39. Afscheid

POV Elise

Ik werd wakker in de tourbus en besefte dat we in Berlijn waren aangekomen. Mijn hart begon sneller te kloppen, omdat ik wist dat ik mijn moeder vandaag zou ontmoeten. Voorzichtig maakte ik Bill wakker, want we konden niet te laat vertrekken. Hij had immers nog een optreden die avond.
"Bill, het is tijd om wakker te worden," fluisterde ik terwijl ik hem zachtjes schudde. Hij opende zijn ogen en glimlachte slaperig naar me.
"Hmm, goedemorgen," mompelde hij terwijl hij zich uitrekte.
"Goedemorgen, Bill," antwoordde ik. "We moeten ons klaarmaken. We hebben een drukke dag voor de boeg."
Bill knikte en stond op uit bed. Samen begonnen we ons klaar te maken voor de dag. Mijn zenuwen groeiden met elk moment dat dichter bij de ontmoeting met mijn moeder kwam. Bill merkte mijn spanning en pakte mijn hand.
"Maak je geen zorgen, Elise," zei hij geruststellend. "Het komt allemaal goed. Ik ben bij je, en ik zal je steunen."
Bill trok een eenvoudige spijkerbroek en een niet-opvallend T-shirt aan, samen met een pet waaronder hij zijn kenmerkende haar kon verbergen. Hij zette ook een zonnebril op om ervoor te zorgen dat hij niet meteen herkend zou worden als we naar buiten gingen. Zijn outfit was bewust gekozen om zo min mogelijk op te vallen.
Mijn outfit was eveneens discreet. Ik koos voor een simpele spijkerbroek en een effen blouse met lange mouwen. Om het geheel af te maken, droeg ik een lichte sjaal die ik nonchalant om mijn nek had gewikkeld. We wilden niet te veel opvallen en wilden gewoon rustig de ontmoeting met mijn moeder aangaan, zonder al te veel aandacht te trekken.
Terwijl we in de keuken van de tourbus stonden, pakte Bill een croissant voor zichzelf en bood me er ook een aan. Mijn zenuwen maakten me echter misselijk, en ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Ik bedankte hem vriendelijk en sloeg zijn aanbod af, hopend dat mijn maag tegen de tijd dat we bij mijn moeder zouden aankomen, wat kalmeerde. Bill glimlachte begrijpend en at zijn croissant op.
David stond buiten op ons te wachten, zoals gewoonlijk met zijn gsm in zijn handen, druk bezig met het regelen van zaken. Hij zag ons naar buiten komen en begroette ons met een vriendelijke glimlach. Hij had al een taxi voor ons geregeld, zoals altijd goed voorbereid.
Hij richtte zich tot Bill en zei: "Je weet het, Bill, zorg dat je op tijd terug bent." Bill knikte begrijpend en bedankte David voor het regelen van de taxi.

We stapten in de wachtende taxi, en ik gaf de chauffeur het adres van mijn moeders huis. De taxi zette zich in beweging, en de zenuwen gierden door mijn lijf terwijl we op weg waren naar mijn ouderlijk huis.
Terwijl de taxi richting mijn ouderlijk huis reed, verliep de rit in stilte. Ik merkte dat Bill naar buiten keek, zijn gedachten waarschijnlijk bij zijn eigen Elise en wat hij tegen haar zou zeggen als ze weer herenigd waren. Ik sloeg mijn blik naar buiten en begon langzaam de buurt te herkennen. De vertrouwde straten en huizen brachten herinneringen aan mijn jeugd weer naar boven.
De taxi reed langs het park waar ik vaak ging wandelen als het me allemaal even te veel werd. In stilte fluisterde ik tegen Bill dat we er bijna waren, en ik wees naar een hotel dat nog enkele meters van ons verwijderd was. "Daar werk ik," zei ik zachtjes. Bill knikte begripvol en vroeg de taxichauffeur om bij het hotel te stoppen.
Hij wilde de rest van de weg te voet afleggen. De taxi stopte, en Bill en ik stapten uit.
Het was een korte wandeling van ongeveer 10 minuten, dezelfde route die ik dagelijks aflegde om van mijn werk naar huis te gaan. We bleven nog steeds in stilte naast elkaar lopen, maar de stilte was geladen met onuitgesproken gevoelens. Af en toe kruisten onze blikken elkaar, en ik kon zien in Bill's ogen dat hij me ook zou missen. Elke stap dichter bij mijn huis maakte me misselijker van twijfel. Moest ik stoppen en omdraaien? Mijn gevoelens voor Bill eerlijk uiten en in deze wereld blijven? Of moest ik teruggaan naar mijn moeder, die me echt nodig had? Ja, ik moest teruggaan naar mijn moeder.
Ik zag mijn huis in de verte verschijnen, een rijtjeshuis waar ik veel herinneringen aan had. Ik wees naar het huis en zei tegen Bill: "Daar woon ik." Onze pas vertraagde en we stopten enkele meters van mijn huis.
We draaiden naar elkaar toe. "Elise," begon Bill terwijl hij diep in mijn ogen keek. "Ben je zeker dat je hier niet wilt blijven?" Ik zuchtte, want eigenlijk zou ik liever hier bij hem blijven, maar dat was geen optie. Mijn moeder had me nodig. "Bill, mijn besluit staat vast, ik moet terug naar huis," zei ik. Hij pakte mijn hand vast, en de romantische spanning tussen ons was voelbaar.
Bill leunde voorzichtig naar voren, zijn lippen trilden lichtjes in afwachting van een kus. Mijn hart bonsde hevig, maar ik wist dat ik deze kus niet kon toelaten. In minder dan vijf minuten zou ik weer in mijn eigen wereld zijn, en als ik nu met Bill zou kussen, zou mijn hart onherstelbaar gebroken zijn. Ik kon het me niet permitteren, en ik wilde mezelf niet aan zoveel pijn blootstellen.
"Ik kan het niet, Bill," fluisterde ik met een brok in mijn keel. Ik legde mijn vingertoppen op zijn lippen en voelde ze licht trillen. Hij opende zijn ogen en staarde diep in de mijne. Zijn ogen waren gevuld met teleurstelling en verlangen en zijn blik smeekte me om van gedachten te veranderen, maar ik moest standvastig zijn.
Hij knikte begripvol, niet in staat om woorden te vinden. Ik wilde zo graag zeggen dat ik ook wilde, dat ik hem niet wilde verlaten, maar ik kon het niet. Het was te laat voor ons.
In plaats daarvan omhelsde ik hem stevig, en we stonden enkele minuten in elkaars armen, alsof we niet in staat waren om los te laten. Mijn tranen begonnen te stromen, en ik kon voelen hoe zijn wang nat werd door mijn huilbuien. "Bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan, Bill," snikte ik, mijn woorden verstikt door mijn emoties.
Toch moest ik me uiteindelijk zachtjes uit zijn omhelzing terugtrekken. We keken elkaar nog een laatste keer aan, onze blikken vol liefde en verdriet. Ik bracht mijn lippen naar zijn wang en drukte er een zachte, liefdevolle kus op. "Vaarwel, Bill," fluisterde ik. "Ik wens je het allerbeste toe."
Met een gebroken hart draaide ik me om en stapte in de richting van mijn huis, mijn beslissing vastberaden, maar mijn hart zwaar.