57. Friends

POV Bill

Ik voelde me opgelucht dat ik Elise een beetje gerust kon stellen over de vrienden en familie die vandaag op bezoek zouden komen. Straks zouden Georg, Gustav en Andreas langskomen. Mijn zolderkamer was vroeger altijd de plek waar we rondhingen, en ik keek ernaar uit om onze goede vriend Andreas weer te zien. Het leek al zo lang geleden dat we hem gezien hadden.
Traditiegetrouw kwam ook de familie langs als we een keertje thuis waren. Omi, enkele tantes en nonkels zouden op bezoek komen. Mama en Gorden was al druk bezig met de voorbereidingen voor vanavond.
Toen Elise en ik de trap afkwamen en de keuken binnenliepen, werden we begroet met de heerlijke geur van verse koffie en versgebakken brood. Mama en Gordon stonden druk in de weer, omringd door potten en pannen, met een warme glimlach op hun gezichten. De ochtendzon sijpelde door het raam, waardoor de keuken een uitnodigende gloed kreeg.
Mama, gehuld in haar favoriete kookschort, begroette ons met een stralende "goedemorgen," en Gordon, bezig met het perfectioneren van de koffie, knikte vriendelijk naar ons. De tafel was al gedekt met een assortiment van vers brood en een scala aan beleg, keurig gerangschikt op schotels. Het zag eruit als een heerlijk ontbijt dat op het punt stond om verorberd te worden.
Elise bood met een vriendelijke glimlach aan om te helpen, haar ogen glinsterend van enthousiasme. Echter, zowel mama als Gordon hielden haar tegen met een zachte "nee." Mama nam Elises bezorgde blik op en verontschuldigde zich: "Sorry Elise, we willen niet dat je vandaag weer naar het ziekenhuis moet." Haar vriendelijke glimlach benadrukte haar oprechte bezorgdheid.
Elise, nog steeds met haar vinger in het verband, keek naar beneden en leek zich verontschuldigend te voelen voor het ongelukje van gisteren. Voordat ze zichzelf verder kon verontschuldigen, onderbrak Tom met een speelse knipoog en een brede glimlach: "Geen zorgen, mama. Bill zal Elise wel bezighouden vandaag."
"Tom!" schreeuwde ik terwijl ik de dichtstbijzijnde keukenhanddoek naar mijn tweelingbroer zwaaide.
Elise, die zichzelf probeerde te verdedigen, zei snel: "Normaal ben ik niet zo onhandig in de keuken, echt waar."
Ik legde mijn hand op haar schouder en keek haar met een geruststellende glimlach aan.
"Elise, maak je alsjeblieft geen zorgen," verzekerde ik haar. "Mama en Gordon hebben alles onder controle. Het belangrijkste is dat je hier bent." Mijn moeder voegde snel toe: "Precies, Elise! We zijn zo blij dat je hier bent bij ons."
Elise gaf een glimlach en zei: "Oké, als jullie zeggen dat het goed is, ga ik even douchen voordat alle gasten hier zijn."
"Zeker," zei ik. "Ik zal met je meegaan om handdoeken te halen." Tom, die al klaarstond om sarcastisch te reageren, mompelde met een grinnik: "Ja, ja..."

Niet veel later arriveerden Andreas, Georg en Gustav. Boven in de chillhoek hadden we de PlayStation al aangezet en waren we druk bezig met gamen. Als ik mijn denkbeeldige shotgun leegschoot op een horde virtuele zombies, richtte Andreas het woord tot me.
"Dus, Bill," begon hij, "ik heb gehoord dat het behoorlijk serieus is tussen jou en Elise?" Ik liet mijn blik kort afdwalen van het scherm om hem te antwoorden. Andreas was een van onze beste vrienden sinds de kleuterklas, maar helaas miste hij het muzikale talent dat nodig was om deel uit te maken van Tokio Hotel.
Ik knikte terwijl Georg een frustrerende vloek slaakte omdat zijn personage in het spel was gesneuveld. "Hmm, ja, best wel." bevestigde ik. Gustav, die op de rand van de zetel zat, voegde eraan toe met een brede grijns op zijn gezicht, "We konden haar in het begin echt niet uitstaan, hè."
"God, nee," begon Georg, "ze was echt onuitstaanbaar, en het leek alsof ze Bill enkel gebruikte voor de roem. Maar sinds ongeveer een week geleden is ze helemaal veranderd. Ze is lief, vriendelijk, grappig, nou ja, totaal anders."
Ik reageerde, zeggende: "Hmm, jullie hebben haar ook niet echt een kans gegeven om haar te leren kennen. De gesprekken die wij alleen hadden..."
Tom onderbrak me met een grijns: "Gesprekken? Haha, ik heb ze vanochtend weer betrapt!"
"Wat?!" riep Georg uit en pauzeerde het spel. "Meen je dat? Haha, Bill, kunnen jullie dan echt niet van elkaar afblijven?"
Andreas keek me vragend aan en ik zei: "Misschien moet je eens leren kloppen voordat je ergens binnenkomt, Tom." Ik was geïrriteerd en de jongens begonnen te lachen.

Even later werd de deur van mijn zolder geopend, en Elise kwam binnen. Haar haren waren nog nat van de douche, maar ze zag er prachtig uit.
Haast onmiddellijk sprong ik op en begroette haar met een glimlach. "Hey, Elise," zei ik terwijl ik naar de jongens wees. "Dit is Andreas. Andreas, ontmoet Elise."
Elise begroette Andreas met een vriendelijke handdruk en zei: "Aangenaam." Andreas reageerde met een glimlach en zei: "Hey, Elise. Ik heb al veel over je gehoord."
Nadat Elise ons allemaal had begroet, viel Gustav op het verband rond haar vinger en vroeg: "Elise, wat is er gebeurd met je vinger?" Tom, de eeuwige grappenmaker, schoot meteen in de lach en zei plagend: "Elise wilde koken." Ik gaf Tom een speelse stomp om hem te laten zwijgen.
Andreas nam het woord en zei met een brede glimlach: "Amai, Bill, jij hebt wel een knappe vriendin uitgekozen." Ik kon het niet laten om te lachen en reageerde met een vleugje trots. "Pas op hé Andreas, ze is mijn vriendin."
Elise antwoordde met een knipoog: "Hey, ik ben van niemand."
Met een ondeugende glimlach in haar ogen, griste Elise de PlayStation-controller uit mijn handen en verkondigde vastberaden: "Zal ik jullie allemaal eens verslaan?" Andreas keek bewonderend en zei: "Wauw, ze is geweldig."