45. Verleiden of weerstaan?

Terwijl ik samen met de assistent op weg was naar styling en make-up, verontschuldigde hij zich nogmaals voor het onverwachte binnenvallen in mijn kleedkamer. Ik stelde hem gerust en zei: "Maak je geen zorgen, het is oké. Het was gewoon een beetje... ongelukkig getimed."
De assistent knikte dankbaar voor mijn begrip, en we vervolgden onze weg naar de make-upruimte.
Terwijl de visagiste en stylist bezig waren met mijn haar en make-up, vlogen mijn gedachten alle kanten op. Het intieme moment met Bill in mijn kleedkamer spookte nog steeds door mijn hoofd, en ik voelde de opwinding en verleiding die daarbij hoorden. Mijn hartslag versnelde bij de herinnering aan zijn aanraking, de warmte van zijn lichaam tegen het mijne, en het zachte kusje in mijn nek. Ik voelde de tintelingen nog steeds op mijn huid. De aantrekkingskracht tussen ons was onmiskenbaar, en het was moeilijk om mijn gedachten volledig op het optreden te richten.
Terwijl ik me probeerde te concentreren op mijn spiegelbeeld, besefte ik dat ik niet in de verleiding mocht komen.
Maar toch was er enerzijds Bill, met zijn betoverende bruine ogen en de manier waarop hij me aankeek alsof ik de enige persoon op de wereld was. Ik voelde de verleiding om mezelf te verliezen in zijn armen. Maar ik wist dat ik niet kon toegeven aan die verleiding, omdat ik terug moest naar mijn wereld, en het kussen van Bill zou het alleen maar moeilijker maken.
Anderzijds was er ook het besef dat Bill al een vriendin had in deze realiteit. Hij was denk ik gelukkig met die andere Elise, en ik mocht niet de persoon zijn die hun relatie zou verstoren. Het zou oneerlijk zijn om Bill te kussen terwijl hij al iemand anders had, en ik wilde niet degene zijn die diepere wonden sloeg.
En toch bleef het moeilijk om er niet aan toe te geven, vooral omdat ik diep vanbinnen wist dat ik me tot hem aangetrokken voelde op een manier die ik zelf nauwelijks kon bevatten.
Maar er waren nog zoveel redenen waarom ik de verleiding moest weerstaan. Dan was ook nog de kwestie van mijn eigen hart. Ik wilde mezelf niet opnieuw blootstellen aan de pijn van een gebroken hart. Het was een les die ik in mijn eigen wereld had geleerd en die ik niet wilde herhalen.
Met elke penseelstreek en elke veeg van mijn make-up probeerde ik mezelf te overtuigen dat ik professioneel en terughoudend moest blijven. Ik kon niet toestaan dat mijn verlangen naar Bill de bovenhand kreeg, want ik wist dat het niet eerlijk was tegenover hem, noch tegenover Elise, noch tegenover mezelf.
Toch, ondanks mijn vastberadenheid, kon ik de herinneringen aan Bill niet uit mijn hoofd zetten, en ik wist dat ik op mijn hoede moest blijven, vooral als ik bij hem in de buurt was.
De stylist en de visagist keken me vragend aan, omdat ik in gedachten verzonken was. Ik glimlachte naar hen, bedankte hen voor hun werk en stond op om me klaar te maken voor het optreden. Terwijl ik me naar het podium begaf, stelde ik mezelf gerust met de gedachte dat het behouden van mijn eigen grenzen en verantwoordelijkheden de juiste keuze was. Wat er ook gebeurde, ik moest sterk blijven en mijn focus behouden op de zaken die er echt toe deden. Het was de enige manier om mijn weg terug te vinden naar mijn eigen wereld en mijn moeder te helpen.

De show was een groot succes, en Bas en ik hadden alles gegeven op het podium. We waren buiten adem en voelden de adrenaline nog door onze aderen stromen terwijl we van het podium afgingen. Terwijl we richting de kleedkamers liepen, merkten we dat leden van de crew met elkaar fluisterden en soms lachten. Het voelde ongemakkelijk, alsof er iets aan de hand was dat wij niet begrepen.
Nieuwsgierig en een beetje bezorgd wendde ik me tot Bas, die naast me liep. "Heb je enig idee wat er aan de hand is?" vroeg ik hem, mijn stem een beetje gespannen.
Bas haalde zijn schouders op, een frons op zijn gezicht. "Eerlijk gezegd niet, Elise. Het lijkt erop dat er iets speelt, maar ik weet niet wat."
Zachtjes fluisterde ik naar Bas, "Zouden ze weten dat ik niet de echte Elise ben?" Bas schudde zijn hoofd en zei, "Ik heb niets gezegd, en ik denk dat Bill dat ook niet zal doen. We houden je geheim veilig."
Het mysterieuze gedrag van de crew liet me met een ongemakkelijk gevoel achter, en ik kon niet anders dan me afvragen waarom ze zo reageerden. Had er iets tijdens de show plaatsgevonden dat ik niet had opgemerkt? Misschien een onbedoelde fout? Of was er iets anders aan de hand waar ik niets van wist?
Toen we onze kleedkamer bereikten, zagen we Georg lachend aan de Tokio Hotel deur staan. Zijn vrolijke humeur was aanstekelijk, en ik vroeg me af of hij iets te maken had met het mysterieuze gedrag van de crew.
"Hey, mogen wij meelachen?" vroeg Bas met een grijns op zijn gezicht, terwijl Georg nog steeds in lachen uitbarstte. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was waar ik geen weet van had.
Toen kwam Bill uit zijn kleedkamer, en was zijn gezicht bloedserieus. "Kun je stoppen met lachen?" snauwde Bill, en Georg probeerde zijn lachen in te houden. "Hoe was je nummertje met Bill in de kleedkamer?" proestte Georg het daarna uit.
De blos op mijn wangen werd dieprood, en ik voelde me tot in mijn kern vernederd. Georg leek duidelijk te verwijzen naar dat incidentje in de kleedkamer, waar de assistent Bill en mij samen had aangetroffen. Het was overduidelijk dat iedereen dacht dat er iets intiems tussen ons gaande was en dat we betrapt waren.
De gedachte dat de hele crew, en zelfs de andere bandleden, dit over mij en Bill zouden denken, vulde me met schaamte. De tranen prikten achter mijn ogen en ik had geen idee hoe ik deze ongemakkelijke situatie moest aanpakken.
Bas merkte meteen dat er iets niet klopte en vroeg met bezorgdheid in zijn stem: "Wat is er aan de hand?" Ik hapte naar adem, probeerde de brok in mijn keel weg te slikken, en worstelde met de woorden om dit uit te leggen zonder mezelf nog meer in verlegenheid te brengen.
Maar voordat ik kon antwoorden, ging Bill verder met een strenge uitdrukking op zijn gezicht. "Het is niet grappig, jongens. Stop met deze onzin en bereid je voor op het optreden."
Georg antwoordde, "Bill en Elise waren aan het vrijen toen de assistent haar kwam halen, en heeft het rond verteld." Bill keek geërgerd naar Georg en zei, "Georg, genoeg nu!" Plots stond mijn manager, Paul, bij ons, zijn gezicht uitdrukkingsloos en zakelijk. Hij keek me aan en beval: "Elise, meekomen," terwijl hij al wegdraaide om terug naar mijn kleedkamer te gaan. Bill keek me met medelijden aan, maar ik had geen keuze dan gehoorzamen. Ik volgde mijn manager, hopend dat dit incident geen al te grote gevolgen zou hebben voor de rest van de tour.