68. Steek in mijn hart

Het beeld van Bill en het andere meisje bleef op mijn netvlies gebrand terwijl ik mijn laptop dichtklapte. Ik kon niet geloven wat ik zag. Mijn hart bonkte in mijn keel, en ik voelde een mengeling van verdriet, woede en afschuw.
Met mijn handen trillend van emotie legde ik mijn laptop opzij. Het was moeilijk om mijn gevoelens te bevatten. Hoe kon Bill, de persoon waarvan ik dacht dat ik hem kende, dit doen? Het was als een mes dat diep in mijn hart sneed. Al die momenten die we deelden, de liefdesverklaring die ik oefende, het leek nu allemaal zinloos.
Ik wilde begrijpen wat er was gebeurd. Hoe kon hij de ene moment zijn liefde voor mij uitspreken en in de uren die daarna volgende een ander meisje kussen? Waren zijn gevoelens dan niet oprecht? Ik kon het niet vatten. Mijn hoofd tolde, en ik voelde me misselijk.
Het verdriet overspoelde me. Ik voelde tranen branden in mijn ogen en een knoop in mijn maag. Het was alsof mijn wereld instortte. Hoe kon ik ooit nog geloven in de woorden van Bill? Alles wat ik had gekoesterd en gehoopt, leek nu een illusie.
Ik staarde naar het plafond, in een donkere kamer, terwijl de tijd langzaam voorbij kroop. Mijn gedachten waren een warboel. Wat moest ik doen? Moest ik nog steeds naar Bill gaan en hem de waarheid vertellen? Hij leek al verder te zijn gegaan, alsof ik nooit in zijn leven was geweest. Mijn gevoelens van liefde werden nu overschaduwd door een diep gevoel van verraad.
Deze nacht besefte ik des te meer waarom ik altijd zo voorzichtig was geweest met mijn gevoelens. Ik had geleerd dat ik niemand kon vertrouwen met mijn hart, dat liefde kwetsbaarheid met zich meebracht, en dat het tonen van mijn ware gevoelens riskant was. Deze gebeurtenis met Bill bevestigde al mijn angsten en twijfels. Het was alsof het universum me wilde laten zien dat mijn terughoudendheid gerechtvaardigd was.
De muren die ik had opgebouwd om mijn hart te beschermen, voelden nu als een noodzaak. Ik had me altijd voorgedaan als een sterke, onafhankelijke vrouw, die niet afhankelijk was van anderen. Ik had geleerd om mijn emoties te verbergen, zelfs voor de mensen van wie ik hield. En nu leek het erop dat mijn voorzichtigheid me had behoed voor nog groter verdriet.
Het was alsof mijn innerlijke stem me wilde laten zien dat ik nooit helemaal iemand kon vertrouwen, dat mensen altijd in staat waren om je te verraden. Mijn gevoelens van onzekerheid en twijfel waren versterkt. Ik voelde me eenzaam, verlaten en bedrogen.
De gedachte aan het gevoel van verraad maakte me misselijk. Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken dat Bill anders was, dat hij oprecht van me hield? Het was duidelijk dat ik mezelf voor de gek had gehouden.
Terwijl ik daar lag in het donker, omringd door mijn eigen gedachten, begreep ik dat ik me nooit helemaal zou kunnen openstellen voor iemand. Mijn hart was te kostbaar om te riskeren, te kwetsbaar om bloot te leggen. Het leek erop dat ik altijd op mijn hoede moest zijn, altijd op mijn qui-vive om te voorkomen dat ik opnieuw zou worden gekwetst.
De nacht leek eindeloos te duren. Ik kon niet stoppen met piekeren, met me af te vragen waar het was misgegaan. Ik voelde me verscheurd tussen mijn liefde voor Bill en de realiteit van wat ik had gezien.
Uiteindelijk viel ik in een onrustige slaap, maar mijn dromen werden geteisterd door beelden van Bill en het andere meisje. Ik werd wakker met een bonkende koppijn en een gebroken hart.

Het besluit om uit de buurt van Bill te blijven, was een weloverwogen keuze. Ik wilde me volledig richten op mijn terugkeer naar mijn eigen wereld, waar Bill toch nooit meer een rol zou spelen. De herinneringen aan deze wereld, hoe intens en emotioneel ze ook waren, zouden uiteindelijk slechts een droom blijken te zijn.
Mijn verdriet en verwarring hadden plaatsgemaakt voor vastberadenheid. Ik wilde mijn leven herstellen en teruggaan naar waar ik vandaan kwam. De realiteit van mijn eigen wereld riep me, en ik besefte dat ik daar mijn plaats moest vinden. Het was tijd om mijn oude leven weer op te pakken, hoe moeilijk dat misschien ook zou zijn.
Hoewel ik me niet al te best voelde, stond ik toch op om naar het ontbijt te gaan. Mijn eetlust was minimaal, maar ik wist dat ik iets moest eten om de dag door te komen. Terwijl ik naar het restaurant liep, hield ik mijn gedachten bij de missie om terug te keren naar waar ik thuishoorde. De gedachte aan mijn eigen wereld, waar ik geen risico's hoefde te nemen met mijn hart, gaf me kracht.
Terwijl ik de gang van het hotel afliep, bleven de herinneringen aan de afgelopen dagen me achtervolgen. De vreugde en het verdriet dat ik had ervaren, het voelde als een emotionele achtbaan. Mijn gedachten dwaalden af naar Bill, en ik vroeg me af hoe hij zich voelde na wat er gebeurd was.

Toen ik de ontbijtzaal binnenkwam, zag ik tot mijn schrik dat de vier leden van Tokio Hotel aan het buffet stonden. Ik draaide me onmiddellijk om en snelde naar buiten. De laatste persoon die ik wilde zien, was Bill, met alle emoties en verwarring die tussen ons waren ontstaan. Buiten zag ik de vertrouwde tourbussen al klaarstaan. Er stond immers een concert op de planning voor die avond.
Terwijl ik naar buiten liep, hoorde ik mijn naam roepen. Het was Bas, die tegen de muur van het hotel leunde en een sigaret rookte. Hij zag eruit alsof hij al een tijdje wakker was. "Hey Elise! Jij bent er ook vroeg bij vandaag," begroette hij me met een glimlach.
Ik draaide me naar hem toe en liet een diepe zucht ontsnappen. Bas zag meteen dat er iets mis was, en hij liet zijn sigaret vallen voordat hij naar me toe kwam. "Wat is er gebeurd, Elise?" vroeg hij bezorgd?