54. Spoed

POV Bill

Het voelde als een zeldzame luxe om weer even thuis te zijn, omringd door de vertrouwde muren van ons ouderlijk huis. Tom en ik zaten in de woonkamer, weer bezig met muziek. De woorden stroomden uit mijn mond terwijl Tom de akkoorden op zijn gitaar vond.
De tekst had ik geschreven tijdens de vele uren in de bus en hotelkamers, en nu vond Tom de perfecte melodie om de woorden tot leven te brengen. Het was altijd spannend wanneer we aan nieuwe muziek werkten, en dit nummer voelde veelbelovend. Misschien zou het wel een nieuwe hit worden.
Deze nieuwe song begon vorm te krijgen, en ik voelde de opwinding borrelen.
"Ik denk dat we iets goeds in handen hebben, Tom," zei ik terwijl hij zijn gitaar stemde. "Dit kan een knaller worden."
Onze moeder stond aan de andere kant van de kamer met de telefoon tegen haar oor. Ze had altijd een speciale band met Omi, onze oma. Haar stem was zacht terwijl ze met haar praatte, en ik kon zien dat ze elke seconde van het gesprek koesterde.
Terwijl we werkten aan de nieuwe song, begon ik af en toe af te dwalen, mijn gedachten afgeleid door de geluiden uit de keuken. Elise was bezig met koken, en de geur van heerlijk eten vulde de lucht. Haar aanwezigheid in ons huis bracht een gevoel van warmte, en ik vond het fijn om haar hier te hebben.
Ik liet mijn notitieblok even rusten en stond op van de bank. "Ik ga even naar Elise." Mompelde ik tegen Tom. Met een nieuwsgierige glimlach liep ik naar de keuken om te zien wat Elise aan het doen was.

Mijn hart sloeg over toen ik Elise daar zag staan, met een bebloede vinger en haar gezicht lijkbleek. De paniek greep me bij de keel terwijl ik naar haar toe rende, wetende dat ze op het punt stond flauw te vallen. Ik kon haar nog net opvangen voordat ze op de grond zou belanden. Haar ogen draaiden weg en ze leek het bewustzijn te verliezen. Ik riep om hulp, in de hoop dat iemand ons snel te hulp zou schieten.
Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik Elise in mijn armen hield, en het bloed van haar gewonde vinger leek een eindeloze stroom. Ik voelde de paniek opkomen, hopend dat ze snel weer bij bewustzijn zou komen.
"Elise," fluisterde ik terwijl ik haar zachtjes heen en weer wiegde. "Elise, word alsjeblieft wakker," smeekte ik haar, bezorgdheid duidelijk in mijn stem. Ik probeerde haar zachtjes te schudden en wreef met mijn duim over haar wang. "Kom op, Elise, blijf bij me." Het bloed druppelde langzaam van haar vinger op de grond, en ik maakte me steeds meer zorgen over haar.
Tom en mijn moeder kwamen binnenrennen, geschrokken door de situatie. Mijn moeder, altijd de kalme en verstandige van ons, stelde meteen vast dat Elise medische hulp nodig had. "We moeten haar onmiddellijk naar de spoed brengen," zei ze, terwijl ze duidelijk de ernst van de situatie inzag.
In een flits tilde ik Elise op, haar lichaam voelde zwak en licht aan in mijn armen. Haar bleke gezicht rustte tegen mijn borst terwijl ik gehaast naar de deur liep. Ik voelde me overweldigd door zorg en angst, en al mijn gedachten waren gericht op het redden van Elise. Samen met mijn moeder haastte ik me naar de auto, klaar om Elise naar medische hulp te brengen. Ik ging op de achterbank zitten en hield Elise stevig vast. Het leek een eeuwigheid te duren voordat we het ziekenhuis bereikten, maar we hadden geen tijd te verliezen.
"Elise, word alsjeblieft wakker." Bleef ik in de auto proberen. Haar ogen openden zich langzaam, en ze keek verward om zich heen. Ik glimlachte opgelucht en hield haar voorzichtig vast.
"Elise, blijf bij ons," zei ik zachtjes. "Je bent flauwgevallen, maar het komt goed."


In het ziekenhuis aangekomen, werden we onmiddellijk ontvangen door de verpleegsters en het medisch personeel.
Elise werd voorzichtig op een brancard gelegd en naar de spoedafdeling gebracht. Ik snelde achter haar aan, mijn bezorgdheid groeide met elke seconde.
De felle TL-verlichting en de steriele geur van het ziekenhuis vulden de lucht. Witte jassen en haastige verplegers renden heen en weer. Elise werd naar een kleine onderzoekskamer geleid. Ze lag bleek op de brancard en hield haar hand omhoog, waar het bloed nog steeds zachtjes uit haar vinger druppelde.
De verpleegster inspecteerde haar vinger terwijl ze met zachte handen het bloed voorzichtig wegwiste. Ik stond aan haar zijde, bezorgd en machteloos.
Een arts kwam snel de kamer binnen en begroette ons. Hij onderzocht de snee zorgvuldig en besloot dat deze gehecht moest worden. Elise knikte met een moeilijk gezicht en probeerde te glimlachen om me gerust te stellen.
Terwijl Elise zich klaarmaakte voor de procedure, stelde de verpleegster vragen over haar medische geschiedenis en allergieën.
De arts verdoofde de omgeving van de wond om de pijn te minimaliseren. Elise hield mijn hand krachtig vast terwijl de dokter met precisie en voorzichtigheid de hechtingen plaatste. Ik probeerde haar af te leiden door met haar te praten, over onbenullige dingen, over onze muziek, over alles behalve de pijn die ze voelde.
Na een paar minuten was het gedaan, en de arts zorgde ervoor dat de wond goed was verbonden.
Met een kalme en geruststellende stem zei de dokter: "De wond zal waarschijnlijk genezen met een litteken, maar maak je geen zorgen, het zal met de tijd vervagen en minder opvallend worden. Zorg ervoor dat je de nazorginstructies opvolgt en de wond schoon houdt. Mocht je nog vragen hebben of problemen ervaren, aarzel dan niet om contact op te nemen."
Elise kreeg een verband om haar vinger, en ik hielp haar voorzichtig rechtop te zitten. Ze voelde zich duidelijk nog zwak, maar ze gaf me een zwakke glimlach en knikte om aan te geven dat het wel ging.
"Kan ze nog optreden met die vinger" vroeg ik "Ja, dat zal wel lukken maar de eerste dagen moet ze zeker nog voorzichtig zijn."
Na de procedure gaven de verplegers ons enkele instructies voor de verzorging ervan. Elise was nog steeds een beetje bleek, maar ik was opgelucht dat het letsel niet ernstiger was.
Na de behandeling werden we naar een andere kamer gebracht, waar Elise kon uitrusten en herstellen.
De verpleegster kwam binnen om te vertellen dat we het ziekenhuis mochten verlaten. Ze leek verrast en keek me aan met enige verbazing. "Zijn jullie gisteren langs geweest bij Ariana?" vroeg ze. "De vrouw was helemaal overstuur nadat ze bezoek heeft gehad van een jongen en een meisje." Haar ogen schoten heen en weer tussen Elise en mij, alsof ze probeerde te achterhalen wie we echt waren.
Ik reageerde snel, "Nee, we waren gisteren niet hier. We hadden een optreden en konden onmogelijk langskomen." Ik hoopte dat mijn stem niet trilde terwijl ik loog.
De verpleegster leek even te aarzelen, maar herstelde zich toen. "Natuurlijk, jij bent Bill Kaulitz," zei ze terwijl ze een stuk papier en een pen pakte. "Mag ik alsjeblieft een handtekening voor mijn dochters?" Ik knikte en schreef een snelle handtekening op het papier, terwijl mijn moeder me verbaasd aankeek.
Toen de verpleegster vertrok, wierp mijn moeder me een vragende blik toe. "Wat had dat te betekenen?" vroeg ze, duidelijk in de war.
Ik wuifde het weg met een glimlach en antwoordde, "Niets, mam. Ze heeft zich duidelijk vergist." Het laatste wat ik wilde was dat mijn moeder zich zorgen zou maken of vragen zou stellen over de gebeurtenissen van gisteren. Er was al genoeg onrust geweest.