70. Het gesprek

We zaten aan de ontbijttafel in het hotel, en de sfeer was gespannen nadat ik had uitgelegd waarom Elise en ik uit elkaar waren. Gustav keek verbaasd en probeerde de puzzelstukjes in elkaar te passen. "Dus je hebt ruzie met Elise over Bas?" vroeg hij, ongelovig over wat hij zojuist had gehoord.
Maar Georg leek vastberaden om iets uit te leggen. Hij begon, "Je weet toch dat..."
Ik onderbrak hem voordat hij zijn zin kon afmaken. "Ja, Georg, ik weet het." Mijn blik viel op mijn halflege bord, en ik kon geen hap meer door mijn keel krijgen. Mijn hoofd klopte nog steeds en ik voelde me compleet uitgeput.
Gustav vervolgde, "Je moet met Elise praten, Bill. Als je haar echt nog steeds graag ziet, moet je proberen om dit op te lossen." Zijn woorden drongen tot me door, en ik besefte dat hij gelijk had. De situatie zou alleen maar erger worden als ik niet met Elise praatte.
Ik zuchtte diep. Ik moest met Elise praten voordat deze situatie nog verder uit de hand liep. Praten was altijd beter dan op de vlucht slaan en mijn verdriet verdrinken. Ik besefte dat ik Elise niet zomaar kon laten gaan. Praten was de enige manier om opheldering te krijgen en misschien onze relatie te herstellen. "Je hebt gelijk, Gustav. Ik moet met Elise praten." Het gesprek met Elise zou niet gemakkelijk worden. Ik wilde niet dat ze wist dat ik een ander meisje had gekust, maar ik wilde ook niet dat de ruzie tussen ons escaleerde.
Tom liet een plagerige opmerking vallen, "Praten is altijd beter dan random meisjes kussen, toch, Bill?" Hij knipoogde, maar ik was niet in de stemming voor grappen.
Ik keek hem kwaad aan. "Het is niet zo grappig, Tom. Ik heb een fout gemaakt."
Tom wierp nog een bedenkelijke blik en vroeg: "Zou Elise al weten wat er is gebeurd?"
Ik hoopte van niet, maar ik kon het haar niet kwalijk nemen als ze dat wel wist. Misschien had ze al ontdekt wat er was gebeurd tijdens de awardshow gisteravond. Ik was me ervan bewust dat ik mezelf in deze puinhoop had gestort en dat ik de gevolgen onder ogen moest zien.

Terwijl we de ontbijtzaal verlieten en ons klaarmaakten om naar de tourbus te gaan, gebeurde er iets wat me totaal niet zinde.
Mijn ogen vernauwden zich toen ik Elise zag in de armen van Bas. Een ongemakkelijk gevoel van jaloezie en boosheid overspoelde me. "Ben je zeker dat Bas voor de jongens is?" mompelde ik met een gefronst gezicht.
Gustav legde zijn arm op mijn schouder en probeerde me te kalmeren. "Bill, reageer toch niet zo jaloers! Ga met haar praten," zei hij met een begripvolle blik in zijn ogen.
Ik besloot me te herpakken en zette een paar stappen in haar richting. Maar voordat ik haar kon bereiken, liet Elise Bas los en samen stapten ze in hun tourbus. De jongens zagen hetzelfde en Georg merkte op, "Voor Elise moet dit ook zwaar zijn. Kom op, we stappen onze bus al in."

Aangekomen in de concertzaal werden we meteen verwacht voor de styling. De ergste effecten van de kater waren gelukkig voorbij, en ik had mezelf plechtig beloofd om nooit meer zoveel te drinken. Na mijn transformatie naar mijn podiumlook snelde ik naar de kleedkamer van Elise en Bas.
Ik klopte aan en hoorde Bas van binnenuit antwoorden. Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik naar binnen liep. Het was meteen duidelijk dat Elise ook een zware nacht had gehad. De donkere kringen onder haar ogen verraadden dat ze niet goed had geslapen, en haar ogen waren rood van de tranen. Het brak mijn hart om haar zo te zien, en ik besefte dat we allebei gekwetst waren.
Ik wendde me tot Bas en vroeg met een brok in mijn keel, "Kan ik even alleen spreken met Elise?" Bas knikte begripvol. "Dat is misschien het beste," antwoordde hij en verliet de kamer.

Ik ging verder de kleedkamer binnen en sloot de deur zachtjes achter me. Elise zat op een stoel aan de make-uptafel, en haar blik was ijskoud. Ze keek me strak aan, en ik kon de boosheid in haar ogen lezen. Ik wist dat ik veel had uit te leggen. Ik wilde beginnen met excuses aanbieden, dus ik sprak met een gebroken stem, "Sorry, Elise..."
Elise keek me met samengeknepen ogen aan en haar stem klonk bitter. "Sorry waarvoor, Bill? Voor het feit dat je hebt gezegd dat je van me houdt? En dat je slechts een paar uur later een ander meisje zit te kussen?" Haar woorden sneden door me heen, en ik voelde me beschaamd en schuldig.
"Elise, alsjeblieft, luister," probeerde ik, maar ze onderbrak me met een gebroken stem.
"Hoe kon je, Bill?" snikte ze. "Hoe kon je gisteravond met een ander meisje kussen, nadat je me vertelde dat je van me hield?"
Mijn hart leek te breken bij het horen van haar woorden. "Het spijt me zo, Elise," fluisterde ik, mijn eigen tranen vechtend om naar buiten te komen. Ik probeerde mijn eigen emoties onder controle te houden, maar de pijn en de twijfel bleven knagen. " Ik was kapot van binnen." ging ik verder.
Elise slaakte een gefrustreerde zucht en wendde haar blik af. "Wat wil je dat ik hierop zeg, Bill? Dat het me niks deed? Dat ik niet gekwetst ben? Want dat zou een leugen zijn."
Ik knikte begrijpend. "Nee, ik verwacht niet dat je zegt dat het je niets deed," antwoordde ik eerlijk. "Ik wil gewoon dat je begrijpt dat ik me helemaal liet meeslepen door de situatie. Ik was dronken, verward, en ik had het gevoel dat alles uit de hand liep."
Elise keek me weer aan, haar ogen nog steeds vol woede en verdriet. "Dus dat is je excuus? Dat je dronken was?"
"Nee," zei ik snel, "dat is geen excuus, maar wel een verklaring. Ik had nooit zoveel moeten drinken, en ik had nooit dat meisje mogen kussen."
Elise schudde haar hoofd. "Bill, je begrijpt niet hoe moeilijk dit voor me is." zei ze, haar stem trillend van emotie. Ze zuchtte diep en vervolgde, "Ik kan mijn hart niet opnieuw openstellen om daarna gekwetst te worden."
Ik voelde me schuldig en besefte hoeveel pijn ik haar had aangedaan. "Elise, het spijt me zo hard dat ik je gisteren onder druk heb gezet om die woorden terug te zeggen tegen mij."
Ze keek me aan, haar ogen vol verdriet en frustratie. "Kijk, Bill," begon ze, "ik zie eruit als jouw Elise, ik klink zoals jouw Elise, ik ruik misschien zoals jouw Elise, maar ik ben haar niet. Jij ziet haar graag."
"Nee, Elise," antwoordde ik, "dat is helemaal niet waar. Ik zie..."
Maar ze onderbrak me, haar stem vastberaden. "Stop, Bill. Stop met te zeggen dat je mij graag ziet, want je daden bewijzen het tegenovergestelde. Voor de buitenwereld zijn we uit elkaar, laten we ons ook zo gedragen, Bill. Ik wil dat je vertrekt en me met rust laat."