69. Spijt komt altijd te laat

POV Bill

De herinneringen aan de vorige avond begonnen langzaam mijn bewustzijn binnen te sijpelen. Terwijl ik over de toiletpot gebogen stond, werd de volledige omvang van mijn roekeloze daden me pijnlijk duidelijk. De smaak van alcohol en de geur van braaksel hingen in de lucht, terwijl ik mijn maag leegde. Met elke kokhals en golf van misselijkheid werd ik eraan herinnerd dat ik een enorme fout had begaan.
Ik dacht terug aan dat moment op de dansvloer, toen Alissa me verleidde met haar hypnotiserende bewegingen. Haar zachte lippen op de mijne, haar vurige passie die me had meegevoerd in een moment van zwakte. Hoe kon ik mezelf zo laten gaan? Waarom had ik het risico genomen om een wildvreemde te kussen? Het voelde als een verraad aan Elise, aan mezelf.
Ik keek op naar Tom, die in de deuropening stond. Zijn gezichtsuitdrukking combineerde bezorgdheid en irritatie. Mijn hoofd bonkte als een kloppend drumritme, en mijn mond voelde droog en pijnlijk aan. Tom schudde zijn hoofd en vroeg met een diepe zucht: "Je hebt wel wat uit te leggen, Bill."
Ik probeerde me omhoog te trekken, mijn trillende handen steunend op de koude badkamertegels. Mijn knieën voelden zwak en ik zakte bijna weer in elkaar. Maar ik moest dit onder ogen zien. Ik moest mijn vrienden, vooral Tom, onder ogen komen en uitleggen wat er was gebeurd. Er was geen ontsnappen aan de gevolgen van mijn impulsieve daad. Mijn reputatie en mijn relatie met Elise waren op het spel gezet.
Ik liet me met een zucht van uitputting tegen de muur zakken en keek naar mijn spiegelbeeld in de badkamerspiegel. Mijn ogen waren rood doorlopen, mijn wangen bleek. Ik zag eruit als een wrak, en in zekere zin voelde ik me ook zo. Wat had me bezield om die ene stomme zet te maken die mijn wereld op zijn kop had gezet? Wat had me doen geloven dat ik de pijn en verwarring die in me zat, kon verdrinken in de armen van een ander?
Tom keek me met bezorgde ogen aan, maar ik wendde mijn blik af en staarde naar de betegelde vloer van de badkamer. Ik wist dat ik niet de waarheid kon vertellen over het contract en de realiteitsshifting - dat waren geheimen die ik met niemand kon delen, zelfs niet met mijn broer. Dus verzon ik snel een excuus om de waarheid te verdoezelen.
"Ik heb ruzie gehad met Elise over Bas," fluisterde ik, met een trilling in mijn stem die de opkomende tranen verraadde.
"Over Bas?" herhaalde Tom, verbaasd door mijn verklaring. Hij begreep duidelijk niet wat er aan de hand was, en wie kon hem dat kwalijk nemen?
Ik knikte, mijn ogen op de vloer gericht terwijl ik het verhaal vertelde dat ik half had verzonnen. "Ik zie ook wel hoe hij naar haar kijkt, en ze zijn zo close geworden. Ik kon er niet meer tegen, Tom."
Maar toen vertelde Tom me iets dat me volledig verraste. "Bas is gay," zei hij, met een uitdrukking van verwondering op zijn gezicht. "Wat?" riep ik verbaasd uit. "Hoe weet jij dat?"
Tom haalde zijn schouders op en legde uit: "Heeft hij ons zelf gezegd."
"Godverdomme, wees eens niet zo jaloers!" siste Tom, waardoor mijn frustratie en emotionele verwarring in de open lucht werd gegooid. Zijn woorden raakten een gevoelige snaar, en ik keek hem boos aan, hopend dat hij mijn pijn zou begrijpen.
"Meen je dat, Tom?" vroeg ik, met een vleugje woede in mijn stem. "Ze heeft me al bedrogen met mijn tweelingbroer. Hoe kan ik haar in godsnaam nog vertrouwen?" Het was een pijnlijke onthulling van mijn kant, maar ik kon niet langer zwijgen.
Tom slikte zichtbaar, en ik kon zien dat hij worstelde met zijn eigen gevoelens over deze kwestie. "Bill, jullie hebben het de afgelopen dagen zo leuk gehad. Bij ons thuis, op het vliegtuig, noem maar op. Het kan niet zo zijn dat je ineens besluit om Elise te laten vallen."
Op dat moment werd er hard op de deur van de hotelkamer geklopt, en David's stem galmde door de ruimte: "ONTBIJTEN NU!" Het was duidelijk dat we geen tijd meer hadden om dit gesprek voort te zetten.
Ik stond op en keek Tom aan met een leegte in mijn blik. "Laten we maar gaan," mompelde ik, terwijl ik me afvroeg hoe ik dit allemaal aankon en of ik Elise ooit nog recht in de ogen zou kunnen kijken.

Na het gesprek met Tom over Elise en de verwarrende gebeurtenissen van gisteravond begaven we ons naar de ontbijtzaal. Georg en Gustav zaten al aan een tafel, wachtend tot we erbij kwamen zitten. Ze keken allemaal op toen Tom en ik aanschoven.
"Hey jongens," begroette Tom hen terwijl ik met een nerveuze glimlach knikte.
"Hey Bill, je leeft nog!" riep Georg, terwijl hij zijn brede grijns toonde. "We dachten dat je op zijn minst in een coma zou liggen na die wilde nacht."
Ik plofte neer op een stoel en knikte vermoeid. Mijn hoofd bonsde nog steeds van de kater, en ik had absoluut geen zin in dit gesprek.
Ik haalde diep adem. "Amper, maar het ergste is voorbij."
Gustav keek me onderzoekend aan en vroeg: "Wat is er nu juist gebeurd, Bill? Je ziet eruit alsof je door een vrachtwagen bent overreden."
Ik twijfelde een moment en besloot toen dat ik tenminste een deel van de waarheid kon delen. "Te veel gedronken." zei ik zuchtend. "Ik bedoel eigenlijk het hele gedoe met Elise." antwoordde Gustav licht geïrriteerd.
Tom besloot om het woord te nemen. "Bill had gisterenavond ruzie met Elise," vertelde hij, terwijl hij me aankeek om te zien of ik het eens was met zijn versie van het verhaal. Georg en Gustav wisselden bezorgde blikken uit. "Oh man, dat is klote," zei Georg. "Wil je erover praten?"
Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet, Georg. Het is een ingewikkelde situatie."
Ik probeerde te glimlachen en nam een slok van mijn koffie, in de hoop dat het de misselijkheid zou verdrijven. Het ontbijtbuffet bood een scala aan keuzes, maar het idee van eten maakte me misselijk, dus besloot ik voorzichtig wat roerei op te scheppen. Ik was er zeker van dat dit nog een lange dag ging worden.