62. Polen

We waren veilig aangekomen in Polen, na een rustige vlucht. Terwijl we in de taxi op weg waren naar het hotel, zat ik naast Bill. Tijdens de vlucht had ik hem niet meer veel gezien, omdat de jongens druk bezig waren met hun nieuwe nummer. Bill verontschuldigde zich: "Sorry dat ik zo druk bezig was."
Ik glimlachte en zei, "geen probleem. Hoe gaat het met het nieuwe nummer, 'Automatic'?"
Bill keek even verrast naar mij en vroeg, "Hoe weet jij dat?"
"Bill, ik ken alle nummers van 'Humanoid' vanbuiten," antwoordde ik.
"Ooh ja," zei hij, zich herinnerend. "Ik was even vergeten dat jij alle nummers al kent."
Hij keek een beetje onzeker en vroeg: "Wat vind je van het nummer?"
Het kostte me geen moeite om eerlijk te antwoorden: "Het is mijn favoriete nummer van de hele CD."

We arriveerden in ons hotel, waar de rest van de bandleden en de crew zich al in de lobby verzamelden. David begon met zijn gebruikelijke briefing. "Op de planning voor vandaag staat een awardshow. De make-up en styling zullen hier in het hotel gebeuren, en daarna gaan we naar het concertgebouw," deelde David mee.
Ik zag iedereen om me heen knikken, maar ik kon het niet laten om te vragen, "Hmm geen optreden vandaag?" De blikken van de anderen concentreerden zich op mij, en ik besefte dat ik een enorme fout had gemaakt. David keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en leek wel vuur te spuwen met zijn ogen. "Elise, ken jij je tourschema niet?" klonk zijn strenge stem. Ik voelde me meteen rood worden van schaamte. "Sorry," stamelde ik, me bewust van mijn blunder.
David was duidelijk geïrriteerd en antwoordde, "Ik ben genoodzaakt om je manager hierover in te lichten."
Bill probeerde me te verdedigen door op te merken, "David..."
Maar David hield voet bij stuk en richtte zich op mij. "Elise, kan ik jou zo meteen in mijn hotelkamer spreken?" Zijn gezicht straalde autoriteit en ongenoegen uit.
Bill, die duidelijk niet blij was met de situatie, vroeg nogmaals, "David!"
Maar David liet zich niet van zijn stuk brengen en gaf Bill duidelijke instructies. "Bill, breng je bagage naar je kamer en maak je klaar voor de awardshow. Tijd dringt!"
Bill kneep nog even in mijn hand, zijn ogen vol geruststelling, en fluisterde met een zachte glimlach: "Geen stress, David is niet de ergste." Met een knipoog liet hij mijn hand los en draaide zich om, liep richting zijn toegewezen hotelkamer.

Ik volgde David naar zijn hotelkamer, nerveus over wat er te gebeuren stond. De kamer was chique en ruim, met grote ramen die een prachtig uitzicht op de stad onthulden. Het zachte zonlicht gleed naar binnen en verlichtte de kamer op een zachte manier. Er stonden een paar comfortabele fauteuils rond een glazen salontafel, en het bed was groot en uitnodigend met netjes opgemaakte lakens.
David gebaarde naar een van de stoelen, en ik nam plaats, mijn hart klopte in mijn keel. Ik begon meteen mijn verontschuldigingen aan te bieden en probeerde mezelf te verdedigen door te zeggen dat ik dacht dat de awardshow pas voor de volgende dag op de agenda stond. David onderbrak me snel, "Laat het tourschema maar zitten," zei hij streng. "Leg me eerder uit wat dit te betekenen heeft."
Hij smeet een tijdschrift op tafel, en ik staarde naar de voorpagina die een foto toonde van Bill en mij. De foto was genomen op een plek die me meteen herinnerde aan het moment van afscheid voor ik terug naar mijn eigen wereld zou gaan, slechts enkele meters voor mijn huis. De blikken in onze ogen straalden een intense verbondenheid uit, terwijl de kop boven de foto in koeien van letters luidde: "Bill Kaulitz dan toch stapelverliefd op nog onbekende zangeres?"
De foto zelf was een kunstwerk. We stonden daar, onze lichamen dicht bij elkaar, in een soort eigen wereld. Bill's gezichtsuitdrukking was er een van tederheid en verlangen, terwijl ik met een zachte glimlach naar hem opkeek. Mijn hand rustte zachtjes op zijn borst, en zijn vingers omklemden mijn zij. De zon op de achtergrond gaf de foto een gouden gloed, en het was duidelijk dat er tussen ons een diepe, emotionele connectie was vastgelegd.
Het was een headline die de aandacht trok en elke vorm van privacy schond. Ik had geen idee hoe dit nieuws tot stand was gekomen, maar de gedachte dat onze intieme momenten nu publiek bezit waren, vervulde me met bezorgdheid.
David wachtte op een verklaring, maar ik was even sprakeloos. Het was moeilijk te bevatten dat iets wat tussen Bill en mij was gebeurd, nu een sensationeel nieuwsbericht was geworden. Ik probeerde de juiste woorden te vinden om uit te leggen dat dit niet was wat het leek, maar de situatie leek hopeloos.
"Eeuh" begon ik, maar raakte niet verder dan dat. David keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en sprak met een kalme, maar strenge toon. Zijn blik was vlijmscherp toen hij naar de foto op de voorpagina van het tijdschrift wees. "Paul vertelde me dat jullie onlangs een gesprek hebben gehad. En nu zie ik dit?" Ik voelde de knoop in mijn maag groter worden en slikte nerveus. "Bedoel je dat gesprek over het contract, David?" probeerde ik voorzichtig.
"Elise, het contract was duidelijk. Het ging over het beëindigen van je relatie met Bill Kaulitz. En nu verschijnt er plots deze foto?" Zijn ogen flitsten van woede. "Je voelt de liefde van deze foto afkomen!" brulde hij. Ik kon het niet ontkennen. De foto straalde inderdaad een diepe genegenheid tussen Bill en mij uit.
"Ik wil Bill niet kwetsen," fluisterde ik zachtjes, in een poging mijn standpunt duidelijk te maken. "Hij zou er kapot van zijn als hij de waarheid ontdekt."
Met een diepe zucht van frustratie zei David: "Elise, je weet verdomd goed dat dit niet de afspraak was. Je wist vanaf het begin dat je avontuur met Bill niet kon blijven duren."
Ik begon mijn tranen nauwelijks in bedwang te houden. "Het is onmenselijk, David," bracht ik er tegenin, en mijn emoties begonnen de overhand te nemen.
David keek me recht aan. "Heb je gevoelens ontwikkeld voor Bill?" vroeg hij scherp.
Mijn antwoord kwam sneller dan ik had verwacht. "Nee," zei ik, en mijn eigen woorden schokten me. Het was een instinctieve reactie, een verdedigingsmechanisme om mezelf te beschermen tegen mogelijke pijn.
David leek niet onder de indruk. "Oke, Elise, als jij dit spel wilt spelen," zei hij vastberaden, "dan haal ik Bill hierheen en zal ik het contract aan hem voorleggen. Ik zal hem dit gesprek laten horen. Het zal snel gedaan zijn tussen jullie."
De dreiging van die woorden sneed door me heen, en tranen sprongen in mijn ogen terwijl ik wanhopig nee schreeuwde.