65. Award show

We arriveerden bij de awardshow, waar de opwinding in de lucht hing. De rode loper stond opgesteld, en we werden omringd door flitsende camera's en opgewonden fans die hun favoriete artiesten wilden zien. Ik stapte op de rode loper met de andere leden van Tokio Hotel, en we glimlachten, wuifden en poseerden voor de foto's. Ik was gewend aan deze routine, en mijn gezicht toverde een perfecte glimlach zonder dat iemand mijn innerlijke pijn kon aflezen. Toen we na de rode loper eindelijk de interviews bereikten, werden we begroet door de interviewer, een charmante vrouw met een brede glimlach. Ze stelde ons enkele standaardvragen over onze aanwezigheid op de awardshow, het werk aan onze muziek en de fans. De sfeer was luchtig en vrolijk. We gaven onze vooraf ingestudeerde antwoorden. Deze routine kon ik op de automatische piloot afhandelen, behalve toen een interviewster een vraag stelde die me even uit mijn evenwicht bracht. Ze toonde een tijdschrift met een foto van Elise en mij, waarop we er zo verliefd uitzagen. Mijn hart brak opnieuw bij het zien van die foto.
Ik slikte mijn emoties weg en antwoordde: "Elise en ik zijn ondertussen uit elkaar. Ik ben nog niet de ware tegengekomen, maar wie weet, misschien ontmoet ik die vanavond hier op de awardshow." Mijn antwoord voelde als een zware last op mijn schouders, en ik hoopte dat niemand de pijn in mijn ogen zou opmerken.
De interviewster leek even verrast en geschrokken door mijn antwoord. Haar mond viel open, maar ze herstelde zich snel en lachte om mijn opmerking. "Nou, dat klinkt als een interessante avond in het verschiet, Bill. We wensen je veel geluk in je zoektocht naar de ware liefde."
Ik glimlachte terug en ondertussen ging ze verder met haar vragen. Ik gaf de antwoorden die van me werden verwacht, maar vanbinnen voelde ik de pijn van het verlies van Elise, terwijl ik probeerde mijn emoties onder controle te houden.
Eenmaal in de zaal werden we naar onze zitplaatsen geleid. Terwijl we aan onze tafel in de zaal zaten, merkte ik dat mijn bandleden me met bezorgde blikken aankeken. Ze wisten hoeveel Elise voor me betekende en hoe moeilijk dit voor me was. Een medewerker van de locatie kwam langs om uit te leggen wat er van ons werd verwacht en waar we naartoe moesten als we een award zouden winnen. De glazen champagne werden zorgvuldig op onze tafel geplaatst, en ik besloot mijn emoties te verdrinken in de sprankelende bubbels.
Het was na dat eerste glas champagne, terwijl de awardshow in volle gang was, dat mijn gedachten plotseling afdwaalden naar de andere Elise, die sluwe vrouw die me in een valstrik had gelokt om zelf beroemd te worden. Een gevoel van diepe walging overviel me. Hoe kon ze me zoiets aandoen? Mijn hoofd vulde zich met herinneringen aan de waarschuwingen van de anderen. Ze hadden altijd gelijk gehad: niemand heeft haar ooit moeten hebben. Maar toch was ik als een blok voor haar gevallen. Alsof het bedrog met mijn eigen broer nog niet erg genoeg was, had ik nu zwart op wit op papier dat ze nooit echt van me had gehouden.
Ik walgde van de gedachte dat ze me bedrogen had, niet alleen met mijn broer, maar ook door haar gevoelens te veinzen. Het voelde als een dolksteek in mijn rug, en ik kon nauwelijks bevatten hoe iemand zo meedogenloos kon zijn. Hoe kon ze me zo gewetenloos manipuleren? Terwijl de champagne vlot naar binnen vloeide, groeide mijn innerlijke woede. Ik hoopte oprecht dat ik haar nooit meer hoefde te zien. Haar verraad had een onuitwisbare wond geslagen in mijn hart, en ik kon me nauwelijks voorstellen hoe ik dit ooit te boven zou komen.
Plotseling hoorde ik de woorden: "En de winnaar voor het beste album is... TOKIO HOTEL!" klinken op de achtergrond. De camera's werden op ons gericht, en ik deed mijn best om opgewonden te lijken. We stonden op, begaven ons naar het podium en namen de award in ontvangst. Ik glimlachte, hief de award in de lucht en bedankte het publiek en iedereen die ons gesteund had en ik zag er waarschijnlijk uit alsof ik dolblij was.
Na de prijsuitreiking werden we opgeroepen om een nummer te zingen, gelukkig een vooraf opgenomen playbackshow, zodat ik me geen zorgen hoefde te maken over zangkwaliteit. "Monsoon" klonk door de luidsprekers, en we namen ons moment op het podium voordat we terugkeerden naar onze plaatsen. We wonnen nog twee awards, maar eerlijk gezegd kon het me weinig schelen. Mijn hoofd was al elders, en de champagne vloeide rijkelijk.
Mijn hoofd tolde van de champagne, en ik wilde gewoon dat de avond voorbij was. Eindelijk werd de show afgesloten, en de zaal werd omgebouwd voor de afterparty. Het was tijd om te feesten.

Georg en Tom waren meteen op de dansvloer te vinden, hun lichamen bewegend op het ritme van de muziek. Ik daarentegen bleef zitten met Gustav. Hij schoof dichter naar me toe, zijn bezorgdheid op zijn gezicht af te lezen.
"Bill, gaat alles wel goed met je?" vroeg Gustav, terwijl hij naar me keek. Een sarcastische glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl ik mijn glas met alcohol oppakte.
"Fantastisch," giechelde ik. Zonder aarzelen bracht ik het glas naar mijn lippen en klokte het in één teug leeg. Ik voelde de alcohol langzaam zijn werk doen terwijl ik me steeds meer begon te ontspannen. Op dat moment maakte het me niet meer uit wat er met me gebeurde.
Plotseling kon ik mijn frustratie niet meer binnenhouden. Ik flapte eruit, "Elise is gewoon een trut," waarbij ik duidelijk verwees naar de Elise uit deze wereld. Gustav keek me enigszins geschrokken aan, niet goed wetend hoe hij op deze emotionele uitbarsting moest reageren.
"Nog een drankje, Georg?" vroeg ik zonder veel nadenken. Gustav corrigeerde me zachtjes, "Bill, het is Gustav."
Ik stond plotseling op van mijn stoel, maar mijn coördinatie was ver te zoeken. Met een luide knal kletterde mijn stoel op de grond. "Oeps," mompelde ik terwijl ik wiebelend naar de bar strompelde.