
Gustav fronste zijn wenkbrauwen en vroeg, "Denk je dat dat echt zou kunnen werken, Tom?"
"Bas is de enige die momenteel nog contact heeft met Elise. Als er iemand is die haar kan bereiken, dan is hij het wel," antwoordde ik, mijn overtuiging in mijn stem leggend.
Georg keek naar zijn lege glas en zei, "Ik weet het niet, jongens, maar we moeten iets proberen. Bill is er slecht aan toe, en we kunnen niet toestaan dat dit zo doorgaat."
Ik knikte instemmend. "Precies, Georg. Het is het proberen waard. Bas kan met Elise praten en haar naar een ruimte lokken waar Bill ook is, en dan sluiten we ze op en moeten ze met elkaar praten!"