41. Mijn Moeder

In de kamer van mijn moeder hing een kille sfeer. Het geluid van de medische apparatuur vulde de ruimte met zachte, ritmische piepjes en zoemende geluiden. Mijn moeder lag bleek en fragiel in het ziekenhuisbed, omringd door slangetjes en kabels die aan verschillende machines waren bevestigd. Haar ogen waren gesloten, en ik zag de vermoeidheid op haar gezicht.
Ik naderde voorzichtig het bed en streek met mijn hand over haar bleke wang. Haar huid voelde koel aan. Ik voelde een brok in mijn keel terwijl ik naar haar keek. Het was hartverscheurend om mijn moeder zo te zien, zwak en hulpbehoevend. Ik nam voorzichtig plaats naast haar en pakte haar hand.
Terwijl ik haar koele vingers vasthield, sloot ik mijn ogen en concentreerde me, met al mijn wilskracht om terug naar huis te reizen, terug naar mijn eigen wereld, waar alles weer normaal was. De geluiden in de ziekenhuiskamer vervaagden, en ik probeerde mijn aandacht volledig te richten op mijn ademhaling. Het was een moeilijk en intens proces, en ik wist niet zeker of het zou werken. Maar ik had geen andere keuze dan het te proberen.
Mijn concentratie werd bruut verstoord door het schrille geschreeuw van mijn moeder. Ik opende mijn ogen en keek recht in haar verwarde en angstige blik. Haar stem was doordrenkt van woede en wanhoop terwijl ze schreeuwde: "Wie ben je? Wat doe je hier?!" Mijn hart bonsde in mijn borst en mijn adem stokte in mijn keel. Ik probeerde kalm te blijven en zei met trillende stem: "Mama, ik ben het, Elise, je dochter."
Maar mijn moeder leek in de verste verte niet te begrijpen wat ik zei. Haar ogen waren wild en ze bleef maar schreeuwen dat ze nooit kinderen had gehad, dat ik een vreemde was. In haar verwarring drukte ze op een knopje naast haar bed.
Net op dat moment kwam Bill de kamer binnen. Hij zag de verwarring en paniek op mijn gezicht en begreep meteen de ernst van de situatie. Hij stapte naar me toe en greep mijn arm stevig. "Elise, we moeten hier snel vertrekken," fluisterde hij dringend, terwijl hij naar het naderende personeel in het ziekenhuis keek. "Ze beginnen te beseffen dat er iets niet klopt."
Bill leidde me de kamer uit, terwijl mijn moeder bleef schreeuwen en het personeel in de gang begon te verzamelen. Het was een chaotische en beangstigende situatie. Ik was bang dat iemand ons zou tegenhouden voordat we de uitgang bereikten. Het personeel begon inderdaad te beseffen dat er iets niet in de haak was, maar gelukkig waren we net snel genoeg om niet opgemerkt te worden. Bill en ik baanden ons een weg door de doolhofachtige gangen van het ziekenhuis, zonder precies te weten waar we naartoe gingen. We sloegen hoeken om, ontweken verpleegsters en artsen, en deden alles wat we konden om onopgemerkt te blijven. Het voelde als een eeuwigheid voordat we eindelijk bij de uitgang van het ziekenhuis aankwamen.
Toen we buiten stonden, hijgden we van de adrenaline. We keken om ons heen om te zien of we werden achtervolgd, maar het leek erop dat we ontsnapt waren zonder dat iemand ons had gezien. We renden naar de dichtstbijzijnde taxi en stapten in.

In de taxi, terwijl de kilometers tussen ons en het ziekenhuis groter werden, liet ik eindelijk mijn tranen stromen. De wanhoop en de teleurstelling van het feit dat ik niet naar mijn eigen wereld kon terugkeren, raakten me diep. Ik had gehoopt dat mijn moeder mijn enige link naar mijn echte leven was, en dat ik door haar mijn wereld zou kunnen bereiken.
Bill merkte mijn verdriet op en trok me stevig tegen zich aan. Zijn armen voelden warm en geruststellend. Hij suste me met zachte woorden en kalmeerde mijn huilbuien.
"Elise," begon hij, zijn woorden doordrenkt met zorg, "ik weet dat dit moeilijk is, en ik kan me niet voorstellen hoe het voor je moet zijn om je moeder zo te zien. Maar voor deze vrouw ben jij jammer genoeg een vreemde."
Zijn vingers streelden mijn rug, en zijn aanraking was geruststellend. Hij ging verder: "Maar we zijn hier samen, en we zullen een weg vinden, oké? Je bent niet alleen in deze wereld. Ik ben hier voor je, wat er ook gebeurt. Misschien hebben we gewoon nog wat meer tijd nodig om de juiste manier te vinden om terug te keren. We gaan dit oplossen, Elise, stap voor stap."
Zijn woorden brachten enige troost en warmte in mijn verdrietige hart. Ik keek hem aan, mijn ogen nog steeds gevuld met tranen, en knikte. Bill begreep me zoals niemand anders dat kon, en in zijn aanwezigheid voelde ik me een beetje sterker, een beetje minder verloren.
Met zijn vingers streek hij over mijn wang en veegde elke traan weg alsof hij beloofde mijn verdriet weg te nemen. Daarna boog hij zich naar me toe en drukte een zachte kus op mijn voorhoofd. Zijn lippen voelden warm en geruststellend.
Bijna terug bij de tourbus, haalde Bill snel een briefje van 50 euro tevoorschijn en wierp het naar de taxichauffeur als betaling. Hij vroeg of de chauffeur nog een extra rondje kon rijden voordat hij ons terugbracht naar de tourbus. De taxi chauffeur knikte begrijpend en ging verder met de nieuwe route die Bill voorstelde.
Bill en ik zaten zwijgend in de taxi, met de stad aan ons voorbij glijdend. Het ritje gaf me de tijd om mijn emoties onder controle te krijgen en na te denken over de woorden van Bill. Hij had gelijk, we zouden samen een manier vinden om terug te keren naar waar ik thuishoorde.
Bill en ik praatten niet veel tijdens die rit, maar soms zijn er geen woorden nodig om te begrijpen wat iemand voor je betekent. We deelden een blik die meer zei dan duizend woorden.
Na een tijdje kwamen we terug aan bij de tourbus. Bill en ik stapten uit en bedankten de chauffeur opnieuw. Met Bill aan mijn zijde voelde ik me sterker en vastberaden om te vechten voor een oplossing om terug in mijn wereld te raken.