60. Terug de baan op

De volgende ochtend werden we vroeg gewekt door het irritante geluid van de wekker. We moesten ons haasten, want de tourbus kwam ons ophalen om verder te gaan met de Zimmertour. Ik opende mijn ogen en merkte dat Bill naast me lag, met een hand op zijn hoofd en een duidelijk spoor van ongemak op zijn gezicht en mompelde iets van "Aauw."

De herinnering aan de vorige avond kwam in flarden terug. Het was in het begin wat lastig geweest omdat Bill en Tom wat koppig waren, vooral omdat Simone en ik de quiz hadden gewonnen. Maar al snel wist de goede sfeer de bovenhand te nemen.
Gordon, die merkte dat de stemming goed was, besloot een fles wijn te openen om de avond nog specialer te maken. We zaten allemaal in de woonkamer, gezellig bij elkaar op de bank. Simone en ik waren aanvankelijk terughoudend. We wilden de volgende dag geen kater krijgen. Daarom besloot ik om zelf maar één glaasje te drinken.
De wijn vloeide rijkelijk voor de rest, en met elk glas dat we dronken, leken de gesprekken nog losser te worden. Het werd een avond vol herinneringen en verhalen. Simone en Gordon deelden het romantische verhaal van hoe ze elkaar hadden ontmoet, terwijl Tom en Bill enkele jeugdherinneringen ophaalden. Ik luisterde aandachtig en lachte mee met hun anekdotes.
Bill en ik zaten naast elkaar op de bank, en hoewel ik een sterk verlangen had om mijn onderzoek verder te zetten, vond ik het op dat moment belangrijker om te genieten van de aanwezigheid van de mensen om me heen.
Na enkele glazen wijn merkte ik dat Bill wat dichterbij was komen zitten. Zijn hand raakte voorzichtig de mijne en hij keek me diep in de ogen. Er was een speciale blik in zijn ogen, een intensiteit die me even de adem benam. In dat moment leken we de enigen in de kamer, verloren in elkaars aanwezigheid.
Naarmate de avond vorderde en de wijnfles langzaam leger werd, begonnen we enkele van onze favoriete muzieknummers te zingen. De wijn bracht iedereen in een losse, vrolijke stemming, en het voelde alsof we samen een nieuwe vriendschap opbouwden.
Uiteindelijk was het Tom die de sfeer een hilarische wending gaf. Hij begon imitaties van zijn broer Bill te doen, met perfecte mimicry van Bill's bewegingen en stem. We lachten zo hard dat de tranen in onze ogen stonden, en Bill kon niet anders dan meedoen met Tom's imitaties.
Terwijl de avond voortduurde, werd er meer wijn gedronken en begonnen de verhalen en grappen wilder en minder samenhangend te worden. Er werden dansbewegingen uitgevoerd en moppen verteld.
Uiteindelijk waren we zo moe van het lachen en de gezelligheid dat we besloten naar bed te gaan.

"Dat is je eigen schuld," plaagde ik hem, terwijl ik zachtjes met mijn hand over zijn voorhoofd streek. "Kon je me gisterenavond niet tegenhouden?" klaagde hij. "Nee," antwoordde ik met een glimlach. "Je was te grappig."
"Kom, we moeten opstaan," zei ik, terwijl ik uit bed sprong. Bill greep mijn hand voordat ik verder kon gaan.
"Sorry dat we gisterenavond niet meer aan ons onderzoek zijn toegekomen," zei hij. "Ik had het je beloofd."
"Maak je geen zorgen, Bill," antwoordde ik geruststellend. "Het was ook ontzettend gezellig gisteravond. Vandaag ga ik alles op alles zetten om een manier te vinden om terug naar mijn eigen wereld te gaan."

Met z'n allen zaten we gepakt en gezakt in de woonkamer, klaar om te vertrekken. Tom leek zichtbaar last te hebben van een kater, net als Bill. Iedereen was stil, bang voor het afscheid dat elk moment ging volgen. De luide claxon van de tourbus schalde door de lucht, en Simone sprong op, met tranen in haar ogen. Ze omhelsde haar jongens, knuffelde hen stevig en nam emotioneel afscheid. Het was een hartverscheurend moment, en het toonde de diepe band tussen moeder en zoons. Na een laatste omhelzing en woorden van liefde draaide Simone zich naar mij en omhelsde me eveneens. "Bedankt voor je gastvrijheid," zei ik terwijl ik haar terug omarmde.
"Je bent hier altijd welkom," antwoordde ze. Dankbaarheid vulde me terwijl ik me losmaakte uit haar omhelzing. Ze keek me nog diep in de ogen en zei, "Zorg goed voor mijn jongens, oké?"
"Ik zal dat zeker doen," antwoordde ik oprecht. Gordon pakte mijn koffers en hielp me om ze in de bus te zetten. Bill en Tom omhelsden hun moeder nog een laatste keer en stapten toen ook in de bus. De deur van de bus sloot zich, en we waren klaar om verder te gaan op onze reis met de Zimmertour. De bus reed langzaam weg, en we keken nog even naar Simone, die ons uitzwaaide, tot ze uit het zicht verdween.

In de bus naast Bill, begon ik me plotseling af te vragen wat onze volgende bestemming zou zijn. Eerlijk gezegd had ik niet verder vooruitgekeken dan Berlijn, omdat ik had aangenomen dat ik allang terug zou zijn in mijn eigen wereld.
"Waar gaan we naar toe?" vroeg ik aan Bill. Hij glimlachte en legde uit: "Eerst gaan we Georg en Gustav ophalen, en daarna rijden we door naar de luchthaven. Daar nemen we een privéjet naar Polen."
Mijn ogen werden groot van verbazing. "Wat? Gaan we vliegen?" fluisterde ik zachtjes, nog steeds verbijsterd door deze onverwachte wending. Bill knikte bevestigend en glimlachte. "Ik heb nog nooit gevlogen, laat staan in een privéjet gezeten," vertrouwde ik hem toe. Bill lachte zachtjes en zei: "Dan mag jij aan het raampje zitten." De gedachte aan mijn eerste vliegervaring maakte me zowel enthousiast als nerveus.