47. Paul & David

Bas keek me begripvol aan en sprak met geruststellende woorden. "Elise, je moet je niets aantrekken van de roddels die rondgaan. Mensen willen altijd sensatie, maar jij weet wat er echt gebeurd is."
De herinnering aan dat nare eindbal op school flitste door mijn gedachten. Iedereen staarde de volgende dag op school naar me en lachte me uit omdat Mathias me had gebruikt voor een weddenschap. Maar ik schudde die nare herinnering van me af en knikte naar Bas. "Je hebt gelijk, Bas. Ik moet me er niet te veel van aantrekken."
Op dat moment merkten we de assistent op bij de deuropening van de kleedkamer. Hij stond daar met gebogen hoofd en klopte zachtjes op de deur. Bas en ik keken hem afwachtend aan, en ik voelde een mix van nieuwsgierigheid en irritatie over zijn aanwezigheid. Wat wilde hij nu?
De assistent leek nerveus, en zijn woorden kwamen aarzelend over terwijl hij zich verontschuldigde, "Het spijt me, echt waar. Het was nooit de bedoeling dat dit zou gebeuren. Ik heb het alleen aan Sonja van de make-up verteld, en nu lijkt het erop dat iedereen op de hoogte is. Het spijt me zo."
Terwijl ik naar hem staarde, realiseerde ik me dat dit helemaal niet zijn bedoeling was geweest. Het was een ongelukkig misverstand dat was uitgegroeid tot een veel groter probleem dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Bas doorbrak de stilte en vroeg, "Waarom heb je de feiten verdraaid?"
De assistent leek opgelucht dat hij de kans kreeg om uit te leggen. "Ik heb nooit gezegd dat Bill en Elise eeeuh intiem waren," verdedigde hij zichzelf. "Maar toen ik het incident aan Sonja vertelde, is het verhaal blijkbaar een eigen leven gaan leiden. Mensen hebben de verkeerde conclusies getrokken."
Ik knikte begrijpend, blij dat de assistent probeerde de situatie recht te zetten. "Laten we hopen dat de buitenwereld dit niet te weten komt," zei ik met een zucht van opluchting.
De assistent knikte instemmend. "Iedereen die hier werkt, heeft een geheimhoudingsplicht moeten ondertekenen. We hadden niet verwacht dat dit zou gebeuren. Het spijt me echt Elise, en ik hoop dat ik niet ontslagen word. Ik heb deze baan echt nodig."
Ik glimlachte bemoedigend naar de assistent en stelde hem gerust, "Natuurlijk laten we je niet ontslaan, maar dit moet een goede les voor je zijn. Wees voorzichtig met wat je zegt en wie je vertrouwt."
De assistent leek meer ontspannen en bedankte ons voor ons begrip. Hij vertrok met een gevoel van opluchting, hopend dat hij een dergelijke fout nooit meer zou maken.

Na ons gesprek met de assistent was ik nog steeds een beetje van slag toen Paul plotseling de kleedkamer binnenkwam. Mijn hart sloeg over, want ik had Paul of David nu wel echt het liefst vermeden.
"Hier zijn jullie," begon Paul, zijn toon zakelijk en onverbiddelijk. "Jullie moeten het geheimhoudingsdocument van de advocaten van Tokio Hotel ondertekenen."
Ik voelde de druk van de situatie op me wegen, maar Bas was de eerste die reageerde. "Paul, we zouden sowieso niets zeggen. We willen gewoon ons werk doen en dit allemaal achter ons laten."
Paul legde de papieren op de tafel in de kleedkamer en wees op de lijnen waar we onze handtekeningen moesten zetten. "Het is een formaliteit, Bas. Dit zal ons alleen maar beschermen. Tekenen jullie alsjeblieft."
Ik zuchtte. "Elise" vervolgde Paul, "Dit document is een extra veiligheidsmaatregel. We willen ervoor zorgen dat dit voorval geen verdere negatieve gevolgen heeft voor onze tour en jullie carrières."
Zonder aarzeling pakte Bas een pen en zette zijn handtekening op de lijn. Hij keek me aan en knikte geruststellend, waarna ik dezelfde handeling verrichtte. Paul nam de ondertekende documenten aan en gaf een kort knikje.
"Goed," zei hij. "Dit zou de zaak moeten afhandelen. Ik verwacht geen verdere problemen, begrepen?"
Bas knikte en antwoordde, "We begrijpen het, Paul. Dit was een misverstand, en we willen gewoon verder met de muziek."
Met de documenten ondertekend, voelde ik een zekere opluchting. Ik hoopte oprecht dat het probleem van de roddel nu echt was opgelost.
Bas merkte mijn opluchting en glimlachte naar me. "Het komt goed, Elise. We laten dit achter ons en richten ons op de toekomst."
Eventjes later fluisterde Bas zonder dat Paul het kon horen, "De andere Elise zou die jongen waarschijnlijk hebben ontslagen. Goed gedaan."
Ik glimlachte terug naar Bas, omdat ik maar al te goed besefte hoe belangrijk een baan was, vooral als je niet veel geld had. Het voelde goed om de assistent niet in de problemen te brengen.
Maar tot mijn grote schrik stond ineens David in de kleedkamer. Mijn hartslag versnelde, en ik voelde me meteen gespannen. Hij keek verbaasd naar ons en vroeg, "Wat doen jullie allemaal hier?"
Paul keek naar David en antwoordde, "Ze waren gewoon de geheimhoudingsovereenkomst aan het ondertekenen, David. Alles is geregeld."
David keek mij ernstig aan en zei, "Ja Elise, laten we ervoor zorgen dat zoiets niet meer gebeurt, oké?"
Ik voelde me opnieuw rood kleuren, maar had geen zin om mezelf opnieuw te moeten verdedigen. Terwijl ik worstelde met mijn gêne, zag ik David knikken naar Bas. David vroeg vervolgens, "Wat doen jullie eigenlijk in de kleedkamer van Tokio Hotel? Jullie hebben toch ook een eigen kleedkamer?"
Ik haalde diep adem en antwoordde, "Ik wacht op Bill."
David leek even na te denken. "Heb jij al een gesprek gehad met Paul?" vroeg hij.
Ik antwoordde meteen, "Ja," om te voorkomen dat David verder zou doorvragen. Ik merkte op dat Paul de documenten aan David overhandigde. David keek de papieren door en knikte uiteindelijk goedkeurend. "Goed, laten we er dan voor zorgen dat dit hoofdstuk afgesloten is. Ik verwacht dat jullie je volledig inzetten voor de rest van de tour. We hebben grote verwachtingen van jullie, en we willen dat de fans een geweldige show krijgen."
Daarna richtte David zijn aandacht op Bas en zei, "jouw optreden zit erop. We hebben twee dagen vrij. Je mag vertrekken." Ik wilde niet alleen achterblijven met die twee en nog meer moeten aanhoren over wat ik met Bill moest doen. Ik keek een beetje wanhopig naar Bas, die gelukkig begreep dat ik niet alleen wilde blijven.
"Ja," antwoordde Bas, "ik ga richting huis vertrekken. Elise, kom je nog mee voor een sigaret te roken?"
"Natuurlijk, Bas," zei ik dankbaar. Samen verlieten we de kleedkamer. De frisse lucht buiten zou welkom zijn.