Part 18.

We zitten de hele middag bij elkaar te kletsen. Over de aanslag, over de chaos, over onze zoektocht. Maar we praten ook over hele andere dingen. Over de planning, nieuwe ideeën en plannen, het laatste nieuws en koetjes en kalfjes. Mijn ouders passen zich prima in de gesprekken aan. Soms hebben ze ook iets leuks te vertellen en anders praten ze gewoon wat met Denise of Paul. Het is eigenlijk prima, alsof het allemaal weer normaal is. Ik voel me zo verschrikkelijk opgelucht.
Ondanks dat alles weer zo normaal aanvoelt, zit ik nog half in een shock. Net zoals ik eerst in een shock zat dat Nick weg was, zit ik nu in een shock dat hij gewoon weer terug is. Eerst kon ik het niet geloven en beseffen dat hij waarschijnlijk nooit meer terug komt. En nu is hij er weer gewoon.
Maar ik dankbaarder dan ooit. Ik weet niet hoe vaak ik dank je moet zeggen, omdat hij weer naast me op de bank zit.

Het is donker aan het worden buiten. De lamp op mijn nachtkastje geeft een zacht licht. Nicks gezicht krijgt een zachte waas over zich. Hij lijkt nog perfecter.
We zitten in kleermakerszit tegenover elkaar op ons bed. Ons bed, gelukkig is het weer ons bed.
Nicks hand ligt op mijn knie en wrijft er langzaam overheen. Mijn huid tintelt onder zijn aanrakingen.
‘Ik was echt zo bezorgd. Die eerste dag zat ik echt in shock, geloof ik. Niets kwam meer bij me binnen. Ik was afgesloten van de hele wereld en zag alleen jou in mijn gedachten. Eerst heb ik alleen maar geslapen, maar later kon ik niet meer slapen. Ik lag de hele nacht te huilen en draaien tot het morgen werd. En nu ben ik nog steeds zo moe omdat ik zo verschrikkelijk heb geslapen vannacht.’
Ik zucht diep. Nicks ogen staan berouwvol en schuldig.
‘Maar je wilt niet weten hoe blij ik ben dat je weer terug bent. Ik kan ook echt niet uitleggen hoe gelukkig ik nu ben, nu je gewoon tegenover me zit en je weer terug bent. En dat ik je gewoon weer zie en aan kan raken.’ Ik stotter met mijn woorden. Nick strijkt kalmerend over mijn knie.
‘We wisten gewoon niet waar je was en.. We waren, of in ieder geval ik, was zo bang dat je misschien.. dood was,’piep ik.
‘Oh god, Norah!’ Nicks blik is verontrust. Hij pakt mijn handen die in mijn schoot liggen.
‘Maar ik was echt zo bang. En ik dacht dat ik je nooit weer zou zien. Dat alles over was. Dat ik je nooit meer zou kunnen knuffelen of zeggen hoeveel ik van je hou. Of dat we nooit meer iets samen konden doen. Ook al was het naast elkaar zitten en een saaie film kijken. Maar ik dacht dat ik nooit meer één minuut zou hebben.’ Ik ben weer begonnen te huilen en snik met horten en stoten. ‘Je was opeens weg en ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.’
‘Ik zou je nooit zomaar achterlaten en al helemaal niet zonder afscheid.’ Nick kruipt over het bed en komt naast me zitten. Hij slaat zijn arm beschermend om me heen en ik schuil tegen zijn borst.
‘Het spijt me zo erg, lieverd. Ik vond het echt verschrikkelijk. Opeens was ik jullie kwijt en ik wist niet meer waar je was en ik was echt verschrikkelijk bezorgd dat er iets met je zou gebeuren. Het spijt me zo verschrikkelijk dat ik opeens weg was, zonder dat je wist waar ik was. Zonder dat je überhaupt wist dat ik nog leefde. Het spijt me echt, Norah.’
Zijn kin rust op mijn hoofd. Hij geeft me een kus op mijn haar.
‘Ik weet het wel. Je kunt er niets aan doen. Ik ben heus niet kwaad of wat dan ook. Ik was alleen zo bang.’ Ik snik nog een paar keer tegen zijn borst. Als ik stil ben kan ik zijn hart horen kloppen. Het stelt me gerust. Langzaam krabbel ik weer omhoog.
‘Ik denk dat, wat je ook zou doen, hoe je me ook zou behandelen, ik je het allemaal zou vergeven, als je maar bij me terug komt.’
Nick glimlacht lief. Hij geeft me een zoete kus die mijn adem weer regelmatig laat lopen.
‘Het was verschrikkelijk, ik weet het.’ Nick zucht diep. ‘Ik vond het eng,’bekend hij dan. Hij kijkt me in mijn ogen. ‘Ik lag daar, in een vreemd huis. Ik wist de helft niet meer van wat er was gebeurd. Ik had een stekende pijn in mijn wond en begon steeds raarder te denken. Ik wist totaal niet hoe het met jullie was. Of jij wel veilig was.’ Hij kijkt me aan en strijkt even langs mijn wang om een traan weg te vegen. ‘Ik was bang voor alles wat er was gebeurd. Bang wat er nog zou gebeuren. En toen ik die rare reactie op dat medicijn had, toen voelde ik zo iets raars en het enige wat ik wenste was jij. Ik wilde jou bij me hebben om mijn hand vast te houden, of toe te spreken of een kus te geven op mijn hand. Alleen je aanwezigheid zou de pijn al verzachten. Het was zo eng, want je was er niet. En ik kreeg zo’n onheilspellend gevoel over me, dat ik niet zeker wist of ik je nog weer zou zien.’
‘Dat had ik ook. De enige die ik met deze hele situatie nodig had om me te troosten en te steunen, zodat ik erdoor heen zou komen, was jij. En jij was juist degene waar het allemaal om ging,’fluister ik.
Nick knikt. ‘Sorry.’
‘Je hoeft geen sorry te zeggen, echt niet.’ Ik zoen hem zachtjes en teder.
We zwijgen even. Nicks vingers hebben zich verstrengeld met die van mij. Hij wrijft met zijn duim over mijn handpalm en gaat dan naar de rug van mijn hand.
‘Ik zag onze toekomst langzaam in een zwart gat verdwijnen,’beken ik met een schuldig gezicht. ‘Ik dacht dat alles voorbij was. Dat we nooit meer samen zouden ontbijten. Niet meer samen een film kijken. Dat ik je niet meer kon opvangen na een optreden backstage. Ik bedacht me dat we niet meer samen konden zijn. Terwijl ik dat wel wil. Ik wil voor altijd samen zijn. Samen uit, samen thuis. Samen leven en alles beleven. Misschien trouwen en in een huis samen wonen. Kinderen krijgen en gewoon samen oud worden. Het leven blijven genieten met elkaar en alles wat we hebben.’ Ik glimlach onzeker.
Nick buigt zich naar mij toe. Zijn gezicht blijft op vijf centimeter afstand. ‘Dat is zo lief van je.’ Zijn adem strijkt langs mijn gezicht. Langzaam kust hij me.
‘Dat zou ik ook willen. Heel graag,’fluistert hij met een super lieve glimlach en een trouwe blik.