58. Family

POV Elise

De jongens waren inmiddels vertrokken, en ik voelde een mix van opwinding en zenuwen toen ik me realiseerde dat de familie van de Kaulitz broers elk moment konden arriveren. Ik had net een geweldige tijd gehad met de jongens in de chill hoek van Bill's zolderkamer. Vooral het moment waarop ik Andreas had verslagen in het zombie-spel had indruk op hem gemaakt. Hij was een van de beste vrienden van de tweeling, en het voelde goed om zijn goedkeuring te krijgen.
Terwijl ik zenuwachtig aan het jurkje pulkte dat ik had aangetrokken voor deze gelegenheid, merkte ik Simone op in de keuken. Ze was druk bezig met het roeren in de potten soep en leek net zo zenuwachtig als ik. Ze wilde alles perfect hebben, en ik kon begrijpen dat ze zich een beetje overweldigd voelde.
De bel ging, en Gordon haastte zich om open te doen. Hij keerde terug naar de keuken, vergezeld door een vriendelijk ogende oudere vrouw met grijze haren en een stralende glimlach. "Omi," riepen Bill en Tom in koor, en ze vlogen hun grootmoeder om de nek.
Omi leek wat overweldigd door de hartelijke ontvangst. Haar ogen straalden van blijdschap terwijl ze haar kleinkinderen omhelsde. Gordon glimlachte breed en begroette Omi met een kus op de wang. Simone veegde snel haar handen af aan haar schort en haastte zich om ook Omi te begroeten.
Simone begroette haar moeder hartelijk en stelde me aan haar voor. "Dit is Elise," zei ze met een trotse glimlach. Omi knikte vriendelijk naar me en zei: "Aangenaam kennis te maken, Elise. Mijn kleinzonen hebben al veel over je verteld."
"Het is een genoegen om u te ontmoeten." zei ik op een bescheiden toon. Omi keek me vriendelijk aan en knikte. "Elise, wat een mooie naam. Het genoegen is geheel aan mijn kant, lieverd," antwoordde ze met een warme glimlach. Ik voelde een blos op mijn wangen verschijnen terwijl de spanning van het moment begon af te nemen.
Terwijl Omi en de jongens bijpraatten in de living, ging Simone verder met het bereiden van het eten. De geur van de soep vulde de keuken, en ik realiseerde me dat we nog meer gasten konden verwachten.
De sfeer werd al snel levendiger met Omi erbij. Ze deelde verhalen over de jongens toen ze nog kinderen waren en lachte om hun streken. Het was duidelijk dat ze een sterke band met haar kleinzonen had. Ik bewonderde de warmte en liefde die in deze familie heersten.
Terwijl we stonden te praten, begon ik me meer op mijn gemak te voelen. Omi was een charmante en gastvrije vrouw, en ik waardeerde haar vriendelijkheid. Ze vroeg me over mijn achtergrond en mijn interesses, en ik vertelde haar over mijn passie voor muziek en mijn dromen voor de toekomst. Ze luisterde aandachtig en knikte goedkeurend.
Na een tijdje arriveerden er nog meer familieleden, tantes en nonkels die me hartelijk begroetten en me meteen op mijn gemak stelden. Het was overduidelijk dat dit een hechte familie was.

Het was tijd om aan tafel te gaan, en de sfeer was uiterst gezellig. Iedereen lachte en kletste vrolijk, en ik voelde me volledig opgenomen in de familie Kaulitz. Ik genoot met volle teugen van de warmte en genegenheid die hier heerste. Op een bepaald moment keek ik naar Simone, die ook aan het lachen was, en ik besefte hoe dankbaar ik was voor dit moment.
Maar plotseling, als een bliksemschicht, schoot mijn eigen moeder door mijn gedachten. Mijn eigen wereld, mijn eigen verantwoordelijkheden, de zorg voor mijn moeder die waarschijnlijk helemaal alleen was in mijn wereld. Ze kon gevallen zijn, hulp nodig hebben, en ik was hier, ver weg van huis, plezier aan het maken met een familie die niet eens de mijne was.
Een knoop van schuldgevoel en verdriet begon zich in mijn maag te vormen, en het werd steeds moeilijker om adem te halen. Ik stond abrupt op, mijn stoel schuivend en excuseerde me met een vage uitleg. De waarheid was dat ik de plotselinge overweldigende emoties niet onder controle kon houden.
Ik rende naar de badkamer, sloot de deur achter me en liet me op de koude vloer zakken en de tranen begonnen over mijn wangen te stromen. Mijn lichaam schokte van verdriet en onmacht. Het gevoel van schuld dat ik mijn eigen moeder achterliet, dat ik er niet voor haar was, overweldigde me.
Ik had al even niet meer aan mijn moeder gedacht sinds ik in het huis van de Kaulitz-familie was. In hun gezelschap en warmte was ik de problemen in mijn eigen wereld bijna vergeten. Maar nu drong het besef van de werkelijkheid zich genadeloos aan me op.
Ik veegde de tranen van mijn wangen en probeerde diep adem te halen. Ik moest mezelf onder controle krijgen, want ik wilde niet dat iemand hier me zo zag. Ik had me altijd sterk voorgedaan en wilde geen teken van zwakte tonen.
Maar nu, in dit vreemde huis, omringd door mensen die ik pas kort kende, voelde ik me plotseling eenzaam en verloren. Ik vroeg me af of ik ooit weer terug kon naar mijn wereld, naar mijn moeder.
Net op dat moment ging de badkamerdeur open, en ik schrok. Toen ik opkeek, zag ik Bill daar staan. Hij had een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en knielde naast me neer. Zijn ogen ontmoetten de mijne, en hij omhelsde me zonder een woord te zeggen. Zijn armen voelden warm en geruststellend om me heen.
Ik leunde tegen zijn borst en begroef mijn gezicht in zijn shirt. Zijn handen streelden zachtjes mijn rug, en ik hoorde hem zachtjes sussende geluiden maken om me te kalmeren.
De tranen stroomden vrijuit, en ik kon de snikken niet tegenhouden. Het was alsof ik al mijn opgekropte verdriet en zorgen van de afgelopen tijd er nu uit liet. Bill bleef stil bij me zitten, en ik voelde me begrepen, zelfs zonder woorden.