55. McDonald's

POV Elise

We zaten in de auto terug op weg naar het Kaulitz-huis. De sfeer in de auto was ontspannen en gemoedelijk en mijn hartslag begon langzaam weer normaal te worden na het voorval in de keuken. Bill zat dicht tegen me aan, zijn arm om mijn schouder geslagen, alsof hij zichzelf ervan wilde verzekeren dat ik veilig was. Het was alsof hij me op elk moment wilde beschermen, alsof ik breekbaar was na het voorval in de keuken. Ik keek hem even aan en glimlachte zwakjes, mijn manier om hem gerust te stellen.
Ik voelde me schuldig over wat er was gebeurd in de keuken. De lasagne was verpest, en ik had iedereen in paniek gebracht en ik zei zachtjes, "Sorry dat ik de lasagne helemaal verpest heb."
Simone, die voorin zat, wierp een korte blik naar achteren en merkte mijn bezorgdheid op. Ze draaide zich om en glimlachte geruststellend. "Maak je geen zorgen over de lasagne, lieverd" stelde ze me gerust. "Dat is het minste van onze zorgen. Ik ben blij dat het beter met jou gaat." Haar stem was warm en ondersteunend, en ik voelde me meteen meer op mijn gemak.

Toen we thuiskwamen, waren Tom en Gordon in de woonkamer op ons aan het wachten. Tom stond met een brede glimlach op, zijn bruine ogen stralend van blijdschap. Hij gaf me een knuffel die zo stevig was dat ik even moeite had met ademen. "Elise!" riep hij uit. "Je hebt ons goed laten schrikken, ik dacht eigenlijk dat je dood was."
Ik lachte zachtjes en antwoordde, "Zo snel ga je niet dood van een snee in je vinger, Tom."
Gordon, altijd bezorgd als een echte vaderfiguur, vroeg met zorg in zijn stem, "Elise, ben je oké?" Ik knikte geruststellend en glimlachte naar hem. "Ja, ik ben in orde."
Tom onderbrak ons gesprek met een enthousiaste aankondiging. Hij pakte een zak met de herkenbare gele M van McDonald's en haalde een doos tevoorschijn. "Kijk, we hebben McDonald's gehaald!" Bill was duidelijk enthousiast. "McDonald's? Yes, ik heb echt honger!"
Gordon legde uit, "We wisten niet welke burger je wilde, dus hebben we gewoon een Big Mac voor je gekozen. Hopelijk is dat oké?"
Ik knikte en zei, "Dat is perfect, bedankt!"
Het eten van de McDonald's maaltijd was een welkome afleiding na de hele ziekenhuiservaring. De geur van de versgebakken frietjes vulde de kamer, en de hamburgers werden opengescheurd alsof het een speciale traktatie was. Bill kon nauwelijks wachten om zijn tanden in zijn burger te zetten en begon gulzig te eten.
Terwijl we genoten van onze McDonald's maaltijd, praatte Tom vol enthousiasme over zijn rijavontuur naar de drive-in.
Tom zei met een brede glimlach op zijn gezicht: "Weet je, ik mocht eindelijk achter het stuur kruipen en naar de drive-in rijden. Het voelde geweldig! Het was alsof ik eindelijk mijn vrijheid proefde, weet je? Het verkeer was rustig, en het was gewoon geweldig om te rijden."
Simone lachte en gaf Tom een knipoog. "Dat klinkt fantastisch, schat."
Bill, aan de andere kant van de tafel, keek een beetje jaloers terwijl hij zijn hamburger opat. "Wacht even, Tom, hoezo mag jij rijden en ik niet? Ik heb ook een rijbewijs, en ik wil ook naar de drive-in rijden!"
Tom, nog steeds stralend van zijn rijervaring, reageerde met een knipoog: "Tja, misschien volgende keer, Bill. Het was mijn beurt vandaag."
Simone glimlachte bij de broederlijke rivaliteit en zei: "Laten we geen ruzie maken, jongens. "
Bill gromde nog kort, maar liet het daarna los. Ik voelde me na de maaltijd behoorlijk moe worden. Het was tenslotte al 21 uur, en na alle gebeurtenissen in het ziekenhuis was ik uitgeput. Bill merkte mijn vermoeidheid op en stelde voor om al naar boven te gaan om te rusten. Ik verontschuldigde me en liep met hem mee naar boven, naar Bill's zolderkamer.

Bill en ik kwamen de zolderkamer binnen, waar ik met een zucht op het bed plofte. En ik voelde de zachte lakens tegen mijn huid, en een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond. De vermoeidheid van de dag begon eindelijk zijn tol te eisen.
Mijn vinger deed nog steeds behoorlijk zeer, maar de verdoving hield de pijn op afstand. Bill keek bezorgd naar me en vroeg hoe het met mijn vinger ging. Ik keek naar mijn verband en knikte. "Het gaat wel, de verdoving doet zijn werk."
Hij zat naast me op het bed, zijn blik teder en vol zorg. Zijn hand streelde voorzichtig mijn wang, en hij zei zachtjes, "Probeer wat te slapen, lieverd. Je hebt rust nodig na alles wat er is gebeurd."
Ik knikte, en het duurde niet lang voordat ik mezelf liet meedrijven op de golven van vermoeidheid. Bill legde voorzichtig een deken over me heen, en ik voelde me veilig en geborgen naast hem.
Bill glimlachte geruststellend en zei: "Rust maar uit, en als je iets nodig hebt, laat het me weten." Hij gaf me een voorzichtige kus op mijn voorhoofd voordat hij naar zijn bureau liep. Ik probeerde wakker te blijven, maar de vermoeidheid overmande me. Het was nog niet zo laat maar na alle gebeurtenissen in het ziekenhuis was ik uitgeput. Het bed was comfortabel, en langzaam vielen mijn ogen dicht.
Maar net toen ik me wat meer ontspande en mijn ogen half dichtvielen, kwam Tom binnen. Hij liet zich nonchalant in oude bank zakken en keek ons met die bekende grijns aan. "Stoort het je als ik met Bill nog wat PlayStation speel?"
Ik opende mijn ogen en glimlachte zwakjes. "Maakt me niets uit," fluisterde ik. De verdoving en de vermoeidheid zorgden ervoor dat mijn stem nauwelijks hoorbaar was. Ik voelde me vredig terwijl ik in bed lag en luisterde naar de geluiden van de PlayStation en de zachte stemmen van de tweeling die zich in het spel verloren. De geluiden van hun lachen en het spel bereikten me nog even voordat ik wegzakte in een diepe, herstellende slaap, omringd door warmte en veiligheid.