Little Dresses and Taylor

Hoe erg kunnen dingen komen ,dat je het meisje in de spiegel niet meer kan aanzien. Dat de ogen die je aanstaren vanaf de andere kant, niet de gene zijn die je wil zien. Een vaag beeld van iets wat nooit perfect zou zijn.
“Wat doe je daar allemaal?” vroeg zijn stem spottend, aan de andere kant van het gordijn. Ik probeerde mezelf te herinneren waarom ik hem had meegenomen om te shoppen. Buiten het feit dat ik niemand anders had, was hij ook de enige die eerlijk tegen me zou zijn over kleren die ik kocht. Ik streek de stof recht langs mijn lichaam en schoof het gordijn weg. Het bloemen jurkje was veel te kort, was paars gekleurd en had een prachtig lint dat zich in een strik bond op m’n rug.
Nog een reden, een reden waar ik nooit aan zou toegeven. Misschien hoopte ik wel dat hij het mooi zou vinden, mij mooi zou vinden. Hij hing half in de sofa tegenover de paskamer, zijn vaste grijns op zijn gezicht geschroefd en zijn ogen ieder deeltje bestuderend. Hij vernauwde zijn ogen en perste zijn lippen tot een harde bedachtzame lijn.
“En…”
Met een soepele beweging van zijn vinger gaf hij weer dat ik moest rond draaien. Ik lachte en spinde op een voet om mijn middel, raakte uit ballans en viel bijna omver. Hij schoot naar voor en ving me op, zijn armen stevig om m’n middel, om zeker te weten dat ik niet zou flauwvallen. Hij had alle goede kwaliteiten waar een meisje kon van dromen, maar sommige dingen aan hem waren zo fantastisch dat hij me van m’n stuk bracht. Zijn lach, zijn ogen en zijn buik!
“Gaat het weer?”lachte hij.
Ik knikte verdwaasd en probeerde terug recht te staan. Hij hield zijn handen stevig op zijn plek, gewoon om zeker te zijn.
“Is hij goed of niet?”
“Perfect,” zijn adem streelde langs m’n gezicht, liet me weer duizelen en naar adem happen.
Ik glimlachte zwak en liep snel terug naar de paskamer.
“Taylor?”
“Mhhhmm?”
“Ik vroeg me af…”
Ik ging het vragen, niets zou me stoppen. Ik mocht mijn beste vriend vragen naar het schoolfeest toch? Daar was helemaal niets fout mee, geen bijbedoelingen.
“Ga je naar het schoolfeest?”
M’n stem hakkelde en de woorden leken te blijven steken in mijn keel. Hij reageerde niet, het was compleet stil aan de andere kant. Ik stak mijn hoofd door het gordijn,”Taylor…”
Zijn ogen zaten vast gesloten op het meisje in de verte. Sara Hicks.
“TAYLOR!” schreeuwde ik. Hij schrok op uit zijn staar en keek me verbaasd aan.
“Hé, Lotte, denk je dat het oké zou zijn als ik Sara meevroeg naar het schoolfeest?”
Mijn hart leek even te stoppen met slaan, al wist ik niet waarom.
“Ja, Sara. Nee, helemaal niet…”
Zijn glimlach werd breder, maar fronste bijna onmiddellijk terug bij het zien van m’n blik.
“Wat wou jij vragen?”
Ik trok mijn voorhoofd recht en probeerde naar hem te glimlachen,”Wil je me helpen met de strik los te doen…”
Hij knikte en glimlachte. Heel voorzichtig, proberend me zo weinig mogelijk aan te raken maakte hij de strik los op mijn rug.
“Bedankt,” mompelde ik zacht. Hij drukte een kus op mijn wang en ging naar Sara, liet me achter in de pijn van m’n gedachten die ik niet kon verklaren. Ik had hem kunnen zeggen dat ik met hem wou gaan, als ik niet zo verdomd trots was geweest. Ik haatte het als mensen mijn zwakke kant zagen, niet het meisje zagen die alles aan kon. Nooit zagen ze me huilen, niemand, ik zette een glimlach op m’n gezicht en was terug Lotte. Maar als de lucht donker kleurde en de straat lichten gingen aan was ik niet meer dat meisje. Ik verschool me onder een masker en als ik alleen was dan ging het af en vertoonde mijn ogen enkel de pijn die door brandde vanuit het diepste van m’n hart. Ik kon niet kijken hoe hij daar bij haar stond en toch deed ik het, gewoon om zeker te zijn dat ze zijn hart niet brak. Ik was zijn beste vriendin, het was mijn taak hem te beschermen en omgekeerd.
Ik volgde haar gedaante tot aan de deur winkel en ze was weg. Hij keerde zich naar me om grijnsde, op een manier die m’n hart enkel meer brak.
“Ze zei ‘ja’” grijnsde hij.
Ik knikte, gewoon om toch een antwoord te geven.
“Met wie ga jij?”
“Ik ga met… euhm Kimey”
“Is ze terug in de stad?” vroeg hij verbaasd.
“Ja, ze komt terug, heb ik je dat nog niet verteld?”
Hij schudde zijn hoofd. “Zal ik dan vergeten zijn…”
“Ik heb haar gemist,”lachte hij en leek verzonken te zijn in zijn gedachten,”Ik zie je vanavond toch?”
“Waar ga je heen dan?”
Hij schrok op,”Ik moet naar huis. Ik zie je vanavond! Ik hou van je…”
Hij kuste vlug m’n wang en rende de winkel uit. De kassierster leek mijn blik te doorgronden en keek me fronsend aan.
“Mannen…” mompelde ik, luid genoeg zodat ze het kon horen. Ze lachte, knikte en richtte haar blik terug op het scherm voor haar. Ik kon mijn uitdrukking voelen veranderen vanaf het moment dat ze niet meer keek, alsof het er dan niet meer toe deed. Ik kroop terug weg achter het gordijn en bestudeerde mezelf weer in de spiegel. Wat deed ik hier, ik hoorde hier niet en ik wist het. Waarom ik er nog was?
Mijn ouders en 2 beste vrienden.
Ze hielden van me, ieder op hun eigen manier, maar ze deden het wel.
Taylor zou zijn dromen najagen, zo was hij nu eenmaal. Hij had al een deel ervan waar gemaakt. Hij zou acteur worden, daar was hij goed in en dat had hij al vaak bewezen. Niet enkel op het scherm, ook als hij geen zin had in school. Dan deden we beide alsof we ziek waren en vluchtte weg naar onze boomhut. We bleven er tot de zon onderging en waren op mysterieuze wijze terug beter. Het was een spel voor ons, iets waar we iedere dag voor leefde, een groot toneel. De zon als een spot en ieder van hun een acteur op de wereld. Ze logen, bedrogen, acteerde. Wat was echt en wat niet. Niemand zou er ooit een antwoord op kunnen geven, zo erg was het al gekomen. Ik zuchtte en kleedde me in een roes om, niet nadenkend over andere dingen. Ik zou naar huis gaan, me terug opsluiten op m’n kamer en wachten… wachten op iets, als wist ik nog niet wat, maar het zou wel komen!
Dat wist ik, voelde ik…