49. Mama Kaulitz

Ik kwam uit mijn kleedkamer toen ik stemmen in de gang hoorde. Ik was nieuwsgierig wie er allemaal stond en besloot een kijkje te nemen. Is er nog een meet and greet met de jongens na de show? vroeg ik me af.
Ik stak mijn hoofd uit mijn deur en zag een groepje mensen rond de deur van de kleedkamer van Tokio Hotel staan. Het waren allemaal wat 'oudere' mensen, en ik besefte al snel dat het de ouders van de jongens moesten zijn. De jongens kwamen ook naar buiten en begroetten hun ouders met knuffels en glimlachen.
De prachtige vrouw met korte blonde haren was duidelijk de moeder van Tom en Bill, en ik kon haar vriendelijkheid en warmte voelen toen ze haar zoons begroette. Ze pakte Tom en Bill tegelijk vast en de jongens noemde haar 'mama'. Het was duidelijk dat er een sterke band was tussen hen.
Plots zag Tom mij staan in de deur van mijn kleedkamer en riep naar mij, "Oh, daar is Elise!", en ik voelde me een beetje zenuwachtig terwijl ik naar de vrouw stapte en mezelf voorstelde als Elise. Haar ogen straalden vriendelijkheid uit, en ze glimlachte terwijl ze me begroette. "Elise, wat een genoegen om je te ontmoeten," zei ze met een warme stem. "Ik ben Simone, de moeder van Tom en Bill. En dit is Gorden, mijn man." Ze wees naar een vriendelijke man die naast haar stond.
Ik schudde Gorden zijn hand en glimlachte nerveus. "Het is leuk om jullie te ontmoeten," zei ik.
Tom en Bill begonnen meteen een discussie over wie er naar huis mocht rijden. Ze hadden duidelijk een kinderlijke rivaliteit als het ging om wie er achter het stuur mocht zitten. Maar Simone greep in en zei streng: "Gordon zal rijden, jongens. Jullie zijn allemaal veel te moe, en het is al laat."
De tweeling keek een beetje mokkend naar elkaar, maar uiteindelijk gaven ze toe aan de wijsheid van hun moeder.
Bill sloeg een arm om me heen en glimlachte. "Oke, mama, jij hebt gewonnen," zei hij met een knipoog naar zijn moeder. Tom lachte en zei: "Volgende keer dan."
Simone gaf haar jongens een knuffel en liet ze weten hoe trots ze op hen was. Het was duidelijk dat ze een sterke band hadden met hun ouders, ondanks hun hectische rocksterrenleven.

In de auto zat Gordon achter het stuur met Simone naast hem, terwijl ik tussen de tweeling op de achterbank zat. De eerste paar minuten waren ze enorm enthousiast aan het vertellen over de avonturen die ze hadden meegemaakt tijdens de tour. Ze deelden grappige anekdotes, herinneringen aan de shows, en de interacties met fans. Maar na een paar minuten begonnen ze te kibbelen, zoals alleen broers dat kunnen.
Tom rolde met zijn ogen en zei, "Bill denkt altijd dat hij alles beter weet. Hij is de perfectionist in de band, maar soms overdrijft hij gewoon."
Bill, lachend, reageerde met, "Nou, jij doet alles altijd op het laatste moment, Tom. Je leeft op de rand van chaos."
Tom schudde zijn hoofd en wees naar Bill, "En jij bent veel te serieus, broer. Je moet wat meer plezier hebben."
Terwijl ze elkaar plaagden en kleine pesterijen uitwisselden, keek Simone me aan en vroeg met een glimlach, "Hoe hou je het vol met die twee, Elise?"
Ik lachte zachtjes en antwoordde, "Ze zijn geweldig, Simone. Ja, ze mogen dan wel kibbelen, maar hun band is onbreekbaar. En ze zorgen ervoor dat het nooit saai is."
Gordon lachte vanachter het stuur en zei, "Dat is de juiste instelling, Elise. Je moet een sterke vrouw zijn om met deze twee draken om te gaan."
"Gordon" klaagde Tom.
Simone knikte en keek trots naar haar zonen. "Dat is waar, ze zijn elkaars beste vrienden, zelfs als ze elkaar af en toe in de haren vliegen. Het is goed om te zien dat ze zo'n sterke band hebben."
Gordon grinnikte en zei, "Dat hoort erbij. Maar uiteindelijk zijn ze onafscheidelijk. Ze kunnen niet zonder elkaar."
Terwijl de tweeling verder kibbelde over wie de beste hamburgers in de stad maakte, zakten ze uiteindelijk in hun stoelen en leunden ze vermoeid tegen het raam aan.

Het was een lange dag geweest, en na iets langer dan een half uur rijden, kwamen we aan in een rustige, sfeervolle straat. Het bescheiden huis stond in een vredige buurt, ver weg van de drukte van de stad. De straat was stil en de nacht viel langzaam over de buurt.
We stapten uit de auto, onze koffers in de hand, en betraden het huis. De tour had zijn tol geëist, en we verlangden naar niets anders dan wat rust.
Het huis was stil en vredig, een welkome afwisseling van de chaos en drukte die de tour met zich meebracht. Het interieur was eenvoudig, met herinneringen aan de tweelingbroers die hier opgroeiden en hun muzikale ambities vormden. Er hing een warme sfeer.
We wensten elkaar een goede nacht en begaven ons naar de slaapkamers.
Op de eerste verdieping van het huis klonk Tom's stem nog even, terwijl hij zijn slaapkamer bereikte en "Tot morgen!" riep voordat hij de deur achter zich sloot. Bill wees met een subtiele beweging naar de verdieping erboven, waar zijn slaapkamer zich bevond. We klommen nog een trap op en bereikten de zolder, die was omgebouwd tot een knusse kamer voor Bill.
De kamer straalde een rustieke charme uit, met een schuin dak en houten balken die het plafond sierden. Er stond een comfortabel tweepersoonsbed, bedekt met zachte dekens en kussens die uitnodigend op ons wachtten. Iets verder van het bed stond een oud, versleten bankstel met een televisie.
Bill liet zich met een zucht van opluchting op het bed vallen en wreef vermoeid over zijn gezicht. "Ik kan echt niet meer," mompelde hij, terwijl zijn bruine ogen vermoeid, maar tevreden, naar me keken. Langzaam kroop ik naast hem op het zalige bed, voelend hoe mijn lichaam zich ontspande na een lange dag vol emoties. "Slaapwel, lieve Elise." fluisterde hij.
Ik glimlachte naar hem, wetende dat we allebei snakten naar een goede nachtrust. Ik antwoordde zacht, "Slaapwel, Bill,"
De warmte van zijn nabijheid en het vooruitzicht op een goede nachtrust brachten me snel in een diepe en vredige slaap.