36. The next day

De volgende ochtend sijpelde het ochtendlicht de tourbus binnen terwijl ik langzaam wakker werd naast Bill. We waren al uren aan het rijden en op weg naar Berlijn, onze volgende bestemming. Het was nog een hele dag en nacht rijden voordat we daar zouden aankomen, en het besef van het hectische leven op tournee begon weer tot me door te dringen.
Ik keek naar Bill, zijn gezicht rustig in slaap, en ik kon niet anders dan glimlachen. De ruzie van de vorige avond leek nu zo ver weg, en ik was dankbaar dat we dat hadden kunnen oplossen.
Het leven op tournee was verre van glamoureus zoals velen dachten. Het was vermoeiend en veeleisend, maar het bracht ook onvergetelijke momenten en ervaringen met zich mee. En wat voor mij het belangrijkst was, was dat ik naast Bill kon wakker worden.
Ik kroop voorzichtig uit bed, zodat ik Bill niet zou wekken, en trok een comfortabele outfit aan. Ik liep naar het kleine keukentje van de tourbus. De geur van koffie vulde de ruimte, en ik zette een kopje voor mezelf. Terwijl ik aan tafel zat en van mijn koffie nipte, dacht ik na over de reis tot nu toe.

Terwijl ik in de gemeenschappelijke ruimte zat te wachten, hoorde ik langzaam beweging in het slaapgedeelte van de tourbus. Bill kwam de ruimte binnen, nog enigszins versuft van de slaap. Zijn warrige haar en slaperige glimlach maakten hem er alleen maar schattiger op.
"Goedemorgen," mompelde hij terwijl hij zich uitrekte en een gaap onderdrukte.
Ik glimlachte naar hem. "Goedemorgen, Bill. Heb je goed geslapen?"
Hij knikte slaperig en ging naast me zitten. "Ja, ik denk het wel. Het is altijd een beetje lastig om in de tourbus te slapen, maar naast jou slapen maakt alles beter."
Die woorden deden mijn hart sneller kloppen, en ik dacht bij mezelf niet verliefd worden Elise!
"Maar ik ben nog steeds een beetje moe. Tourleven kan echt uitputtend zijn, hé?" Vervolgde Bill.
Ik knikte instemmend. "Inderdaad, het is behoorlijk intens, maar het is ook opwindend. En we zijn onderweg naar Berlijn, dat moet wel speciaal zijn voor jou."
Bill knikte en keek uit het raam naar het voorbijrazende landschap. "Ja, Berlijn heeft altijd een speciale plaats in mijn hart gehad. Het is waar we zijn begonnen, waar alles is begonnen."
Ik begreep hoe belangrijk deze stad voor hem was. Berlijn was de geboorteplaats van Tokio Hotel en het symbool van hun muzikale reis. Terwijl we samen zaten, begon Bill te vertellen over zijn herinneringen aan de stad, aan de kleine clubs waar ze speelden voordat ze beroemd werden, aan de fans die hen vanaf het begin hadden gesteund.
"Koffie?" vroeg ik.

Terwijl we daar zaten te genieten van onze koffie, begonnen we het zachte gerommel van stemmen te horen vanuit de slaapcabines van de andere bandleden. Het leek erop dat de bus langzaam tot leven begon te komen na een lange nacht reizen.
Gustav verscheen als eerste, met een slaperige blik en warrig haar. Hij rekte zich uit en wreef in zijn ogen voordat hij naar ons toe kwam en zich bij ons aan tafel voegde.
"Morgen," mompelde hij terwijl hij een kop koffie pakte.
"Morgen," glimlachte ik. "Heb je goed geslapen?"
Gustav gaf een geeuw en knikte. "Redelijk, denk ik. Maar ik ben nog steeds een beetje moe."
We dronken zwijgend van onze koffie, genietend van de rustige ochtend en de warmte van de drank.
Georg kwam slaperig uit zijn slaapkamer en wreef in zijn ogen, terwijl Tom met een verfrommeld gezicht zijn haar probeerde te fatsoeneren. Het was altijd grappig om te zien hoe de jongens er 's ochtends uitzagen na een lange nacht reizen.
"Goeiemorgen, jongens," begroette Bill hen met een glimlach.
Tom mompelde iets onverstaanbaars terwijl hij naar de koffiepot staarde, en Georg knikte slaperig.
"Zijn we er al bijna?" vroeg Georg terwijl hij zich naar de keuken begaf.
"Berlijn is nog een hele dag en nacht rijden," antwoordde Bill terwijl hij een slokje van zijn koffie nam. "Maar we zijn al een heel eind op weg."

De dag verliep gestaag terwijl we onze weg naar Berlijn vervolgden. Bas voegde zich gedurende de dag bij ons in de tourbus. Tom, Georg, Gustav en Bas zich verzameld rond hun laptops, elk met een koptelefoon op hun hoofd. Ze waren druk bezig met een intense sessie van Call of Duty, waarbij ze lachten, schreeuwden en strategieën bespraken terwijl ze tegen elkaar speelden.
Bill was gefocust op zijn notitieboekje, waarin hij driftig aan het schrijven was. Het was duidelijk dat hij nieuwe teksten voor zijn muziek aan het bedenken was. Af en toe keek hij op en zong hij zachtjes voor zichzelf om de melodieën in zijn hoofd te horen.
Ik zat aan het raam, mijn blik gericht op het voorbijglijdende landschap. De groene velden en bossen flitsten voorbij terwijl de bus zich een weg baande door het prachtige landschap. Ik genoot van de rustige momenten waarop ik kon nadenken en me kon voorbereiden op de komende dagen.
Mijn gedachten dwaalden af naar mijn moeder en de aanstaande ontmoeting. Ik voelde me nerveus en wist niet goed wat ik tegen haar moest zeggen. Het was zo'n vreemde situatie, omdat het in deze wereld mijn moeder helemaal niet was, maar een totaal andere persoon met dezelfde naam.
Een deel van mij hoopte vurig dat deze ontmoeting met mijn moeder een soort keerpunt zou zijn, dat het me op de een of andere manier zou helpen terug te keren naar mijn eigen wereld. Misschien was dit mijn kans om het mysterie van de parallelle werelden op te lossen en eindelijk naar huis te gaan.
Terwijl de tourbus steeds dichter bij Berlijn kwam, voelde ik een mengeling van opwinding en angst. Wat zou deze ontmoeting met mijn "moeder" brengen? Zou ze me kunnen helpen, of zou ze alleen maar meer vragen oproepen?
Ik keek stiekem naar het notitieboekje van Bill terwijl hij druk bezig was met zijn songteksten. Mijn oog viel op de zin "There's no real love in you," die hij meerdere keren had opgeschreven. Deze zin was duidelijk bedoeld voor het nummer "Automatic." Een vraag flitste door mijn hoofd: had Bill deze zin wellicht voor zijn Elise geschreven of was het duidelijk voor hem dat hij geen gevoelens had voor mij?