53. Gewond

De huistelefoon in de woonkamer begon te rinkelen. Simone verontschuldigde zich en haastte zich om de telefoon te beantwoorden, dus besloot ik om te beginnen ik met het bereiden van de lasagne.
De keuken was ondertussen gevuld met de heerlijke geur van verse kruiden en groenten. Simone had net alle ingrediënten netjes op het aanrecht uitgestald, en ik keek ernaar terwijl ik mijn plan van aanpak overwoog. Dit was al lang geleden dat ik voor iemand anders dan mijn moeder had gekookt, en ik wilde dat alles perfect zou zijn.
Ik begon met het snijden van de groenten: sappige rode tomaten, romige champignons. De messen gleden soepel door de groenten, en ik voelde me volledig in mijn element. De herinneringen aan de gezellige avonden waarop ik met mijn moeder in de keuken stond, kwamen boven. Ze leerde me de kunst van het koken en hoe belangrijk het was om liefde en zorg in elk gerecht te stoppen. Ik glimlachte terwijl ik de groenten opzij schoof en begon aan de saus.
In een grote pan verwarmde ik olijfolie en voegde ik fijngehakte knoflook en uien toe. De keuken vulde zich met de geur van gebakken knoflook, wat me altijd deed denken aan de warmte en gezelligheid van thuis. Toen de uien glazig waren geworden, voegde ik de tomaten en een handvol kruiden toe: basilicum, oregano en tijm. De saus begon te pruttelen en de aroma's vermengden zich tot een heerlijk geheel. Daarna begon ik met het bereiden van de bechamelsaus. De boter smolt langzaam in de pan terwijl ik bloem toevoegde en roerde tot het een gouden kleur had. Voorzichtig schonk ik de melk erbij, onder voortdurend roeren om klontjes te voorkomen. De saus begon te verdikken en vulde de keuken met een romige geur.
Terwijl de saus sudderde, kookte ik de lasagnebladen in een grote pot met kokend water. Ze werden zacht en glibberig onder mijn vingers terwijl ik ze voorzichtig uitspreidde op een schone theedoek om te drogen. Ik hield van de textuur van vers gekookte lasagnebladen - ze zouden de lasagne straks perfect maken.
Toen de saus klaar was, begon ik met het samenstellen van de lasagne. Ik spreidde een dun laagje saus uit op de bodem van een grote ovenschaal en legde daar voorzichtig de eerste laag lasagnebladen bovenop. Daarbovenop kwamen champignons en plakjes mozzarella. De geur was onweerstaanbaar, en ik kon nauwelijks wachten tot het gerecht uit de oven kwam. Op dat moment besefte ik dat ik de knapperige courgette vergeten was.
Ik pakte de verse courgette die we gekocht hadden uit de koelkast en besloot deze alvast te snijden. Dit mocht echt niet ontbreken in mijn lasagne. Eerst waste ik de courgette grondig af, pakte een propere snijplank en vond een scherp mes in de keukenkast. Terwijl ik bezig was met het snijden, kon ik op de achtergrond nog steeds Tom's gitaar horen en Bill die zong op de akkoorden. Het was duidelijk dat ze aan het werken waren aan een nieuw nummer, en ik kon in sommige stukjes het lied "Automatic" herkennen. Ik neuriede zachtjes mee met de muziek terwijl ik me concentreerde op het snijden.

Maar voor ik het doorhad, voelde ik een scherpe pijn in mijn vinger en zag ik druppels bloed op de snijplank vallen. Ik had mezelf per ongeluk gesneden tijdens het snijden van de courgette. Met een zachte vloek trok ik mijn hand terug en bekeek de snee. Het bloed druppelde nog steeds uit mijn vinger, en ik besefte dat dit een diepe snee was. Ik pakte snel een keukenpapiertje om de bloeding te stelpen en probeerde de wond te verzorgen. Het deed behoorlijk pijn, maar ik wilde geen onnodige aandacht trekken, vooral niet terwijl de jongens aan het werk waren in de woonkamer. De muziek had me zo afgeleid dat ik niet eens besefte dat ik niet voorzichtig genoeg was geweest met het mes.
Terwijl ik probeerde de bloeding van mijn vinger te stoppen, merkte ik dat het bloed alleen maar erger werd, en het begon eruit te spuiten. Mijn hart begon sneller te kloppen van paniek terwijl ik snel naar de wasbak ging om mijn vinger onder stromend water te houden. Terwijl het bloed wegspoelde, keek ik om me heen en mijn blik viel op de kalender die aan de muur hing, en tot mijn schrik zag ik dat het 2 juni 2007 was. Precies dezelfde datum als die in mijn eigen wereld, toen ik mezelf in mijn vinger sneed. Het voelde als een sinistere herinnering, en het feit dat de gebeurtenissen zich leken te herhalen, maakte me licht in mijn hoofd. Ik voelde mezelf wegzakken, mijn zicht werd wazig, en de wereld om me heen leek te vervagen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand?