67. I Do Love you

POV Elise

Het voelde alsof de tijd vertraagde terwijl ik daar hulpeloos op de grond van David's hotelkamer zat. Mijn hart bonkte in mijn borstkas, een zwaar, pijnlijk gevoel dat bij elke hartslag dieper in mijn ziel drong. Mijn ogen waren rood door de tranen die ik had gelaten en mijn wangen voelden rauw aan. Een ondraaglijke leegte vulde mijn wezen, terwijl de echo van de woorden die ik niet had gesproken in de kamer bleef hangen.
Ik had Bill verloren. De man van wie ik hield, die mijn wereld had veranderd, was nu buiten mijn bereik. Het verdriet overspoelde me en ik kon niet anders dan op de vloer blijven zitten, mijn armen om mijn knieën geslagen, als een kind dat troost zoekt bij zijn moeder. Maar er was geen troost voor mij, alleen de rauwe realiteit van mijn fouten.
Met elke seconde voelde ik me meer verlamd door spijt en verdriet. Ik had mijn kans verprutst, en dat besef woog als een loden last. Waarom had ik niet gewoon de waarheid gezegd? Waarom had ik mijn gevoelens niet geuit? Het antwoord lag begraven onder mijn eigen angsten, mijn onzekerheden. Ik probeerde mezelf bij elkaar te rapen, want ik kon niet eeuwig op de grond blijven zitten.
Ik had altijd geweten dat er iets tussen Bill en mij was, iets ongrijpbaars en dieps, maar het was zo moeilijk om de woorden uit te spreken. Bang voor de gevolgen, bang voor de waarheid en vooral bang om gekwetst te worden.
Mijn wangen waren doorweekt van de tranen die onophoudelijk bleven vloeien. Het voelde alsof mijn hele wereld uit elkaar viel, als een kaartenhuis dat door een zuchtje wind was omvergeblazen. Mijn liefde voor Bill was oprecht en diepgaand, en ik had de kans om hem dat te vertellen verpest.
Ik vroeg me af hoe het zover had kunnen komen. Hoe had ik zo blind kunnen zijn voor mijn eigen gevoelens, voor de realiteit van wat er tussen ons was? Het was duidelijk dat ik van Bill hield, maar ik had nooit de moed gehad om het hem te vertellen.
Ik wist dat ik nu de prijs betaalde voor mijn stilzwijgen. Bill was weg, waarschijnlijk voorgoed, en ik was achtergebleven met niets dan een diepe, verlammende spijt. De pijn in mijn borst leek ondraaglijk en ik snakte naar adem terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe het verder moest.
Met trillende handen stond ik op van de vloer en wankelde naar de deur. Ik had geen zin om David vandaag nog onder ogen te komen.
Terwijl ik door de gangen van het hotel liep, voelde ik me als een schim van mezelf. Alles leek grijs en troosteloos, de wereld was verstoken van kleur en vreugde. Ik wilde teruggaan naar het moment waarop ik mijn fouten kon rechtzetten, waarop ik Bill kon vertellen wat er in mijn hart leefde.

In mijn hotelkamer besefte ik dat Bill het verdiende om de waarheid te kennen. Ik vroeg me af waarom het toch zo moeilijk was om die woorden uit te spreken. Het leek wel alsof mijn mond was verzegeld, en mijn gevoelens gevangen zaten achter een ondoordringbare muur. Maar ik wist dat ik dit moest doen, voor Bill en voor mezelf.
Met een diepe zucht ging ik voor de spiegel staan. Mijn blik viel op mijn eigen reflectie, en ik wist dat ik mezelf hierin moest overtuigen. Ik moest mijn eigen angsten en twijfels overwinnen om deze woorden aan Bill te kunnen zeggen. Met trillende handen streek ik een lok van mijn haar uit mijn gezicht en begon ik mijn innerlijke monoloog. De spiegelbeeld van mezelf leek even de plaats van Bill in te nemen. Het was nu of nooit. Mijn hart klopte in mijn keel, en mijn handen trilden lichtjes terwijl ik begon te spreken, alsof ik echt tegen Bill sprak.
"Bill," fluisterde ik met trillende stem. "Ik wil dat je weet dat je de belangrijkste persoon in mijn leven bent. Sinds het moment dat ik je ontmoette in die hotelkamer, is er iets in mij veranderd, iets dat ik nooit eerder heb gevoeld. Het is meer dan gewoon aantrekkingskracht; het is liefde, een diepe en oprechte liefde."
Mijn ogen, gevuld met emotie, bleven gericht op mijn spiegelbeeld. "Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, dat ik je pijn heb gedaan door niet eerlijk te zijn en te zwijgen over het contract dat de andere Elise heeft ondertekend. Ik begrijp dat je boos en teleurgesteld in me bent, en dat spijt me diep. Ik heb altijd gedacht dat liefde ingewikkeld en pijnlijk moest zijn, maar met jou voelt het zo natuurlijk, alsof we altijd al bij elkaar horen. Bill, ik hou van je, meer dan ik met woorden kan uitdrukken."
Mijn stem trilde van oprechtheid en liefde terwijl ik verderging. "Ik had zo bang om deze woorden uit te spreken, bang voor de consequenties, maar nu zie ik in dat ik niet kan leven in ontkenning. Ik wil de rest van mijn leven met jou doorbrengen, Bill. Jij maakt me compleet, en ik wil niets liever dan bij je zijn."
De tranen welden op in mijn ogen terwijl ik de waarheid uitsprak die ik zo lang had verborgen. "Dus als er ooit een kans is, als er ooit een weg is om onze liefde te laten groeien, dan wil ik dat met heel mijn hart. Jij bent mijn alles, Bill, en ik hou zielsveel van jou."
Terwijl ik naar de reflectie in de spiegel keek, leek het bijna alsof ik Bill echt had verteld wat er in mijn hart leefde. Maar ik wist dat dit slechts een eerste stap was. Ik moest het hem in het echt vertellen, face-to-face, en hopen dat hij mijn oprechte liefde en spijt zou begrijpen.

Zonder aarzeling stapte ik vastberaden mijn hotelkamer uit, ik was klaar om Bill de waarheid te vertellen. Ik liep snel naar zijn kamer en klopte heftig op de deur, hopend dat hij zou antwoorden. Maar er kwam geen reactie, geen geluid van binnenuit. Verward en een beetje radeloos probeerde ik de deur van Tom's kamer naast die van Bill, maar daar kreeg ik ook geen respons. Het besef drong tot me door dat ze waarschijnlijk nog op de awardshow waren.
Met een mengeling van teleurstelling en opluchting keerde ik terug naar mijn eigen hotelkamer. Ik pakte mijn laptop en was nieuwsgierig naar de resultaten van de awardshow. Ik zocht op Google naar het laatste nieuws over Tokio Hotel. Mijn adem stond stil toen ik een foto van Bill zag, kussend met een ander meisje.