34. Kater voor de jongens

Ik probeerde Bill's aandacht te trekken en maakte een gebaar dat ik graag even met hem wilde praten in zijn tourbus kamer. Hij knikte instemmend. Bill stond op, maar David begon meteen te protesteren.
"Bill, waar ga je heen? Je moet iets eten!" riep David bezorgd uit.
"Ik wil gewoon even met Elise praten," antwoordde Bill rustig. "Jullie hebben toch ook geen problemen, toch?" Zei David en keek Bill recht in de ogen.
Gustav kwam tussenbeide en begon David af te leiden. Hij gebaarde ons om naar Bill's kamer te gaan, zodat we in alle rust konden praten.
We liepen naar Bill's kamer, en zodra de deur achter ons gesloten was, begon ik te spreken. Mijn hart bonsde in mijn keel, en ik wist dat ik mijn excuses moest aanbieden voor de ruzie van gisterenavond.
"Ik wil me echt verontschuldigen voor gisteravond, Bill," begon ik met een zucht. "Ik had niet zo fel moeten reageren."
Bill keek me aan en zuchtte op zijn beurt en ik kon de vermoeidheid in zijn ogen zien. Hij leek de ruzie van gisterenavond achter zich te willen laten, en dat gaf me hoop. "Nee, het spijt mij, Elise. Ik had niet zo jaloers moeten zijn en een scène moeten maken."
Ik glimlachte opgelucht. "Ik begrijp het, Bill. En ik wil dat je weet dat ik echt om je geef. Ik zou nooit iets doen om je pijn te doen."
Bill stapte dichter naar me toe en legde zijn hand op mijn wang. Zijn duim streelde mijn wang terwijl hij me aankeek.
"Ik geef ook om jou, Elise," zei hij zachtjes. "Ik was gewoon bang om je kwijt te raken."
Ik legde mijn hand op de zijne en glimlachte. "Dat zal nooit gebeuren, Bill." "Allez ja," zei ik met een lachje, "binnen 2 dagen zijn we in Berlijn en dan heb jij jouw echte Elise terug."
Bill deed een stapje naar achter en leek even te vergeten dat ik binnenkort echt zou vertrekken. "Oh ja," antwoordde hij, alsof het besef weer tot hem doordrong. "Ik zal je echt missen als je weg bent."
Ik pakte zijn hand weer vast en gaf er een zachte kneep in. "Ik zal jou ook missen, Bill. Maar we hebben nog twee dagen samen, laten we er het beste van maken."
Bill glimlachte en knikte. "Daar ben ik het helemaal mee eens."
Het was duidelijk dat Bill de avond ervoor een wilde nacht heeft gehad, en ik fronste bezorgd mijn wenkbrauwen. "Hoe gaat het nu met je?" vroeg ik.
Bill wreef vermoeid over zijn gezicht. "Niet zo best, eerlijk gezegd. Gisterenavond ben ik naar Tom's hotelkamer gegaan, en we hebben samen met Georg de voetbalwedstrijd gekeken en te veel gedronken."
Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken, besefte dat deze jongens ondanks hun beroemdheid en verantwoordelijkheden nog steeds tieners waren. "Het klinkt alsof jullie een behoorlijk wilde avond hebben gehad."
Bill knikte en zuchtte diep. "Ja, dat kun je wel zeggen. Maar nu voel ik me niet zo best. Ik had beter moeten weten."
Ik legde mijn hand op zijn schouder om hem gerust te stellen. "Ach, iedereen maakt wel eens fouten, Bill. Het belangrijkste is dat je ervan leert."
Bill glimlachte zwakjes. "Daar heb je gelijk in. En nu ga ik proberen iets te eten, hopelijk knap ik daarvan op."
Ik knikte instemmend. "Dat lijkt me een goed plan. En misschien kun je wat rust nemen voordat het concert begint."
Bill knikte opnieuw en stond op om terug naar de gemeenschappelijke ruimte te gaan.

Terug in de gemeenschappelijke ruimte begon Bill rustig te eten van het ontbijt dat voor hem was klaargezet. Tom had al eerder iets gegeten en leek zich iets beter te voelen, maar Georg zag er nog steeds bleek uit. Het was duidelijk dat de avond ervoor hen had uitgeput, en ik hoopte dat ze snel zouden herstellen voordat het concert begon.
Ik besloot bij hen aan tafel te gaan zitten en vroeg voorzichtig aan Georg hoe het met hem ging. Hij keek op en glimlachte flauwtjes. "Niet al te best, Elise. Ik denk dat ik niet zo veel had moeten drinken."
Ik knikte begrijpend. "Het gebeurt de besten, Georg. Hopelijk voel je je snel weer beter."
Bill, die aan de andere kant van de tafel zat, keek op en knikte instemmend. "Ja, we hebben echt een beetje rust nodig voordat het concert begint."
David keek ons serieus aan en zei: "Jullie hebben een strak schema vandaag, jongens. Er staat heel wat op het programma, dus veel rust zal er niet inzitten." "Georg," ging David verder. "ik raad je aan om een douche te pakken zodra we aankomen in het concertgebouw. Misschien fleurt dat je wat op."

Niet veel later kwamen aan in het concertgebouw. Terwijl de jongens zich haastten naar hun kleedkamer om te douchen en zich voor te bereiden op de drukke dag, besloot ik om in mijn eigen kleedkamer te blijven. Ik voelde een plotselinge golf van inspiratie over me heen komen en wilde graag wat nieuwe nummers schrijven. Ik pakte mijn notitieboekje en pen en ging zitten aan de make-uptafel, waar normaal gesproken mijn haar en make-up gedaan werden voor optredens.
De woorden begonnen te stromen terwijl ik mijn gedachten en gevoelens op papier zette. Ik wist dat ik deze nieuwe nummers later met Bas wilde delen en vragen om zijn mening. Terwijl ik schreef, voelde ik me op mijn gemak in mijn kleedkamer, omringd door de sfeer van de muziekwereld en klaar om nieuwe songs te creëren. De tijd vloog voorbij terwijl ik me concentreerde op mijn teksten en melodieën.
Bas kwam onze kleedkamer binnen en ik begroette hem met enthousiasme. Ik liet hem meteen de nummers zien die ik had geschreven, en zijn ogen lichtten op van opwinding. Hij haalde zijn gitaar tevoorschijn en begon akkoorden te spelen die perfect pasten bij mijn teksten en melodieën.
Het was geweldig om samen muziek te maken, en ik voelde me dankbaar dat Bas zo'n getalenteerde en creatieve partner was om mee samen te werken. We werkten hard aan de arrangementen en de melodieën, en na een tijdje hadden we een aantal nummers die we allebei echt leuk vonden.