71. Bas

POV Elise

"Stop, Bill. Stop met te zeggen dat je mij graag ziet, want je daden bewijzen het tegenovergestelde. Voor de buitenwereld zijn we uit elkaar, laten we ons ook zo gedragen, Bill. Ik wil dat je vertrekt en me met rust laat."
Ik draai me om, mijn blik strak gericht op de spiegel, terwijl ik de echo van Bills woorden probeer te negeren. Zijn stem klinkt dof in mijn hoofd, en ik voel een kille rilling over mijn rug .
Ik hoor Bill nog iets zeggen, maar ik reageer niet meer. Mijn emoties vormen een chaotische warboel binnenin me, een mengeling van verdriet, woede en teleurstelling. De spiegel reflecteert een gebroken versie van mezelf. Mijn ogen, rood door het huilen, staan vol pijn, en mijn handen trillen terwijl ik mijn make-up probeer bij te werken, een vruchteloze poging om de buitenwereld niet te laten zien hoezeer ik van binnen verscheurd ben.

Het geluid van de deur die dichtvalt, echoot nog na in de kamer. Mijn ogen staren naar de lege ruimte waar Bill net stond. De woorden die hij net sprak, snijden diep in mijn ziel. Mijn handen trillen, maar ik houd ze krampachtig op mijn schoot om de schijn van controle te behouden.
De tranen die ik eerder vergoten had, leken nu een zoute afdruk achter te laten op mijn wangen. Mijn ogen waren rood en vermoeid, maar ik weigerde mezelf toe te staan nog meer te huilen. Ik kon het me niet veroorloven.
Even later ging de deur weer open, en ik aarzelde om te kijken wie er binnenkwam. Bang voor een moment van zwakte waarin ik zou toegeven aan de drang om Bill te vergeven. Want ondanks alles wilde ik niets liever dan terugkeren naar zijn armen, de plek waar ik dacht dat ik thuis hoorde.
Twee sterke armen sloten zich om me heen, en de geur van Bas' vertrouwde aftershave drong mijn neus binnen. Hij vroeg voorzichtig, "Gaat het?" Zijn stem trilde bijna onmerkbaar, alsof hij bang was me nog verder te breken.
Ik knikte zachtjes, niet in staat om mijn stem te vinden. Mijn hart bonkte in mijn borstkas, een constante herinnering aan de chaos die zich in mijn binnenste afspeelde. Bas liet me langzaam los en keek me bezorgd aan.
"Elise, ik zag net Bill in de gang. Hij hield zijn hoofd naar beneden. Hebben jullie het nog niet uitgepraat?" Mijn hart sloeg een slag over bij het horen van Bills naam. "Nee, Bas, hoe gaat dat nu? Ik had bijna mijn hart opengesteld voor hem, en hij smijt het gewoon weg."
Bas zuchtte, alsof hij diep nadacht over wat hij moest zeggen. "Elise, jullie zijn echt zot van elkaar. Ik hoorde net van de jongens dat hij gewoon heel zat was." Ik rolde met mijn ogen. "Dat is geen excuus." protesteerde ik.
Bas keek me aan met een begripvolle blik, alsof hij de last van mijn gebroken hart begreep. "Ik weet dat liefde pijn kan doen, maar het is ook het mooiste wat er is. Je hoeft jezelf niet af te sluiten voor iets dat zo prachtig kan zijn. Bill is misschien een idioot geweest, maar dat betekent niet dat liefde niet de moeite waard is."
Ik zuchtte en liet mijn blik afdwalen. Bas keek me vastberaden aan en draaide mijn stoel zodat ik recht in zijn ogen moest kijken. "Elise, ik begrijp dat je beschadigd bent, maar jezelf afsluiten voor liefde is niet de oplossing. Je verdient geluk, en dat betekent niet dat je je hart moet opgeven."
"Bas, begrijp alsjeblieft dat mijn situatie anders is. Ik kan niet zomaar mijn hart openstellen, wetende dat ik uiteindelijk terug moet keren naar een realiteit waarin niets van dit alles echt is."
Hij knikte begrijpend. "Ik weet dat dit allemaal vreemd is voor jou, Elise, maar misschien is het net daarom dat je de magie van liefde onderschat. Het kan je wereld veranderen, zelfs als die wereld niet de jouwe is."
Ik keek hem aan, mijn gedachten een wirwar van emoties. Bas' woorden raakten een gevoelige snaar, maar ik was nog niet bereid om toe te geven. "Misschien, Bas, maar ik kan het risico niet nemen. Ik kan niet wachten tot ik thuis weer wakker word en besef dat alles hier slechts een droom was."
Bas knikte begrijpend. "Goed, Elise. Ik zal je keuze respecteren. Maar onthoud dat liefde soms op de meest onverwachte momenten verschijnt, zelfs als je er niet naar zoekt."
Ik glimlachte zwakjes, dankbaar voor zijn steun. "Dank je, Bas. Laten we ons nu concentreren op het optreden van vanavond. Misschien biedt muziek een tijdelijke ontsnapping aan deze emotionele chaos." Hij knikte opnieuw en stond op.

Na het succesvolle optreden keerde ik met Bas terug naar de kleedkamer. De adrenaline van het podiumgebeuren vervaagde langzaam, en ik voelde de vermoeidheid en emotionele uitputting opkomen. Een warme douche leek precies wat ik nodig had om mijn gedachten te ordenen en mezelf weer bij elkaar te rapen.
"Ik denk dat ik hier ga douchen," kondigde ik aan. We vertrokken deze nacht al naar de volgende bestemming. "De douches in onze tourbus zijn veel te klein." Bas knikte begrijpend. "Oke, ik douche wel onze tourbus. Zie je daar!" Met een knipoog verliet hij de kleedkamer, me achterlatend met mijn eigen gedachten.
Terwijl ik me voorbereidde op een verfrissende douche, liet ik het warme water stromen. Het geluid van de sproeiende stralen vulde de badkamer, waardoor er een rustgevende sfeer ontstond. Terwijl ik de champoo uit mijn tas haalde, ving mijn blik het pakje sigaretten van Bas op, dat nonchalant op tafel lag. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht; Bas zou vast en zeker snel terug zijn om zijn sigaretten op te halen.
Ik besloot terug te keren naar de badkamer en begon rustig mijn kleding uit te trekken. Terwijl ik naakt voor de spiegel stond, voelde ik de warmte van het water door de kamer verspreiden. Een moment van stilte daalde neer terwijl ik mijn eigen reflectie in de spiegel bekeek. Ik stak mijn hand onder het stromende water en voelde de perfecte temperatuur.
Ik was net van plan om de douche in te stappen toen ik de deur van de loge hoorde opengaan. Snel sloeg ik een handdoek om mijn lichaam en stapte uit de badkamer. "Kan je niet zonder deze?" zei ik met een glimlach, maar die bevroor op mijn gezicht toen ik zag wie er echt in de loge stond.