59. Thank you Bill

Na een tijdje, toen mijn tranen eindelijk begonnen op te drogen, tilde Bill voorzichtig mijn gezicht op met zijn handen. Zijn blik was vol zorg en medeleven, en hij glimlachte lichtjes om me gerust te stellen.
"Gaat het een beetje, Elise?" vroeg hij zachtjes. Ik knikte, niet in staat om meteen te spreken. Zijn duimen veegden zachtjes de resterende tranen van mijn wangen.
"Het is gewoon zo moeilijk, Bill. Ik zit hier gezellig te eten met jouw familie terwijl mijn moeder helemaal alleen is in mijn wereld, en ik heb geen idee hoe het met haar gaat. Het voelt alsof ik haar in de steek heb gelaten."
Bill streek een pluk haar achter mijn oor en glimlachte troostend. "Je hebt haar niet in de steek gelaten, Elise." zei hij zachtjes. "Je kan er ook niets aan doen dat je in deze wereld terecht bent gekomen. Voel je alsjeblieft niet schuldig, lieve Elise."
Ik zuchtte en wendde mijn blik af. "Ik weet dat je gelijk hebt, Bill, maar het is gewoon zo moeilijk om hier te zijn en me te realiseren dat ik misschien nooit meer terug kan naar mijn eigen wereld."
Bill plaatste zijn vingers onder mijn kin en draaide mijn hoofd voorzichtig terug naar hem. "We zullen samen een oplossing vinden, oké? Ik ga je niet in de steek laten, en ik beloof je dat we zullen proberen een manier te vinden om je terug te brengen naar je moeder, hoe moeilijk het ook mag zijn."
Ik staarde in zijn ogen en zag oprechte vastberadenheid en mededogen. Een warm gevoel van dankbaarheid overspoelde me. Bill gaf me kracht en de hoop die ik nodig had.
"Bedankt, Bill," fluisterde ik. "Het betekent veel voor me dat je er voor me bent."
"Je bent sterk, Elise," antwoordde Bill terwijl hij me een kus op mijn voorhoofd gaf. Hij stond recht en hielp me overeind. Zijn handen voelden warm en geruststellend toen hij me omhoog trok, weg van de koude badkamertegels.
Ik keek in de spiegel en probeerde snel mijn verwarde haar en make-up te fatsoeneren. De tranen hadden sporen nagelaten op mijn gezicht, maar ik wilde niet dat de anderen zouden merken dat ik had gehuild. Mijn ogen ontmoetten de spiegelbeeld van een meisje dat worstelde met haar eigen gevoelens van schuld en verdriet, maar met Bill aan mijn zijde voelde ik me sterker. Bill stond achter me en glimlachte bemoedigend, alsof hij wilde zeggen dat ik er nog steeds prachtig uitzag.
Toen voelde ik zijn armen om me heen en hij trok me zachtjes tegen zich aan. Zijn omhelzing was warm en geruststellend, en ik leunde even tegen hem aan, dankbaar voor zijn begrip en steun.
"Samen staan we dit wel door, Elise," zei hij zachtjes. "Laat je niet overweldigen door alles. We gaan vanavond samen een oplossing bedenken, en je hoeft je hier nu niet schuldig te voelen. Iedereen hier heeft je ontzettend graag."
Samen liepen we de gang weer in, hand in hand, en sloten ons aan bij de rest van de familie aan tafel. Simone en Omi zaten aan weerszijden van de tafel en babbelden vrolijk met de rest van de familie. Simone keek op toen ze ons zag binnenkomen en glimlachte naar me. Omi gaf me een knipoog en ik glimlachte dankbaar terug.
Bill en ik schoven aan tafel en ik voelde me omringd door warmte en liefde. Deze familie, ondanks dat ze niet de mijne was, had me met open armen ontvangen en hun genegenheid was hartverwarmend.

Nadat iedereen de deur uit was, zagen we Simone vermoeid in de zetel ploffen. Ze slaakte een diepe zucht en mompelde iets over de afwas, die ze duidelijk niet meer wilde doen. Haar schouders zakten even omlaag, en ik voelde oprecht medeleven voor deze vrouw, die al haar energie in de voorbereiding van de maaltijd had gestoken. Mijn handen jeukten om haar te helpen met de afwas, en ik bood mijn hulp aan. "Simone, zal ik de afwas voor je doen?" vroeg ik oprecht.
Simone keek me met een dankbare glimlach aan en schudde haar hoofd. "Nee, dat is echt niet nodig, lieverd." Gordon zat naast haar, knikte instemmend en legde een geruststellende hand op haar schouder.
Gordon gaf Simone een zachte kus op haar voorhoofd en zei met genegenheid, "Goed gedaan, Simone." Het was duidelijk dat hun liefde en respect voor elkaar diep geworteld was, en ik voelde me bevoorrecht om getuige te zijn van hun liefdevolle band.
Ik besloot om me even terug te trekken en iets comfortabelers aan te trekken. De tweeling volgde me naar boven en liet zich op de oude zetel vallen. Binnen een hoekje van de kamer trok ik mijn jurk uit en ruilde deze voor een comfortabele joggingbroek en een losse trui.
Toen ik weer tevoorschijn kwam, stond ik voor het televisiescherm en sprak hen vriendelijk toe. "Hey jongens," begroette ik hen met een glimlach, "het is de laatste avond met jullie mama en Gordon. Laten we samen met hen beneden televisie kijken."
Tom reageerde met een zucht, duidelijk niet opgetogen over het idee. "Ze kijken altijd naar van die saaie programma's." Hij leek niet echt overtuigd, maar Bill onderbrak. "Elise heeft gelijk," zei hij met een knipoog naar mij, "mama zou het geweldig vinden als we nog even beneden bij haar en Gordon zouden zitten." De tweeling wisselde een blik en gaf uiteindelijk toe. We liepen met z'n drieën terug naar beneden om de avond af te sluiten in het gezelschap van hun familie.

Toen we beneden aankwamen, namen we plaats voor de televisie. Simone keek verbaasd en vroeg: "Wat komen jullie nu doen?"
Tom antwoordde met een knipoog, "We komen mee tv kijken." Bill voegde eraan toe, "Wat zijn jullie aan het kijken?"
Gordon lachte en zei, "Een quiz waarin Heidi Klum een deelneemster is!"
Tom kon het niet laten om bewonderend te zeggen, "Wauw, wat een vrouw!" Bill en ik moesten allebei lachen.
We hadden een buitengewoon gezellige avond. Het hele gezin zat voor de televisie en speelde de quiz op tv mee. Het was Simone en ik tegen de jongens, en de competitieve sfeer in de kamer zorgde voor veel gelach en plezier. De vragen in de quiz waren niet altijd even makkelijk, maar we deden ons best om ze correct te beantwoorden.
Tijdens een van de vragen hadden Simone en ik een voorsprong en dat bracht veel opwinding teweeg. De jongens probeerden ons in te halen, maar we hielden onze voorsprong vast.
Tijdens de reclamepauzes fluisterde Simone stilletjes naar me: "Bedankt voor de gezellige avond." Ik knikte subtiel om haar te laten weten dat ik ook erg blij was. Het voelde goed om een deel van hun familie te zijn en deze kostbare momenten met hen te delen. Samen met Simone wonnen we uiteindelijk de quiz, wat tot veel vreugde leidde en het einde van de avond op een hoogtepunt bracht.